ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟ ΜΑΥΡΑΚΗ
Πέμπτη
Για αρχή αποφασίσαμε να μην διαβάζουμε τις περιγραφές στο πρόγραμμα προκειμένου να προσεγγίσουμε τους καλλιτέχνες δίχως προκαταλήψεις. Το όνομα Olde Gods έφερνε συνειρμούς από Lovecraft, συνεπώς φάνταζε μια καλή αφορμή για να βουτήξουμε στα σκοτεινά νερά του φεστιβάλ. Τελικά ήταν απλά μια άνευρη γεροντίστικη pop house, δίχως ίχνος ζόφου ή δέους.
O LAO από την άλλη έχει αυτόν το ζοφερό ήχο με τα μπάσα που αφήνει τη γεύση από σκουριασμένο μέταλλο στο στόμα. Τουλάχιστον έτσι ακουγόταν στο Sundcloud, που είχε ποστάρει και μια σειρά από φωτογραφίες με αγριεμένες μούτες. Από κοντά ήταν ένας αξιαγάπητος μπούλης που έπαιζε καρναβαλίστική μουσική για το κοινό του. Αλλά ήταν σίγουρα μια αμαρτία που μπορούσες να του την συγχωρήσεις, μόλις τον έβλεπες πόσο χαρούμενος ήταν που βρισκόταν ανάμεσά μας.
Έξω περίμενε ο Kindness με το πλέον ευχάριστο και μελωδικό funk, ήταν μια τέλεια επιλογή για να διασκεδάσει το κοινό κάτω από τον ήλιο και να περάσει μηνύματα αγάπης, ισότητας και αδελφοσύνης. Πραγματικά καλούλης και εύπεπτος για κάθε ακροατή. Σαν τον Kasper Bjorke που έπαιζε μια ελαφρώς χορευτική electro ιδανική για να λικνίζεσαι ελαφρά, αλλά δίχως παράλληλα να σε βάζει σε πειρασμό να σηκωθείς και να διακόψεις την ηλιοθεραπεία στο πλαστικό γρασίδι.
Παράλληλα στα σκοτάδια του SonarHall ξεκινούσε το σώου του Arca με τον Jessie Kanda, το οποίο ήταν ακριβώς το αντιδιαμετρικά αντίθετο. Ξεκινώντας από το βασανιστικό βίντεο με την GoPro στο πλυντήριο του αυτοκινήτου, έκοβε την ανάσα και έφερνε στο μυαλό αυτό το Wash My Soul που τραγουδούσε ο Tricky. Ο Arca με το ημίγυμνο κορμί και την πλήρως απογυμνωμένη παρουσία δεν έμοιαζε ευάλωτος, αλλά φάνταζε σαν μια εξωγήινη θεότητα από το μέλλον. Με τα βίντεο του Jessie Kanda να μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε ακόμη πιο βαθιά στην ψυχή του καλλιτέχνη, την ίδια στιγμή που ο Arca διέλυε και αποσυναρμολογούσε τις καθιερωμένες αντιλήψεις περί μουσικής, ερμηνείας και σεξουαλικότητας. Όταν κατέβηκε στο κοινό ουρλιάζοντας, ένοιωσα τη θρησκευτική έκσταση και καύλα που θα είχε η Μαγδαληνή βλέποντας τον Ιησού να περπατάει στο νερό.
Στο κλειστό Sonar Hall οι Koreless με τους φωτισμούς του Emmanuel Biard παρουσίασαν το σώου τους που λεγόταν The Well. Με το ήχο να έχει μια ιδιαίτερη υπνωτιστική ποιότητα και τα φώτα να θολώνουν το βλέμμα, ήταν μια όαση γαλήνης σε ένα φρενιτικό τριήμερο. Μέχρι που ακούστηκε ελαφρώς ένα ήχος που θύμιζε ένα doom metal γκάζι. Αυτός ο ήχος προερχόταν λίγο χαμηλότερα από τα δεξί μου λοβό και ήταν ένα ανεπαίσθητό ροχαλητό, πραγματικό παράσημο στους καλλιτέχνες που κατάφεραν να μας υπνωτίσουν.
Οι Autechre, όπως στο αλησμόνητο live στο Bios πριν από λίγα χρόνια βγήκαν μέσα στον απόλυτο σκοτάδι. Το ασφυκτικό πνιγηρό βίωμα της Αθήνας είχε μετατραπεί σε μια καταβύθιση στον ωκεανό του ήχου. Μια εξ ολοκλήρου εξωσωματική εμπειρία που οδηγούσε το κοινό σε βαθιά ενδοσκόπηση. Οι Autechre με τον χαοτικό τους ήχο ξεγυμνώνουν και εμπλουτίζουν την όλη εμπειρία του να ακούς μουσική.
O Mumdance ξεκίνησε υποτονικά,παίζοντας το minimal tecno των πρώτων του άλμπουμ και συνέχισε με το ζοφερό post grime της συνεργασίας του με τον Logos. Όμως αυτή ήταν απλά μια προθέρμανση, αφού μόλις ανέβηκε στην σκηνή ο Novelist κι έβαλαν τον grime δυναμίτη Take Time η διάθεση του κοινού εκτοξεύτηκε κατακόρυφα. Μετά, με τους The Square επίσης πάνω στην σκηνή, ακολούθησε ένα από απόλυτα καταιγιστικό σετ με διαρκείς αλλεπάλληλες κορυφώσεις.
Παρασκευή μέρα
Είχα κάθε καλή διάθεση να είμαι ελιτιστής και σοβαροφανής φέτος, να μην χορεύω ασυνάρτητα ακόμη και με τις κόρνες των αυτοκινήτων. Αυτή η προσποιητή σοβαρότητα δεν διήρκεσε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μπορεί να έφταιγε ο ήλιος και οι ενδορφίνες του ή να ήταν τα σύνθια και αυτή η απενοχοποιημένη ’80s διάθεση του Redinho. Δεν χρειάστηκε παρά να χαϊδέψει ελάχιστα τα πλήκτρα του ο Σκωτσέζος για να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στο στόμα μου.
Πόσο συμπαθείς είναι οι καλλιτέχνες σαν τον Torus. Ακούγοντας το cloud rap του νεαρού από τη Χάγη, δεν μοιράζεται με μας τα παραισθησιογόνα του αρέσουν, αλλά μας κάνει να νοιώθουμε πως ο ίδιος είναι σε μια πολύ όμορφή φάση και αυτό του ακούμε κι εμείς από κάτω. Το σετ του είχε ένα αληθινό και διόλου εφετζίδικο stoner χαρακτήρα, αυτή την ατμόσφαιρα που θα προσπαθούσε να πετύχει μάταια ο A$AP Rocky το ίδιο βράδυ.
Πηγαίνοντας να ακούσουμε τους Teengirl Fantasy περιμέναμε ένα σετ που θα περιστρέφεται γύρω από το αριστούργημά τους, Cheaters και τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στο πρώτο τους δίσκο αλλά δεν είχαν πραγματοποιήσει ποτέ. Προς ευχάριστή μας έκπληξη, είχαν έρθει πολύ πιο αποφασισμένοι να κάνουν τον κόσμο να χορέψει και δίχως να νοιάζονται για την ώρα κοινής ησυχίας, ανέβασαν τους ρυθμούς περισσότερο από όσο θα περιμέναμε. Ήταν τόσο καλοί που μας έκοψαν τη διάθεση να εκτιμήσουμε την ονειρική ποπ του Owen Pallett. Το βιολί του με τα ηλεκτρονικά στοιχεία ακουγόταν ευχάριστα, μα ήταν σαφέστατα αδικημένος από την διάθεση που υπήρχε γύρω του. Παρόλα αυτά, η εκτέλεση του οργιαστικού The Riverbed ήταν από μόνη της μια δικαίωση της σχετικά αταίριαστης, με το υπόλοιπο line-up, παρουσίας του.
O Arthur Baker ήρθε σαν κύριος να παραδώσει ένα μάθημα ιστορίας και να μας θυμίσει το πόσο σημαντική φιγούρα είναι για την ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής. Αλλά αυτός ο μουσάτος μακρυμάλλης κύριος δεν αρκέστηκε στο να μας διδάσκει το παρελθόν και σαν άλλος Νοστράδαμος έδωσε μια προφητεία κλείνοντας το set με το πιο επίκαιρο παρά ποτέ I.O.U. των Freeze.
Στο Hall οι LasCasiCasioTone παρουσίασαν το d/evolution, έναν διάλογο μεταξύ φυσικών και τεχνητών τοπίων που μετατρέπεται σε ένα βαθύ στοχασμό πάνω στη σχέση ανθρώπου και φύσης. Φαντάζει βαρύ, αλλά στην πραγματικότητα ένας καλοπροαίρετος ακροατής θα το χαρακτήριζε μέχρι κι ευχάριστο. Διόλου άσχημα για μια πρώην electropunk μπάντα του σωρού.
Ειλικρινά δεν ήμουν πιστός. Μάλλον έφταιγε πως περίμενα το Stitches να είναι εφάμιλλο του Donuts και ο ίδιος μετενσάρκωση του Jay Dilla. Στην πραγματικότητα, ενώ το πρώτο του άλμπουμ δεν ήταν άσχημο, του έλειπε ο δρόμος και η βρωμιά. Πέρα από τις αυξημένες μου ανεκπλήρωτες προσδοκίες το πραγματικό μου πρόβλημα ήταν πως ο Σπιραλάκος επέμενε διαρκώς πως μοιάζουμε κιαυτό πλήγωνε το ναρκισσισμό μου. Πήγαινα να δω τον Larry Gus αρνητικά προκατειλημμένος. Και μες στο Sonar Dome είδα το φως το αληθινό. Όχι απλά προσηλυτίστηκα, αλλά δεσμεύομαι να διαδώσω το Λόγο του παντού. Από τον μονόλογο της αρχής που δήλωνε την απέχθεια του για τα μωρά και έδινε την ειλικρινέστερη γεμάτη σιχαμάρα και αγάπη περιγραφή της Ελλάδας μίλησε στην καρδιά μου. Τα καινούργια τραγούδια κολακεύουν την DFA που έχει την τιμή να τα εκδώσει κι όχι το αντίστροφο. Η πυρετώδης ερμηνεία του είναι μια κατάθεση ψυχής, που έκοβε την ανάσα του κοινού που δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει. Όσοι ήμασταν εκεί βλέπαμε ένα άνθρωπο να το δίνει όλα στην σκηνή και αυτό που νοιώθαμε ήταν σαν να μας έκανε ηλεκτροσόκ με την παρουσία του. Μοναδική πικρή γεύση πως φυγαδεύτηκε γρήγορα μετά το live και δεν μπόρεσα να τον αγκαλιάσω και να του δώσω όρκους αιώνιας αγάπης.
Ο Nick Hook βγήκε στην σκηνή φορώντας μια μπλούζα με τον J.R.Smith, τον απίστευτα ταλαντούχο και αδιανότητα ηλίθιο μπασκετμπολίστα που έχει αποφασίσει συνειδητά να θυσιάσει την όποια αθλητική του καριέρα για να γίνει ένας θρύλος με την κατ' εξακολούθηση παραβατική του συμπεριφορά και ένα υπόδειγμα συμπεριφοράς προς αποφυγή. Εν ολίγοις, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ψυχαναγκαστικούς αθλητές, ο μοναδικός που θα θέλαμε στο πλάι μας στο Sonar. Η μπλούζα του Nick Hook ήταν ενδεικτική των προθέσεών και ο ίδιος τελείως απροσποίητος είχε έρθει απλά για να κάνει τον κόσμο να χορέψει και χρησιμοποίησε κάθε πιθανό τρόπο προσφέροντας μας ένα κατάλογο με ύμνους για πάρτι.
Παρασκευή βράδυ
Οι Die Antwoord είναι η πιο μεγάλη μπάντα του πλανήτη. Η έτσι φάνταζε, αν κρίναμε από το κοινό που είχε μαζευτεί. Το μυστικό των Νοτιοαφρικάνων είναι πως δεν είναι μονάχα οι πρεσβευτές της ZEF κουλτούρας, αλλά αποτελούν ένα χωνευτήρι του κιτς κι έχοντας αφομοιώσει κάθε πιθανή κακογουστιά, μας την σερβίρουν στα μούτρα. Ο Ninja και η YoLandi μπορεί να θέλουν να φαντάζουν σαν φρικιά του τσίρκου, αλλά περισσότερο είναι οι κάγκουρες των εφηβικών μας χρόνων με τους οποίους νοιώθουμε μια ιδιαίτερη οικειότητα και γύρω τους είμαστε τελείως απενοχοποιημένοι.
Ο τρόπος που οι Αμερικάνοι ερμήνευσαν το dubstep και δημιούργησαν αυτό το ανοσιούργημα που ονομάζεται Brostep θυμίζει κάποιον που έφαγε μια ζοφερή πλην λαχταριστή τούρτα, του έμεινε η γεύση από το κερασάκι και μετά σκέφτηκε «Γάμα την τούρτα, θα σερβίρω ένα μπολ με κερασάκια μονάχα». Αυτό το κολλώδες μπολ με κερασάκια που αν καταναλώσεις πάνω από δύο κουταλιές έχεις εγγυημένη την αναγούλα είναι το brostep και ο Skrillex ο αρχιερέας του.
Κι όμως, ακούγοντας το αγόρι που έμοιαζε με σφουγγαρίστρα δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα. Ίσως μονάχα το πόσο απολαυστικός είναι. Έχοντας καταλάβει πως το υπόλοιπο τραγούδι είναι μέτριο αλλά η κραυγή πόνου του Fetty Wap "Baby, are you gonna come my wayyy" είναι αντίστοιχο των πιο ερωτικών σονέτων του, ο Skrillex θα βάλει το πρώτο λεπτό του τραγουδιού για να ενθουσιάσει τον κόσμο και μετά θα ρίξει τα πριόνια για να μας οδηγήσει στην έκσταση. Και μια στιγμή που έριξε τους ρυθμούς με οδήγησε σε μια οδυνηρή συνειδητοποίηση πως ο Skrillex είναι μεν χαρισματικός, αλλά χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μονάχα για το κακό, σαν ένας villain από κόμικ.
Ο RL Grime από την άλλη είναι αυτό που θα ήταν ο Skrillex δίχως το ταλέντο. Απίστευτα μαζικός, παίζει τελείως προβλέψιμα, αλλά τα μπάσα σκάνε αλύπητα στο στομάχι. Όπως και οι υπόλοιποι της τραπ κοινότητος είναι μια ένοχη απόλαυση, με την οποία περνάς καλά μέχρι ο πονοκέφαλος να αρχίσει να ξεπερνάει την ηδονή. Τουλάχιστον έβαλε κι αυτός το My Way του Fetty Wap , το τραγούδι που βγάζει πιο πολύ ερωτικό άλγος κι από τα ποιήματα της Πολυδούρη.
O Hudson Mohawke βρέθηκε να παίζει το τελευταίο του album έχοντας στο πλάι του μια live μπάντα. Ερωτευμένος με τα πλήκτρα του Redinho γούσταρε ο ίδιος τον μαξιμαλισμό των τραγουδιών περισσότερο και από το ίδιο το κοινό. Τα τραγούδια εκτελεσμένα ζωντανά είχαν όντως πολύ εντυπωσιακές κορυφώσεις, αλλά ακούγοντας τα το ένα μετά το άλλο ήταν φανερά πως ο Σκωτσέζος έχει βαλτώσει μια μανιέρα. Ευχάριστη μεν, αλλά δίχως εκπλήξεις πλέον δε.
O Jamie XX είναι τόσο απογοητευτικός όσο το άλμπουμ του. Έχοντας από κάτω του ένα κοινό που είχε απίστευτη διάθεση να τα σπάσει, αποφάσισε να παίξει μια άνευρη house που θα ακουγόταν ευχάριστα μονάχα σε ντίσκο από κρουαζιερόπλοιο. Ο τίτλος single One Nation Under A Rave ήταν απλά μια ψεύτικη υπόσχεση, θα το θεωρήσω απλά ότι έφταιγαν οι ενδορφίνες από τον ήλιο της Μεσογείου και πως την επόμενη φορά θα επιστρέψει πιο αποφασισμένος.
Η μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε ο A$AP Rocky ήταν ο θάνατος του μέντορά και παραγωγού του A$AP Yams. Για να καλύψει το κενό του έβαλε τον Danger Mouse σαν παραγωγό και σαν αποτέλεσμα είχαμε ένα καινούργιο άλμπουμ με πολύ ωραία τραγούδια τα οποία ο Pretty Flacko ερμηνεύει σαν να κάνει κακό καραόκε. OK, καλές οι φιλανθρωπίες να πετάμε φράγκα στο κοινό, ούτως ή άλλως σε υπερτιμημένα ποτά ή κακής ποιότητας ναρκωτικά θα τα φάνε, αλλά ο πραγματικός A$AP Rocky έχει εμφανιστεί μονάχα στο Lord Pretty Flack Jodye 2. Στα υπόλοιπα τραγούδια είναι το αντίστροφο miscast του Vince Vaughn στο ανυπόφορα κωμικό True Detective. Ένας και καλά ζόρικος γκάνγκστερ που προσπαθεί να το παίξει τρυφερό αγόρι κι αποτυχαίνει παταγωδώς δίχως να είναι στην πραγματικότητα καμία από τις δύο ταυτότητες που θέλει να οικειοποιηθεί.
Σάββατο μέρα
Η πιο ιδιαίτερη και ουσιαστική έκφανση της τοπικής κουλτούρας και προσφορά των ιθαγενών στο ήταν ο Niño Del Elche με τους los Voluble. Ένας καλλιτέχνης του φλαμένκο συνεργάζεται με μια κολεκτίβα που διοργανώνει rave party. Αυθεντική λαϊκή κουλτούρα δίχως καμία προσποίηση και στυλιζάρισμα. Αυθεντικό, απλό και αναπάντεχα πολιτικό ήταν κάτι πιο σημαντικό απλά από το άθροισμα των μερών του.
O Gramatik ήταν ακριβώς σαν την μουσική που περιμένεις να ακούσεις στο Εν Λευκώ. Ακροβατούσε μεταξύ μιας χλιαρής ευχαρίστησης και της μη προσβλητικής αδιαφορίας. Ήταν ακριβώς σαν το mojito του φεστιβάλ, υπερτιμημένο, χλιαρό, σχετικά άγευστο, αλλά που κυλάει στον ουρανίσκο νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου πριν αρχίσουμε κάτι πιο βαρύ. Το δυνατό του όπλο είναι το πόσο τετριμμένες είναι μουσικά οι επιλογές του, αλλά αυτό τον βοηθάει να αποκτά μια άκοπη οικειότητα με το μαζικό κοινό.
Ακούγοντας τον Swindle να βάζει το dubstep μέσα στην ατμοσφαιρική του jazz, μια απορία συνέχιζε να μου βασανίζει το μυαλό «Πώς διασκέδαζαν οι άνθρωποι εκείνες τις μακρινές πλέον εποχές που δεν είχε ανακαλυφθεί το drop;».
Ο Evian Christ, μετά την πρώτη μας επαφή στο Plissken, έμοιαζε να έχει πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη στον ήχο του. Βοηθούμενος πιθανότατα από το εντυπωσιακό σώου με φώτα που είχε στην πλάτη του, απέφυγε την προσπάθεια να μυήσει τους ιθαγενείς στα μπάσα, όπως είχε επιχειρήσει στο πρώτο τρίτο της εμφάνισης του στην Ελλάδα, αλλά βούτηξε από την αρχή βαθιά στα δικά του κομμάτια. Σαν αποτέλεσμα είχαμε ένα από τα καλύτερα οπτικοακουστικά σώου του τριημέρου, το οποίο αναδείκνυε πλήρως τα φουτουρίστικα beat του Σκωτσέζικου. Φορούσε μπλουζάκι Tiesto και η μουσική του ήταν εμβληματική και μεγαλοπρεπής σαν έναρξη Ολυμπιάδας.
Οι Kiasmos ήταν μαγευτικοί σαν το ηλιοβασίλεμα που έδειχναν στο φόντο. Η τέκνο συνάντησε την σκανδιναβική αισιοδοξία και έπλασαν ένα μαγευτικό ηχοτοπίο. Ήταν ταξιδιάρικοι, με την καλή έννοια. Παράλληλα, σε μια παραδίπλα σκηνή είχαμε άλλα: μία στιγμή που μας απέδειξε πως ό,τι θέλεις να προβάλλεις, αυτό καταλήγεις και να είσαι με την Valesuchi . Η Χιλιανή προσπάθησε κι αυτή με την σειρά της να παίξει ταξιδιάρικη τέκνο, είχε μάλιστα κι ένα βίντεο που έδειχνε ένα αυτοκίνητο να οδηγεί σε ένα αυτοκινητόδρομο. Ήταν εξίσου βαρετή όσο το βίντεό της και θύμιζε περισσότερο εκείνα τα ταξίδια με ΚTΕΛ που δεν έχει θέα, σε πιάνει κατούρημα και η επόμενη στάση αργεί.
Ο τεράστιος, εντυπωσιακός ντυμένος στα λευκά διαρκώς ευδιάθετος Zebra Katz ήταν μια από τις παρουσίες που τραβούσε τα βλέμματα ανάμεσα στο κοινό του Sonar Dome. Μόλις ανέβηκε στην σκηνή ήταν όμως απογοητευτικός, διότι είχε βασιστεί μονάχα στο εντυπωσιακό του παρουσιαστικό και την γοητεία του, δίχως να προετοιμάσει καθόλου το live του. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπ' όψιν πως στην ίδια ακριβώς στιγμή μια ημέρα πριν βιώσαμε την εμπειρία του Larry Gus, φαινόταν πολύ λίγος. Βέβαια, ζούμε σε μια κοινωνία που τιμάει την εξωτερική εμφάνιση και όσο είμαστε τόσο επιφανειακοί, και επιπλέον όσο γράφει κομμάτια όπως το Sex Sellz Ima Read, ο Ojay Morgan θα πουλάει πολύ εύκολα.
Ο Just Blaze ξεκίνησε με ένα 25λεπτο σετ σε φάση "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;" στο οποίο έβαζε αποσπάσματα 30 δευτερόλεπτων από όλα αυτά τα κομμάτια που είχε κυκλοφορήσει στην αρχή της χιλιετίας, τότε που είχε αναλάβει εργολαβία το να γράφει ραδιοφωνικές επιτυχίες για το hip hop , όπως ο Μπόμπολας τα διόδια. Το σετ του έκανε βέβαια μια κοιλιά καθώς και αυτός ανακάλυψε στα γεράματα το EDM και ήταν σαν τον θείο που ήθελε να κάτσει να τα πει με τη νεολαία. Προς το τέλος ανέβασε στροφές παίζοντας εμπορικό hip hop, όπως αυτός ξέρει καλύτερα για να κλείσει με το My Heart Will Go On. Ναι, αυτό της Celine Dion. Στην αυθεντική του εκτέλεση. Ποιότητα και συναίσθημα, που όμως δυστυχώς μπορεί να ενέπνευσε το ανοσιούργημα του Steve Aoki. Δεν είναι πρέπον όμως να χαλιόμαστε ιδίως όταν ακολουθούν τα καλύτερα.
Έχοντας στο ενεργητικό τους το That's Not Me με το οποίο και άρχισαν και το Shutdown με το οποίο έκλεισαν, οι Skepta & JME έχουν βγάλει τους δύο μεγαλύτερους grime ύμνους των τελευταίων ετών. Τα αδέρφια Adenuga είναι καλύτεροι κι από τους Αντεντοκουνμπούς και προκαλούν ακόμη και τους μέχρι πρότινος φιλήσυχους πολίτες σε πρόκληση φθοράς σε δημόσια περιουσία.
Σάββατο βράδυ
H FKA Τwigs επιτέλους κατάλαβε μετά τα πρώτα της live πως δεν χρειάζεται να προσπαθεί να μιμηθεί την Kate Bush, γιατί αφενός δεν μπορεί και αφετέρου δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Περιβάλλεται από μια αύρα μυστηρίου και έχει ένα διάχυτο ερωτισμό στις κινήσεις και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το να ψιθυρίσει στο μικρόφωνο και να λικνίσει το κορμί της για να είναι ολοκληρωτικά καθηλωτική. Είναι ο ορισμός της ποπ σταρ, όπως μας κρατούσε βουβούς με κομμένη την ανάσα απλά τραγουδώντας.
Οι Southern Hospitality ήταν η πιο τεράστια έκπληξη. Το γνωστό μπλογκ που ανεβάζει το πιο φρέσκο hip hop ήταν η αφορμή να αφήσουμε τον άνευρο Cashmere Cat και να τραβηχτούμε προς την σκηνή μπροστά από τα συγκρουόμενα που βρίσκονταν άλλα δέκα άτομα. Εκεί είδαμε έναν μικροκαμωμένο κυριούλη, με ένα σουλούπι που έφερνε στο Γιώργο Αυτιά να στέκεται μπροστά στα πλατό. Και ενώ αναρωτιόμασταν γιατί αυτό ο λογιστής βρίσκεται στην σκηνή και γιατί δεν φοράει μανίκια σαν τον Δημήτρη Χορν, αυτός ο κυριούλης άρχισε να παίζει το πιο άρρωστο hip hop του τελευταίου διμήνου. Ειδικότερα δε, όταν σε μια στιγμή έβαλε και το Oh my του Boogie , όλα τριγύρω μου σκοτείνιασαν και πέρασα στην άλλη πλευρά. Ένα φως φαινόταν στην άκρη του τούνελ και μας οδηγούσε στον Flying Lotus. Στην μέση της σκηνής φορώντας μια αντιασφυξιογόνα μάσκα που τον έκανε να μοιάζει με αιγυπτιακή ζωόμορφή θεότητα ή και τον Space Jockey του πρώτου Alien, ο Fly Lo βρέθηκε στην μέση της σκηνής όπου έπαιξε κυρίως το τελευταίο του άλμπουμ, ενώ προέβαλλε τα βίντεο που είχε ετοιμάσει. Το You're Dead, το οποίο το είχε προωθήσει σαν ένα στοχασμό για την μετά θάνατον ζωή, και μπροστά στα εμβρόντητα μας μάτια. Η φράση ψυχεδελικό αριστούργημα έχει σίγουρα ειπωθεί για διάφορα έργα τέχνης στο παρελθόν, αλλά δεν νομίζω ότι έχει το ίδιο νόημα πλέον μετά την εξωσωματική εμπειρία που είναι το οπτικοακουστικοστικό μεγαλείο του Flying Lotus. Ένα αδιανόητο επίτευγμα που διεύρυνε τις συνειδήσεις όσο ήμασταν τόσο τυχεροί και δεκτικοί ώστε να το βιώσουμε, μια έκσταση παρόμοια με αυτή που ζούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια. Αυτές τις μαλακίες τις έκανε ο Κιούμπρικ στο φινάλε της Οδύσσειας του Διαστήματος, ο Jodorovsky... Και όταν ο Steven Ellison αποφάσισε να ενδυθεί την περσόνα του Captain Murphy και να ραπάρει το album του που είναι ξεκάθαρος φόρος τιμής στον Doom, δεν απώλεσε στο ελάχιστο τον μυστικισμό της παρουσίας του. Απλά μεταμορφώθηκε από σαμάνος σε αυτοκρατορικός σπασίκλας.
Οι PXXP GVNG δεν είναι απλά η απάντηση της Ιβηρικής στους Odd Future, αλλά το μοναδικό γκρουπ που αυτή τη στιγμή μπορεί να εκφράζει τον ήχο που θα ακούγεται από τους πιτσιρικάδες που περιμένουν στο γκαράζ μπας και μπουν τζάμπα στο φεστιβάλ. Είναι μια εμπνευσμένη κίνηση των διοργανωτών να έρθουν σε επαφή με την αφιλτράριστη αντανάκλαση του περιθωρίου της κοινωνίας, ήταν αμαρτία όμως που δεν τους έδωσαν και μια μεγαλύτερη σκηνή να λάμψουν.
Την ίδια στιγμή έπαιζαν παραδίπλα, οι Chemical Brothers, έχοντας μαζέψει στην σκηνή, πιθανότατα, το μεγαλύτερο κοινό που έχει βρεθεί μπροστά σε καλλιτέχνη στα 22 χρόνια ενός φεστιβάλ εξαπέλυσαν μια αδυσώπητη επίθεση σε όλες τις αισθήσεις. Οι Chemical Brothers συνηθισμένοι να παίζουν μπροστά σε ένα τέτοιο κοινό, όπως και ο Skrillex την προηγουμένη ημέρα, προσέφεραν στο κοινό αυτό για το οποίο διψούσε, ένα αδυσώπητο, διονυσιακό σετ.
Oι ¥€$Ø είναι αυτό που λέμε Real trap shit. Έχουν βαφτίσει την ποζεριά σάτιρα και την καγκουριά ειρωνικό performance, αλλά δεν έχει καθόλου σημασία, αφού παίζουν το πιο εθιστικό juke εκτός Chicago. Το κοινό ήταν μεν ελάχιστο, αλλά δεν σταμάτησε να χορεύει ούτε λεπτό.
Αυτό το αποκρουστικό flutedrop του Detweiller είναι το μουσικό αντίστοιχο των βίντεο των ISIS που καταστρέφουν αγάλματα στο μουσείο της Βαγδάτης. Ζωντανά δεν ήταν τόσο φριχτός, απλά ένας εξυπνάκιας πλακατζής που θα έβαζε αστειάκια περιωπής όπως το drum' n 'bass remix του Lion King. Αστείος και καλός για κανά εφηβικό πάρτι που παρευρίσκονται παλιμπαιδίζοντες νεαροί της μέσης ηλικίας.
Αυτές οι αδιανόητα ενοχλητικές j-pop τσιχλόφουσκες της SOPHIE είναι πολύ ευχάριστες όταν τις ακούς στην μεγάλη σκηνή. Το παιχνίδι ακροβατεί ανάμεσα στην ενόχληση και την απόλαυση. Έχει μεγάλες δόσεις θεατρικότητας, μα τους λείπει η αυθεντικότητα των Die Antwoort, μάλλον γιατί προσπαθούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε για να το κάνουν καλά.
Οι Siriusmodeselektor φαίνονται εξαιρετικά χαλαροί τύποι. Σε κάθε τους εμφάνιση φέρνουν και από κάποιο φίλο-προστατευόμενο για παρέα, αλλά αυτό που παραμένει ως σταθερά είναι ο επαγγελματισμός με τον οποίο προσεγγίζουν τα σετ τους και η χαρακτηριστική τους ευκολία να ξεσηκώνουν τις μάζες με τα αριστουργήματά τους όπως το Evil Twin που το συνόδευαν οι εικόνες από μια καταιγίδα βγαλμένη από τα πειράματα του Tesla. Μουσική για να γεμίζει στάδια και να προσφέρει υψηλή ψυχαγωγία στις μάζες.
Η 22η έκδοση του Sonar αποδείχθηκε (με τους 120.000 χιλιάδες επισκέπτες) ως η πιο μαζική στην ιστορία του, αλλά ταυτόχρονα ήταν και η πιο φιλόδοξη. Το Sonar +D που έτρεχε παράλληλα με το μουσικό πρόγραμμα ήταν αποκαλυπτικό και φιλοδοξεί να αποτελέσει ορόσημο γύρω από τις σύγχρονές τεχνολογίες.
Αλλά το Σάββατο το απόγευμα γύρω από το ποδοσφαιράκι έλαβε χώρα η σημαντικότερη είδηση γύρω από το μέλλον του φεστιβάλ. Η νέα δήμαρχος της Βαρκελώνης, Ada Colau είχε επισκεφτεί τον χώρο. Η Colau, από τις πρώτες τις μέρες σαν δήμαρχος, είχε δηλώσει την αντίθεση της με την ασύστολη ανάπτυξη που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια και έχει συμβάλλει στο να απολέσει η πόλη την ταυτότητά της. Στα πλαίσια της χαλιναγώγησης της άκρατης ανάπτυξης έχει πει πως θα επανεξεταστούν όλες οι συμβάσεις, προκειμένου να επανεκτιμηθεί η συνεισφορά τους στην κουλτούρα της πόλης.
Η δηλώση στο twitter "Το Sonar είναι ένας χώρος συνάντησης για την μουσική την τεχνολογία, την έρευνα και την πρωτοπορία στην υπηρεσία του Πολιτισμού", προέβαλλε μεν τις ιδέες των δημιουργών και το πώς φαντάζονται το λαμπρό μέλλον του φεστιβάλ, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να εκφράσει απολύτως την ουσία της εμπειρίας που προσφέρει το Sonar στο κοινό του. Γιατί παρά το μαζικό χαρακτήρα του φεστιβάλ, την πρωτοπόρα τεχνολογία και τα υπερφιλοδόξα project που παρουσιάζονται, το απόσταγμα που μετατρέπει το Sonar σε βίωμα κρύβεται στον ιδρώτα που στάζει πάνω στα μηχανήματα από ανθρώπους σαν τον Arca, την Twigs ή τον Larry Gus.
Αγνό συναίσθημα και παλλόμενη σάρκα από τους καλλιτέχνες που ξεγυμνώνουν τους εαυτούς τους για εμάς. Και όλη αυτή η τεχνολαγνεία υφίσταται γιατί τα καλώδια μας συνδέουν με την ψυχή τους και φέρει το κοινό σε επαφή με τα αρχέγονα μας ένστικτα.
σχόλια