Ναι, στο γήπεδον αυτό, δεν γειτνιάζουν άλλοι.
Είμαι κοντά σου εγώ και μένω μέσ' στις ελπίδες σου,
όπως μένεις εσύ μέσα στα βλέφαρά μου,
όταν κοιμάμαι (...)
/ Ανδρέας Εμπειρίκος /Γήπεδον
Οι Βέρθεροι από τη μία - κίτρινο γιλέκο, μπλε σορτσάκι με ασορτί ρεντιγκότα. Κι οι κανακάρηδες του Χόρχε Λουίς από την άλλη –δεμένα μάτια, τυφλοί εκ ποιήσεως. Όλοι σαν μέσα σε κήπο με μονοπάτια που διακλαδώνονται. Έτσι τους έβλεπα -ενενήντα λεπτά συν παράταση, σ' έναν αγώνα που δεν ήξερα ακριβώς για το τι γίνεται.
Μετά ερήμωσαν όλα. Εξαφανίστηκαν παίκτες, θεατές -σκοτείνιασε. Ήταν ένα γήπεδο μόνο του. Κάποιος είχε νικήσει, αλλά δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρο ποιός και γιατί. Παρότι δεν καθόσουν δίπλα μου βρεθήκαμε μαζί – εμείς και κανείς άλλος. Μου εξήγησες ότι αυτό είναι το γήπεδο της αγάπης μας, εκεί που δεν γειτνιάζουν άλλοι -επέμενες ,μάλιστα, πως η καλλονή μου φθάνει ίσαμε τα κράσπεδα της χθεσινής μου μοναξιάς: ήταν καραπατιτούρα Εμπειρίκος όλο αυτό, αλλά δεν είπα κουβέντα. Προτίμησα να σου πιάσω το χέρι και να σου μιλήσω για ένα θλιμμένο γήπεδο στο Κιέρι, κλέβοντας Ασλάνογλου.
(Όλα ήταν κλεμμένα χθες,άλλωστε.)
Μιλήσαμε για την πρώτη στιγμή που σε είδα κι έπεφταν γκολ βροχή στα δίχτυα του θανάτου –τότε που δεν δεν υπήρχε κανένας πουλημένος ρέφερης να μας σταματήσει. Κι εσύ μου είπες πόσο μου πάει το λευκό φόρεμα με τις μπλε κορδέλες που με κάνει φτυστή Λόττε και τι κρίμα που δεν το φοράω ποτέ. Τότε εγώ σου εξομολογήθηκα ντροπαλά ότι δεν είμαι αυτή που νομίζεις: βασικά είμαι γερμανοιαπωνικής καταγωγής, με λένε Μαρία Κοντάμα και συνοδεύω τυφλούς ποιητές -αυτά τα ψέμματα σου είπα.
(Όλα ήταν κλεμμένα χθες,άλλωστε.)
Μείναμε όλο το βράδυ εκεί, παίζοντας στίχους και αθλητικά στιγμιότυπα. Εγώ έμεινα μέχρι το αρ ι εμ -εσύ πρέπει να το'σκασες λίγο νωρίτερα. Δεν πρόλαβες να μου πεις από ποιά χώρα είσαι και δεν πρόλαβα να σου πω ότι είσαι η εθνική μου ομάδα κι ας μην ξέρω από που κρατάει η σκούφια σου.
(Όλα ήταν κλεμμένα χθες,άλλωστε.)
Μετά σου ετοίμασα πρωινό και κανείς δεν θυμόταν τίποτε.
σχόλια