Γράμμα από το Σαν Φρανσίσκο
Διάβασα εχθές το άρθρο σου για την κηδεία τη Αλόμα και με έπιασαν τα κλάματα...θυμήθηκα την Πέρσα στα Εξάρχεια να κρατάει ενθουσιασμένη εκείνο το θρυλικό τεύχος του 01 (καλοκαίρι '93? η Κειτ γυμνή στο εξώφυλλο) με τις τρανς και τα αγόρια τους και να το δείχνει σε όλους στην ζαλισμένη τότε πλατεία...τις συζητήσεις με τα κορίτσια στη Συγγρού κάθε φορά που κατέβαινα να κοιμηθώ στη γιαγιά μου για να το σκάσω λίγο πιο αργά από το σπίτι, τις ιστορίες τους, τα ταξίδια τους (μια μου έδειχνε κάθε φορά το διαβατήριό της με τις νέες κόκκινες και μαύρες στάμπες μακρινών τότε χωρών - ονειρεμένα 80s), τα όνειρά τους....εκείνες μίλαγαν, εγώ άκουγα χωρίς να έχω μάθει ακόμα τι θα πει αγάπη, έρωτας, να κυνηγάς τα όνειρά σου...αθώο και άβγαλτο μαθητούδι γαρ...χωρίς να καταλαβαίνω πόσο δύσκολα ήταν εκεινα τα χρόνια για όλους αυτούς που επέλεγαν να ζουν διαφορετικά...την Αλόμα την συνάντησα μια φορά μέσω της Πέρσας, ήταν και η Πάολα εκεί (τότε που κατέβαινε στον πολιτικό στίβο και αλώνιζε στου Στρέφη και τα Εξάρχεια, αρχές '90), κάναμε πολύ γέλιο...με τα πολλά μια οι σπουδες στη Γηραιά Αλβιώνα, μια η Αμερική, πίσω Ελλάδα, κρίση, δεκαετίες πέρασαν, τις έχασα τις περισσότερες...ελπίζω όπως λες να περπατούν ακόμα με το κεφάλι ψηλά στον δρόμο της δύσκολης ελευθερίας...μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις για την κηδεία της Αλόμα χωρίς να την φθηνήνεις....δεν ξέρω γιατί στα γράφω όλα αυτά 20+ χρόνια αφού σε πρωτοδιάβασα, αλλά έτσι μου βγήκαν, τώρα...
+ενα γλυκό φιλί
Όλγα
Σαν Φρανσίσκο, Μάιος 2015
σχόλια