Διάφορα /
GRAN TORINO
Εάν επρόκειτο για παρωδία που ακροβατούσε ηθελημένα μεταξύ Dirty Harry και Karate Kid τότε θα είχε καταφέρει το σκοπό της. Αλλά δεν ήταν. Βέβαια ο Ίστγουντ ως ηθοποιός κρατούσε το επίπεδό του, αλλά σκηνοθετικά ήταν ένα παράφωνο κύκνειο άσμα. Δυστυχώς ένα μπαράζ από κλισέ και γνωστά τρικ αμερικάνικου κινηματογράφου που λαμβάνονται τοις μετρητοίς (ο μέντορας και ο αμύητος, η εκδίκηση ενός βετεράνου, ο καλός που υπομένει -the kid και πολύ κακός ηθοποιός- και ο κακός που δεν γνωρίζει όρια, το αντριλίκι μέσω λεκτικής επιβεβαίωσης της δύναμης, ο τσαντισμένος από τη ζωή βρίσκει το φως του κάνοντας παρέα με αυτούς που θεωρεί περιθωριακούς κλπ) δεν αφήνουν την ταινία να απογειωθεί τουλάχιστον ως κωμωδία, μια και έχει τέτοιες τάσεις. Ο Ίστγουντ πιπιλά μια καραμέλα που γλύψανε τόσοι: δώσε συναίσθημα και κόψε εισιτήρια. Η κωμωδία συνεχίζεται και εκτός σκηνής, μια και πολλοί θεωρούν ότι αυτό είναι «κοφτερή ματιά». Έλεος!
σχόλια