Στις πρώτες ακροάσεις το «Biophillia», το καινούριο album-multimedia πρότζεκτ της Björk, δεν σε κερδίζει αμέσως. Ίσως κιόλας να έχεις βαρεθεί τις post modern, αβανγκάρντ αναζητήσεις της ως ακροατής και να επιζητούσες κάτι πιο user friendly ηχητικά.
Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτείς πως ίσως είναι η μοναδική της γενιάς της (μετά τον David Bowie) που κατάφερε να συγκεράσει με σχεδόν μηδενικές εκπτώσεις και με σαφή δημοτικότητα πειραματισμούς στη μουσική και στην εικαστική φόρμα, ανεξάντλητη διάθεση για το καινούργιο, χωρίς αναμασήματα του ίδιου υλικού.
Το «Biophillia», ως ένα πρότζεκτ που περιλαμβάνει μουσική, ιντερνετικές εφαρμογές, installations και live shows και με σαφείς τεχνολογικούς πειραματισμούς, είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να σου αποκαλύπτεται σιγά σιγά.
Μου θύμισε κάπως τα conceptual projects της Laurie Anderson, αλλά μόνο ως προς τη δομή και τη συνεχή υπενθύμιση ενός καλλιτεχνικού σύμπαντος που όταν τελειώνει συνειδητοποιείς πως μπορεί τα υλικά του να μην είναι ακριβώς ατόφιες μελωδίες, από αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά η Björk καταφέρνει να σου υποβάλλει πως το βασικό συστατικό της μουσικής είναι η ίδια η ζωή και οι ονειρικές (και ολίγον εξωγήινες) ατμόσφαιρές της.
Φαντάζομαι πως ίσως οι φαν της θα περίμεναν η καλλιτεχνική τρέλα της και η εκκεντρικότητά της να έχουν μετριαστεί με το πέρασμα του χρόνου ή να έπεφτε στην παγίδα της επαναληπτικότητας, όπως τόσοι πριν από αυτήν. Νομίζω, πάντως, πως αν ως ακροατής απαλλαχτείς από στεροτυπικά προαπαιτούμενα και αφεθείς σε αυτό που ακούς, θα καταλάβεις από ένα σημείο και μετά πως είναι δομημένο ως υλικό έτσι, που χωρίς να το καταλαβαίνεις σε μαγνητίζει και σε απορροφά.
Τα μαρκετίστικα κόλπα των box-sets και των διαφόρων δισκογραφικών πακέτων περιτυλίγματος που διάβασα πως κυκλοφόρησαν εμένα δεν με αφορούν και τόσο. Απ’ την άλλη, θαύμασα τον björk-oφουτουρισμό της (sic), τις sci-fi ατμόσφαιρες, τα υπέροχα εικαστικά περιβάλλοντα που χρησιμοποίησε και στα βίντεό της και στις live εμφανίσεις της, συνθέτoντας ένα τελικό αποτέλεσμα με έντονη την αισθητική σφραγίδα της.
Συμπερασματικά, νομίζω πως το ιδιοσυγκρασιακό τρελοκόριτσο έχει επιστρέψει με τις καλλιτεχνικές μηχανές φουλ αναμμένες.
σχόλια