Ένα statement για αρχή. Οι Interpol είναι το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο του εναλλακτικού κοινού της Ελλάδας, απ’ όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν την προηγούμενη δεκαετία. Λογικό αν σκεφτούμε τις επιρροές των νεοϋορκέζων που πάντα είχαν μια απήχηση στην ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων, τα ιταλικά κουστούμια και τον Paul που κάνουν την δουλειά τους με τις κυρίες, και κυρίως τα δύο αριστουργηματικά πρώτα άλμπουμ. Από αυτή την άποψη δεν μας έκανε εντύπωση το φανατισμένο κοινό που βρέθηκε και γέμισε το Entertainment Stage για να παρακολουθήσει το πρώτο live των Interpol στην Ελλάδα, και που σε κάθε ευκαιρία δεν σταμάτησε να δείχνει την λατρεία προς το πρόσωπό τους. Αυτό φαίνεται να το κατάλαβαν και οι ίδιοι Interpol (“One of the best audiences ever tonight in Athens, Greece. Truly incredible” τάδε έφη Daniel Kessler στο Twitter της μπάντας) και το τίμησαν με ένα εξαιρετικό σετ λιστ παίζοντας 14 κομμάτια συνολικά από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ και μόλις 4 από τον τελευταίο τους ομώνυμο δίσκο. Είναι βέβαια μια τακτική που ακολουθούν σε όλη τους την περιοδεία (κάτι αντίστοιχο συνέβη και στο Primavera για όσους τους είδαν και εκεί). Αν το έκαναν αυτό και πριν 4 χρόνια με παρόντα τον Carlos, τότε που τρέχαμε στα Λονδίνα και στα Βερολίνα σίγουρα θα μιλάγαμε για ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει.
Από τις πρώτες κιθάρες του Success φάνηκε η αγάπη του κοινού (σε ένα μεταξύ μας, μέτριο κομμάτι ) με τον Paul και τον Daniel να ανταλλάσουν βλέμματα και χαμόγελα από την απρόσμενη υποδοχή, ενώ με τα Say Hello To The Angels και Narc έγινε κατανοητό ότι θα φύγουμε 2 κιλά πιο αδύνατοι από τον ιδρώτα. Ο ήχος εξαιρετικός έπαιξε τον ρόλο του (επιτέλους ακούγαμε φωνή και μπάσο, αν είναι έτσι να γίνονται όλα τα live σε μπουζουξίδικα..) ενώ οι Interpol καθόλου στατικοί όπως προπαγάνδιζαν διάφοροι προκατειλημμένοι πριν το live.. Το πόσο μεγάλο απωθημένο είναι οι Interpol διαπιστώθηκε με τον πλέον εμφανή τρόπο στην τριπλέτα C’mere, Evil και Slow Hands με όλο το Entertainment Stage να γίνεται ένα κουβάρι και ένα τεράστιο “ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ” να ζωγραφίζεται στα ιδρωμένα πρόσωπα Untitled στο encore με τις νοσταλγικές αναμνήσεις από την πρώτη φορά που βάλαμε τον δίσκο να έρχονται στο μυαλό, και ιδανικός επίλογος με το Obstacle 1, ίσως το καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε την περασμένη δεκαετία. Μοναδικό παράπονο που δεν έπαιξαν την Stella αλλά τραγουδίστηκε όπως της άρμοζε στο ανεπίσημο πάρτυ μετά την συναυλία που στήθηκε στο Use (με παρόντα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μην ξεχνιόμαστε).
Η χθεσινοβραδινή συναυλία των Interpol ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό live, έχω την εντύπωση. Ένα νοσταλγικό πάρτι περισσότερο αφιερωμένη στην μουσική των 00’s, και τα εφηβικά μας χρόνια (τουλάχιστον της μεγαλύτερης μάζας εκεί μέσα). Η τελευταία αυτού του είδους που ίσως γίνει ξανά στην Ελλάδα. Μπορεί να μην τους είδαμε τότε που έπρεπε, αλλά αρκετά ώριμα τώρα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε την αξία τους σε μια περίοδο μάλιστα που οι περισσότεροι τους είχαν τελειώσει. Την Stella όμως ρε γαμώτο..
σχόλια