Υπήρξε εκεί στις αρχές των 90ς ένα ποπ culture ξέσπασμα ιδιαίτερης indie δυναμικής (διαφορετικό από αυτό που βιώνουμε περίπου απ' το 2004 και μετά, κυρίως στη μαζικοτητά του)
που επηρέασε διάφορες μέηνστριμ πλευρές της μουσικής, της μόδας, του κινηματογράφου,της φωτογραφίας μπολιαζοντάς τις με την dramatic αληθοφάνεια του lo-fi και κάνοντας την απαραίτητη αποστασιοποίηση από την fluo και flamboyant glamorama δεκαετία του 80 να φαίνεται σχεδόν νομοτελειακή.
Αν θέλουμε κάπως να θέσουμε το εναρκτήριο λάκτισμα νομίζω πως οι Nirvana και το ευρύτερο grunge κύμα που ακολούθησε υπήρξαν οι μπροστάρηδες αυτού που ακολούθησε και το οποίο μετά μετεξελίχθηκε μέχρι την mainstream αφομοιώση του που ήταν αναποφεύκτη.
Από εκείνη την φάση εγώ αγαπώ α) πολύ τις indie ταινίες του Gus Van Sant, ο οποίος κατάφερε να αναπτύξει ένα χολλυγουντιανό φιλμικό status semi-ανεξάρτητου σκηνοθέτη που του επέτρεψε να ισορροπεί και στα teen-oriented κινηματογραφικά projects του αλλά και στην σκηνοθεσία σταρ και ταινιών της Ηollywood A-list με επιτυχία
και β) τις φωτογραφίες και γενικότερα το καλλιτεχνικό σύμπαν της βρεταννίδας φωτογράφου Corrine Day η οποία έγινε γνωστή για το περιβόητο heroin-chic στυλ και η οποία πριν ένα χρόνο ακριβώς πέθανε χτυπημένη από καρκίνο.
Παιδί μιας όχι και τόσο πλούσιας βρεταννικής οικογένειας των προαστίων ήξερε από μικρή πως τίποτα δεν είναι εύκολο και δεδομένο. Είχε αλλάξει αρκετές δουλειές (υπάλληλος τραπέζης, κούριερ κ.α.) μέχρι να καταλήξει συμπτωματικά στον χώρο του μόντελινγκ. Δουλεύοντας για ένα μικρό διάστημα (και όχι και τόσο επιτυχημένα) ως μοντέλο κατάλαβε νωρίς τι ακριβώς ήταν αυτό που την έλκυε σε αυτό τον χώρο σε αντίθεση με την πλειοψηφία.
Οι unglamorous ραφές κάτω από την φόδρα του glam, η ποζεράδικη μελαγχολία που είχε κάτι απο νεκρική ακινησία, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις όσων συμμετείχαν μέσα σε όλο αυτό, η υπόκωφη υπόμνηση της ματαιότητας ενδενδυμένη το κραυγαλέο, το μοδάτο τσίρκο ως αλληγορία θανάτου τελικά.
Εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει ήδη να πειραματίζεται με τη φωτογραφία και είχε σχηματίσει ένα porfolio το οποίο το έδειξε στο FACE ένα από τα πιο επιδραστικά βρεταννικά περιοδικά των 90ς. Οι φωτογραφίες της άρεσαν και της ανέθεσαν να φωτογραφίσει το μετέπειτα ιστορικό (για τα κριτήρια της μόδας, μη θυμώνεις κουλτουριάρη αναγνώστη;-) The 3rd Summer of Love στο οποίο πρωταγωνιστούσε η νεαρή, άγνωστη και εντελώς έξω από τα συμβατικά κριτήρια της τότε μόδας 15χρονη Kate Moss.
.jpg)
The rest is (fashion) history. H καριέρα της Kate απογειώθηκε στην
A -list των παγκοσμίως διάσημων μοντέλων και η Corinne κατάφερε για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα (κυριώς στη δεκαετία του 90) να καθιερώσει το προσωπικό της raw, unglamorous, πολλές φορές edgy στυλ που την έκανε γνωστή.
Η δικιά μου γνώμη είναι πως υπήρξε ο προάγγελος όλου αυτού του καλλιτεχνικού, φωτογραφικού κύματος που έσκασε μετά και το οποίο δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα στην βιομηχανία της μόδας και των περιοδικών έχοντας αγκαλιάσει θεματικές και αισθητικές που η Day πρώτη εφάρμοσε. Χωρίς το δικό της σπάσιμο φόρμας θα ήταν δύσκολο ο Terry Richardson, o Juergen Teller, ο Mattias Vren και μερικοί άλλοι να κάνουν popular τα υβρίδια fashion και art και να πειραματιστούν με τόση επιτυχία ανάμεσα στο glam και την αποδομησή του.
Κατά ένα τρόπο η Day λείανε και γονιμοποίησε ιδανικά το έδαφος για το πέρασμα από το υπερφίαλα ψεύτικο της δεκαετίας του 80 στο ημιντοκυμαντερίστικο της δεκαετίας του 90 (και απο κει στο reality των 00ς).
Και παρ' όλο που δε πρόλαβε να γίνει τόσο γνωστή όσο άλλοι συναδελφοί της και να καθιερωθεί όσο η μούσα της η Kate Moss σίγουρα ανήκει στους πιο επιδραστικούς φωτογράφους όχι μόνο των 90ς αλλά και των ετών που ακολούθησαν.
Αυτόν τον μήνα (αύριο συγκεκριμένα όσον αφορά την έκθεση φωτογραφιών) φωτογραφίες της από την περίοδο του Face θα εκτεθούν στη γκαλερί Gimpel fils στο Λονδίνο και βιβλίο με ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό και τον τίτλο Heaven for Real πρόκειται να εκδοθεί από τις εκδόσεις Mörel Books.
σχόλια