Είμαι βέρο Αθηναίος. Γεννήθηκα στο κέντρο. Όσο περίεργο και αν διαβάζεται, νομίζω πως θυμάμαι τις πρώτες μου στιγμές, όταν γλίστρησα στα πλακάκια της τουαλέτας των Mac Donalds. Στο πόδι μου υπάρχουν ακόμα 3 μεγάλες γρατζουνιές από το βουρτσάκι της τουαλέτας με το οποίο με τράβηξαν. Κόλλησε, βλέπετε, το κεφάλι. Από τότε τα μαλλιά μου μυρίζουν πάντα όμορφα αφού αποτελεί για τους γονείς μου οικογενειακή παράδοση να σπάνε με το κεφάλι μου την καρύδα που αγοράζει η μαμά κάθε Παρασκευή από τη λαική.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ξέγνοιστα. Στο σχολείο πήγαινα μόνο όταν έπρεπε να πουλήσω. Στο Yu-Gi-Oh!-τάπερ μου κουβαλούσα πάντα μια «χιονισμένη» μπουγάτσα με σκοπό να κεράσω και να εθίσω αργά και ύπουλα τους αθώους συμμαθητές μου στην άσπρη λαίλαπα. Τα απογεύματα έπαιζα στην πλατεία. Νομίζω πως κανείς δεν έχει λατρέψει την Ομόνοια όσο εγώ.
Θυμάμαι με νοσταλγία τις κατσάδες της μαμάς όταν γύριζα σπίτι με γρατζουνιές, μελανιές και τρυπήματα από το παιχνίδι. Αν δεν ήταν Πέμπτη, καθόμουν στο τραπέζι χωρίς να κάνω μπάνιο. Έτρωγα λαίμαργα το φαγητό μου, ανυπομονώντας για το επιδόρπιο που ήταν συνήθως τα περισσευούμενα κεράσματα για τους πελάτες, από το στούντιο που δούλευε η αδερφή μου. Λίγο πριν κοιμηθώ αγκαλιά με τον αγαπημένο μου προσευχούλη, η μαμά πάντα μου διάβαζε λογοτεχνία. Πνοή Ζωής με Άρωμα Θανάτου, Φτωχή Μάργκο, Η Κωσταντίνα και οι Αράχνες της ήταν μόνο μερικά από τα εφηβικά αριστουργήματα με τα οποία με γαλούχησε η μαμά.
Δεν ήταν όμως όλη μου η ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα. Στα 8 μου χρόνια είδα ένα IΚΕΑ τρόλει με λερωμένους δίσκους να πατά τον μεγαλύτερο αδερφό μου. 0.50, 1.00, 1.50, 2.00. Ακόμα θυμάμαι τα νούμερα να παραλαύνουν από την ταμειακή μηχανή καθώς η μαμά αγόραζε μπλέ οικολογικές σακούλες για να στριμώξει όπως όπως το πτώμα του. Ούτε τα δύο σουφλέ με παγωτό που μου αγόρασε αργότερα δεν έφτασαν για να ξεχάσω τον Θρασύβουλα! Αλλά και η μαμά νομίζω πως ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει. Από τότε βλέπει κάθε μεσημέρι Μπήλιω Τσουκαλά με το ίδιο ακριβώς χαμένο βλέμμα.
Επαναλαμβάνει συνέχεια ότι δεν έχασε παιδί αλλά μεγαλέμπορα. Δεν λέω, και εγώ τον σκέφτομαι. Πολλές φορές κοιτάζω τον αδειανό μου άσπρο τοίχο και καταριέμαι που δεν πρόλαβα να αγοράσω εκείνο το τεράστιο πόστερ με την παπαρούνα που είχα διαλέξει.
Τότε που είχα τα λεφτά…
σχόλια