Θα μου πεις οι μουσικοί με τραγούδια σε χαμηλωμένες στροφές θεωρήθηκαν και νέο μουσικό είδος και απόκτησαν και όνομα πρόπερσι [witch house] και ο Oneohtrix Point Never κάνει και καριέρα με αυτόν τον ήχο, το ίδιο και ο Caretaker παλαιότερα [εμένα μ’ αρέσει], αλλά αν προσπαθήσεις να αγνοήσεις ποια τραγούδια ακούς, είναι σαν το σάουντρακ της Λάμψης (του Κιούμπρικ, όχι του Φώσκολου).
Όπως λέει και ο συγγραφέας του θαυμάσιου ποστ για τις Κυριακές της παιδικής του ηλικίας με την Εντίθ Πιαφ στο γραμμόφωνο, «δεν νομίζω ότι οι χαμηλωμένες στροφές στα κλασικά κομμάτια της Εντίθ Πιαφ προσθέτουν και πολλά, αλλά τουλάχιστον είναι μία ευκαιρία να παίξω για άλλη μια φορά κάποια από αυτά τα τραγούδια που έδιναν ενθουσιασμό στην παιδική μου ηλικία».
Το je ne regrette rien κυλάει και κυλάει και γίνεται ένα έπος σχεδόν ενός τετάρτου (το έχουν κάνει 800% πιο αργό, πιο αργό δεν γίνεται) και η Εντίθ ακούγεται λες και τραγουδάει απ’ τον τάφο (ο φόβος και ο τρόμος).
Δοκίμασε με δικιά σου ευθύνη:
σχόλια