Το χειρότερο που έκανα μικρή στον εαυτό μου λίγο πριν κοιμηθώ ήταν η σκέψη ότι μια ανώτερη δύναμη μού έλεγε «κοίτα, ο κόσμος καταστρέφεται σε 5’, έχεις επιλεγεί να σωθείς και θα πάρεις μαζί σου μόνο ένα άτομο». Με κατέλυε, η απόλυτη τρομοκρατία συναισθήματος, να ξεχωρίσεις πώς ανθρώπους που αγαπάς?
Ευτυχώς ο μαζoχισμός με εγκατέλειπε μετά από τους πρώτους κρύους ιδρώτες και τελικά κατέληγα σε συνδιαλλαγή (θέλω κι άλλους, θέλω κι άλλο χρόνο, εν ανάγκη βγάλε εμένα, και στο τέλος συγκινούταν και μας άφηνε όλους, happy end, happy sleep).
Μεγαλώνοντας πονήρεψα. Νο μορ συναισθηματικά διλήμματα, κινούμουν σε εγωιστικά μοτίβα (και σαπουνόπερες) . Λίγο πριν κοιμηθώ, η σκέψη που έκανα ήταν ότι
- Πάω επαγγελματικό ταξίδι Ολλανδία, πέφτω σε χέρια τρομοκρατών, με πηγαίνουν με καϊκι στην Αφρική, γίνεται φουρτούνα, ξεβράζομαι σε μια ακτή και...
- Πάω διακοπές στην Ιταλία, παίρνω πρωτοβουλία να πάω Ισπανία χωρίς να το πω σε κανέναν, με κλέβουν ολοσχερώς και μου κοπανάνε μία στο κεφάλι και...
Εχω αμνησία, δε θυμάμαι τίποτα, ούτε καν τη μητρική μου γλώσσα -μιας και εξασκούσα την αγγλικήν λίγο πριν τα παθήματα μου- και τότε
- Γίνομαι γκαρσόνα με ράστα μαλλιά και τατουάζ στην πλάτη και τα άγχη μου είναι τι μπύρα ζήτησε ο πελάτης
- Γίνομαι βαρκάρισσα (ψάρια, πουλάω ψάρια, στην αγγλική πάντα)
Πάω στην αντίστοιχη Νικολούλη, όλο το εθνος συμπονά την γυναίκα χωρίς πατρίδα, γίνομαι διάσημη και καταλήγω με μαγικό τρόπο να παίρνω όσκαρ ερμηνείας και τότε θυμάμαι τα πάντα και κάνω ένα πολύ συγκινητικό λόγο στα βραβεία και τρέχω πίσω ελλάντα ομιτζι αι λαβ γιου ολ μαμ, νταντ, σις κλπ.
Μη με ρωτήσεις γιατί πρέπει να πάθω τόσα πράγματα για να πάρω το όσκαρ, αλλού εστιάζω. Αμνησία για να μην έχεις ενοχές, να κάνεις πράγματα χωρίς να σκέφτεσαι τον αντίκτυπο σε όσους νοιάζεσαι και οι οποίοι ενίοτε δεν κατανοούν τις ανάγκες σου, και σοβαρεύω τώρα αλλά κολλάει, ίσως γι αυτό λάτρεψα τη Μπλε Ταινία, σου δείχνει την ανελευθερία που έχει ο καθένας μας ανάλογα με το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά. Τι κι αν παθαίνω αμνησία, η μνήμη τρέφει τα συναισθήματα.
Ξε εστιάζω τώρα και επισημαίνω στα έξτρας ότι σε όλα τα παθήματα που ανέφερα πριν, έχω και έναν απαραίτηο ψυχαναγκασμό (κουσούρι απ'τον μαζοχισμό), ακόμα και στα πιο φαντασιόπληκτα σενάρια θέλω μια λογική εξήγηση, πχ πώς πήγες διακοπές μόνη στην Ισπανία? (πιθανές απαντήσεις: τσακώθηκα με τον φίλο μου, κέρδισα πρόσκληση να πάω ίμπιζα, είμαι καλεσμένη σε γάμο, σε σεμινάριο κλπ) και τώρα που είπα σεμινάριο
Αυτό ακριβώς μας μάθανε και στο σεμινάριο που ας το βαπτίσω «πώς να γίνεις συγγραφέας». Σε αυτό λοιπόν, πέρα από πολλά βασικά που δεν πληρώ στο ελάχιστο (κάτι απλό ας πούμε, χάρισμα) μού άρεσε το εξής, να παρατηρούμε γύρω μας από κάτι ασυνήθιστο ως και συνηθισμένο, από ένα παράθυρο που ποτέ δεν είναι ανοικτό ως έναν γείτονα, ποιός ξέρει, μπορεί να είναι αυτό το ψήγμα αλήθειας που θέλουμε για μαγιά στο μυθιστόρημα. Εκείνη τη μέρα ήμουν καταχαρούμενη, έχω υλικό!
Το υλικό είναι το κινέζικο εστιατόριο της γειτονιάς μου. Μένω 10 χρόνια εκεί, πάντα μα πάντα είναι ανοικτό και ποτέ μα ποτέ με κόσμο, δεν κάνει ντελίβερυ και είναι και τεράστιο. Ε μα δεν μπορεί, πώς τα βγάζεις πέρα άνθρωπέ μου? Ξέπλυμα χρήματος υποπτεύεται η καχύποπτη μύτη μου και ορίστε, όσοι πιστοί συγγράψτε, εγώ τι που το είδα, τι πού το λέω, έμεινα στο ψήγμα (και προσεχώς στο 5% από τα κέρδη σας).
σχόλια