Το τελευταίο λεπτό πρόλαβα το καράβι για Ιταλία. Όχι, δεν βρήκα δουλειά μακριά στα ξένα. Εγώ δεν είμαι δειλός να παρατήσω την πατρίδα τώρα που μας χρειάζεται όλους, για να μας ξεζουμίζει καθημερινά.
Κάθισα για λίγο στο κατάστρωμα απολαμβάνοντας τον στερνό μου φραπέ, προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ. Παραλίγο να χάσω το ταξίδι γιατί δύο άντρακλες είχαν κλείσει τον δρόμο και ορκίζονταν μεγαλοφώνως πως επρόκειτο αλληλοσφαγιασθούν. Παρότι τα αυτοκίνητά τους δεν είχαν πάθει καμία απολύτως ζημιά, για κάνα δεκάλεπτο εκτόξευαν μεταξύ τους φαιδρές απειλές, προαιώνιες κατάρες και μοντέρνα μπινελίκια, κάτω από την καταρρακτώδη βροχή και τα μάτια των υπόλοιπων οδηγών που αδημονούσαν είτε να ξαναμπούν στα αμάξια τους οι δύο μαλάκες, είτε να τρέξει αίμα. Τελικά πρυτάνευσε η λογική, έδωσαν τα χέρια, αντάλλαξαν τους αριθμούς των κινητών τους, υποσχέθηκε ο ένας στον άλλο να βγουν κάνα βραδάκι να τα πουν σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, να πιούν ένα κρασάκι, να κάνουν και μια τράμπα στις γυναίκες τους γιατί τις είχαν ψιλοβαρεθεί αλλά ο γάμος είναι ιερός κλπκλπ
Ο φραπές μου άνοιξε την όρεξη και με έστειλε κατευθείαν στο εστιατόριο του πλοίου. Κοτόπουλο με μακαρόνια λοιπόν, σαλάτα μαρούλι και ένα νεράκι. Όταν ο ταμίας μου ανακοίνωσε το λογαριασμό, προς στιγμήν νόμισα πως είχα παραισθήσεις και κοίταξα το πιάτο μου, περιμένοντας να δω ένα φιλέτο πέστροφας με άγρια κουκουνάρια, μανιτάρια Κατμαντού σε σως Μαδέρας και σαμπάνια Ντομπερινιόν (του 69). Τελικά κατέβαλα το τίμημα χωρίς να πω λέξη. Γιατί εγώ είμαι κύριος κι όχι κάνας χλιμίτζουρας να αρχίσω να εκφράζω παράπονα και να διατυπώνω αντιρρήσεις όταν με ξεσκίζουν.
Εκείνη την ώρα μόνο εγώ και μια πολυμελής παρέα φορτηγατζήδων απολαμβάναμε το ειδυλλιακό δείπνο μας. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα παλικάρι με κυριλέ πουκάμισο, χωρίστρα στα ¾ προς τα αριστερά, μπόλικο αφτερσέιβ και χαμόγελο κονσέρβα. Μας συστήθηκε ως «Θανάσης» αλλά και ως «ντιβέλοπερ», προτείνοντας να κεράσει καφεδάκι προκειμένου να μας παρουσιάσει τις νέες τεχνολογίες. Χαμογέλασε και σε μένα, πιθανότατα πιστεύοντας πως ήμουν του επαγγέλματος.
Πήγα κι εγώ λοιπόν για τζάμπα καφεδάκι (που μετατράπηκε αμέσως και ομοφώνως σε μπύρα) με τους καινούργιους συναδέλφους μου. Ο Θανάσης-ντιβέλοπερ έβαλε ένα σιντί στην τιβί του μπαρ και μας ανακοίνωσε με περηφάνια πως θα το χειριζόταν μέσω ενός άιφοουν με αντρόιντ και τατς παντ με μπλου τουθ (αυτός ο πλούτος της αρχαιοελληνικής...).
Προς μεγάλη απογοήτευση της παρέας μου, το σιντί δεν περιείχε Γονίδη, Καρά ή έστω Άντζελα αλλά χάρτες και εικονίδια υπολογιστών. Ταυτοχρόνως άρχισε να μας ενημερώνει για το μέλλον στο επάγγελμα του «μεταφορέα» (είναι η κυριλέ προσφώνηση του «φορτηγατζή»), την προοδευτική μείωση της χρήσης του τηλεφώνου και την αντικατάστασή του από πιο εξελιγμένα μηχανήματα. Αναπόφευκτα φτάσαμε στα τζιπιές, στους ναβιγκέιτορ και θα προχωρούσαμε κι άλλο αν δεν πεταγόταν όρθιος, ως τρομακτικός γκλαντιέτορ, κάποιος από τους τύπους που καθόταν δίπλα μου. Η φωνή του φαινόταν συγκινησιακά φορτισμένη από έξι μπύρες και τρία ουίσκι.
- Αφού τα ξέρεις αυτά μεγάλε, για πες μας και για το νόμο για τα τζιεσέμ.
Ο ντιβέλοπερ αμφιταλαντεύτηκε για μια στιγμή, ίσως ψυχανεμιζόμενος το άγριο παιχνίδι που του επιφύλασσε η μοίρα.
- Ναι, μα δεν είναι αυτό το θέμα απόψε, εγώ για τα τζιπιές μιλούσα και...
- Πες την αλήθεια!
- Μα ξέρετε πως...
- Καραγκιόζηδες! Πες τώρα τι συμβαίνει με το νόμο για τα τζιεσέμ ρε!
- Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να σας δηλώσω ότι δεν μου αρέσει ο τόνος σας και...
- Αν σε γαμήσω θα σ' αρέσει;
Ο ντιβέλοπερ χλόμιασε και ίσως να πεθύμησε μια άλλη ζωή, όπου θα ήταν σερβιτόρος σε καντίνα στην Ουγκάντα ή έστω προϊστάμενος γραφείου συνοικεσίων στην Μολδαβία.
Τελικώς τα πνεύματα ηρέμησαν με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων και μετά από δύο γύρους κερασμένα Τζώνυ. Δεν ξαναμιλήσαμε για καινούργια τζιπιές αλλά για κοινότυπες παπαριές με θέμα την κρίση, τις οποίες όλοι είχαμε ξανακούσει τουλάχιστον άλλες 2746 φορές. Το συμπέρασμα είναι γνωστό και πέραν κάθε λογικής αμφισβήτησης. Για Όλα φταίνε οι Άλλοι...
Όταν οι υπόλοιποι την έκαναν για τις καμπίνες τους, έμεινα για λίγο μόνος να κοιτάζω τον σκοτεινό όγκο της θάλασσας. Αναλογίστηκα τι άφηνα πίσω μου. Αυτός ο πολιτισμός που γέννησε τον Αριστοτέλη και τον Αισχύλο, τον Βαμβακούλα και την Βανδή (καταλαβαίνετε τώρα, δεν χρειάζεται να πάρω την αλφαζήτα κάτω κάτω), βρίσκει πάντα τον τρόπο του να σε κάνει να νοιώθεις εκείνο το αρχέγονο, βαρύ συναίσθημα. Άλλοι το λένε «νοσταλγία» κι άλλοι ίσως «ναυτία».
Κάποτε τα εγχειρίδια της παγκόσμιας ιστορίας θα αναφέρονται σε μια μυστήρια και εξαφανισμένη πια φυλή ανθρώπων. Τα αρσενικά πίστευαν ακράδαντα πως διέθεταν Τρεις Τεράστιους Όρχεις και τα θηλυκά τους το επιβεβαίωναν. Διατήρησαν έως το τέλος την αυτοκαταστροφική τάση να τσακώνονται, πάντα για τους λάθος λόγους και με τα λάθος άτομα. Αντιθέτως είχαν μάθει να υπακούουν με ευλάβεια στις επιταγές της ψευτομαγκιάς αλλά και της μόδας.
Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν εμπεριέχουν (φυσικά) κανενός είδους μομφή για το επάγγελμα των φορτηγατζήδων. Όταν κάποιος ξεμείνει στο δρόμο, οι άλλοι σταματάνε αμέσως να τον βοηθήσουν. Ταυτόχρονα όλοι ξέρουμε ότι οι πολιτικοί μας άνδρες εύχονται ο ένας στον άλλο (και ενώπιον της Αγίας Κάμερας πλέον) τουλάχιστον μια άμεση σύλληψη και έναν δημόσιο αποκεφαλισμό.
σχόλια