Στις βρώμικες λεωφόρους βρήκα ξανά τον εαυτό μου να περπατά.Μη με παρεξηγείτε σας παρακαλώ.Ο καθένας στη θέση του και εγώ δίπλα στην άσφαλτο.
Έχω προσπαθήσει να κόψω δρόμο αρκετές φορές μέσα από σκοτεινά και ήσυχα, πολλά υποσχόμενα στενάκια με σοκολατένια σπίτια με δροσερούς λαχανόκηπους. Μα δεν πετυχαίνω τίποτα.Μόλις φτάνω εκεί πέφτω πάνω στο χώμα ξεριζώνοντας τους κήπους. Και αντί για ρίζες βρίσκω καλώδια ηλεκτρικά και αχανείς αεροδιαδρόμους. Κοιτάζω μέσα στη γη και βλέπω στο βάθος αεροπλάνα έτοιμα για απογείωση. Σηκώνω το κεφάλι μου στον ουρανό αλλά βρίσκω μόνο τα λευκά ίχνη που αφήνουν τα σκάφη, λευκές γραμμές από κόκα. Κολλάω τη μεγάλη μου μύτη στην άκρη του ουρανού και ρουφάω τα αεροπλάνα και την πλάνη μου.
Χθές διασταυρώθηκα με την πιο όμορφη γυναίκα που γέννησε η λεωφόρος μου. Την κοίταξα τόσο έντονα που δάκρυσαν τα μάτια μου. Και εκείνη δε με αναγνώρισε. Με ξεκόλλησε από τη σόλα της στην άκρη του πεζοδρομίου. Και καθώς απομακρύνθηκε εγώ σηκώθηκα και την ακολούθησα μέχρι το τέλος του δρόμου.
Με ένα σπασμένο μπουκάλι την σκότωσα. Της σύνθλιψα το κεφάλι με ένα σπασμένο μπουκάλι από το πιο φτηνό κρασί. Και ύστερα την ζωγράφισα όπως την κατάντησα, κόκκινη και έκπληκτη.
.......ένα όμορφο κάδρο κρέμεται από μια πρόκα που καρφώθηκε πάνω στην κολώνα ενός σήματος "Μην Παρκάρετε".
Κι όποτε γουστάρω κάθομαι μπροστά της και κοιταζόμαστε στα μάτια.
Αυτή και η εκδίκηση μου, αυτή και η φυλακή της.
σχόλια