«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν σ’ ένα χωριό ένα κοριτσάκι πάρα πολύ όμορφο. Η μητέρα του έκανε σαν τρελή γι’ αυτό κι η γιαγιά του ακόμα περισσότερο. Η καλή αυτή γριούλα είπε και του έφτιαξαν μια κόκκινη σκουφίτσα που του πήγαινε τόσο ωραία, που όλοι το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα. Έτσι αρχίζει το κλασικό παραμύθι του Σαρλ Περό (του 17ου αι.), αλλά όχι και η Κοκκινοσκουφίτσα (1962) του Σέιμουρ Μπάραμπ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καρατζάς για το παιδικό κοινό.
«Η ιστορία του Περό τελειώνει με τον λύκο να κατασπαράζει το μικρό κορίτσι. Είναι μια ιστορία τρόμου, ένα θρίλερ, που δεν έχει καν αίσιο τέλος. Ο Μπάραμπ, σ’ αυτή την ωριαία μουσική όπερα, κρατάει τα βασικά, αλλά αλλάζει διάφορα - και το τέλος. Εδώ, λοιπόν, έχουμε έναν λύκο πεπεισμένο από τη μαμά του ότι αν φάει οτιδήποτε δεν είναι άνθρωπος, θα δηλητηριαστεί. Γι’ αυτό και του κόβεται η όρεξη, όταν στην πρώτη συνάντησή του με την Κοκκινοσκουφίτσα εκείνη του κάνει κουβέντα για τα γλυκά που πηγαίνει στη γιαγιά της - εγκαταλείπει τη σκηνή εξουθενωμένος. Αργότερα, στο σπίτι πια της γιαγιάς και έτοιμος να τις κατασπαράξει, η Κοκκινοσκουφίτσα θυμάται ότι η αναφορά γλυκών διαλύει τονλύκο και μιλώντας επί τούτου με τη γιαγιά της για γλυκά, τον αναγκάζουν να βγει έξω από το σπιτάκι. Για να τον σκοτώσει, τελικά, ένας κυνηγός».
Είναι η όγδοη παράσταση που σκηνοθετεί ο νεαρός σκηνοθέτης και η δεύτερη που σκηνοθετεί για παιδικό κοινό. Λέει ότι, καθώς ακόμη ψάχνει και ψάχνεται, τον απελευθερώνει το γεγονός ότι το έργο παίζει με την τεχνική του θεάτρου εν θεάτρω: «Αυτή η Κοκκινοσκουφίτσα ξεκινά μ’ έναν πρόλογο που ερμηνεύει ο ηθοποιός/τραγουδιστής που θα υποδυθεί τον λύκο, χωρίς να θέλει. Τελικά, πείθεται και η παράσταση αρχίζει. Γι’ αυτό και στο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου υπάρχει ένας πάγκος με καθρέφτες και φώτα (σαν αυτά των καμαρινιών) πάνω από το πιτ της ορχήστρας, όπου καταφεύγουν οι ηθοποιοί όταν δεν συμμετέχουν στη δράση».
Αλλά μια άλλη ιδέα της σκηνογραφίας θα κλέψει τις εντυπώσεις: το δάσος διαμορφώνεται από 45 μεγάλες κίτρινες γλάστρες, με φτέρη και φωτιστικό πάνω σε καθεμία, διάσπαρτες σ’ όλη τη σκηνή - στα δύο άκρα της στέκονται αποσπάσματα δύο σπιτιών, της Κοκκινοσκουφίτσας και της γιαγιάς της, σαν βγαλμένα από τα αμερικανικά ’50s. Στο βάθος κυριαρχεί ένα τεράστιο ψυγείο παγωτού με βιτρίνα, γεμάτο φράουλες, μέσα στο οποίο κάποια στιγμή βουτάει η Κοκκινοσκουφίτσα.
Ακουμπώντας στη μουσική, που αλλάζει συχνά ύφος (οι σκοτεινές στιγμές εναλλάσσονται με φωτεινές και χαριτωμένες), και στη μετρημένη ρυθμική πρόζα του έργου, ο Δημήτρης είδε αυτή την Κοκκινοσκουφίτσα ως φάρσα που διατηρεί όλο το σκοτάδι του είδους, αλλά παρακολουθείται ως μιούζικαλ.
σχόλια