Δεν μου αρέσει να μιλώ απλά.Δηλαδή δεν μπορώ να μιλήσω απλά.Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να εκφράσεις με καθημερινά λόγια αυτό που σκέφτεσαι. Η δυσκολία μου αυτή με φυγάδευσε στην αγαπημένη μου Χώρα του Ποτέ, όπου δεν υπάρχουν λόγια,επειδή δεν υπάρχουν γλώσσες.Και γιατί να υπάρχουν άλλωστε, αφού δεν υπάρχουν εκείνα τα υπέροχα αμυγδαλωτά γλυκά σοκολάτας, που θα τα γεύονταν οι γλώσσες που δεν υπάρχουν;
Και χωρίς την γλυκιά γεύση τους...σκέφτομαι..σκέφτομαι αν υπάρχει δείκτης ποιότητας της ευτυχίας...ή μήπως αρκεί να είμαστε ευτυχισμένοι όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε;
Ζηλεύω τόσο πολύ την πανέμορφη που ζει στο γυάλινο κόσμο της υπερκαταναλωτικής ευδαιμονίας της. Είναι ''σταθερά ευτυχισμένη'', περπατώντας πάνω σε μαρμάρινα δάπεδα, μέσα σε πανάκριβα φορέματα, υποστηρίζοντας με σθένος την αλήθεια του μικρόκοσμού της.
Κι εγώ; Κουρέλης, ζητιάνος ψίχουλων ευτυχίας που πέφτουν μέσα από τα αγαπημένα μου βιβλία του Αννουίγ και του Βιτράκ, παραχαράκτης του έρωτα, κλέβω τοσοδούλικες ευτυχίες δευτερολέπτων και λεπτών...
Υπάρχει σέσουλα για την ευτυχία?Εγώ αξίζω περισσότερο, έτσι δεν είναι; Όχι εκείνη...Εγώ είμαι περισσότερο δυστυχισμένος ..όχι εκείνη.
''Έχουμε και λέμε λοιπόν...μιάμιση μέρα ευτυχίας για τον κύριο...Σε σακούλα του μήνα να σας τη βάλω ή βολεύεστε σε τσάντα ανθεκτική του ενός χρόνου;Μαζί με την τσάντα ,δώρο και λίγα λεπτά συμπαθητικής μελαγχολίας, ξέρετε ..από αυτήν που νομίζετε ότι είναι παραγωγική και σας βοηθάει να γράψετε και κανά δυο βλακείες...Αλήθεια, τι γράφετε;''
Είπες αλήθεια;Κι όμως..έχεις δίκιο..με χρέωσες ,αλλά έχεις δίκιο... ίσως από όλα αυτά το μόνο που μένει είναι η μία και μοναδική α-λήθεια... η μη λήθη..,τα πράγματα εκείνα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε...
...με θυμάσαι λοιπόν αγάπη μου..η με ξέχασες;
σχόλια