Κυριακή πρωί στο Πεδίο του Άρεως. Ο ανοιξιάτικος ήλιος ψήνει. Κάτω απ' το άγαλμα της Αθηνάς ο Θεοχάρης κάνει μια εντυπωσιακή φιγούρα με το πατίνι του, λίγο πριν καθίσουμε δίπλα στο μαρμάρινο λιοντάρι - τα δυο πιτσιρίκια που τον παρακολουθούσαν με το στόμα ανοιχτό πλησιάζουν και κουρνιάζουν στα πόδια του κοιτάζοντάς τον με δέος. «Λένε ότι θα χαλάσουν τα μάρμαρα στο Πεδίο του Άρεως και θα βάλουν γρασίδι» μου λέει με αγανάκτηση. «Εδώ είναι τόπος "ιερός" για τους σκέιτερς, τουλάχιστον 20 χρόνια, σ' αυτές τις πλάκες έχουν μάθει τρεις γενιές. Δεν υπάρχουν και πολλά μέρη στο κέντρο όπου να μπορούν να συγκεντρωθούν, το Σύνταγμα δεν έχει την άπλα που είχε παλιότερα, έγιναν οι καφετέριες...».
Ο Θεοχάρης Μαρίνος είναι 25 χρονών, Φυσικός στο τέλος του μεταπτυχιακού του -αρχιτεκτονική και λέιζερ-, και ασχολείται με το σκέιτ εδώ και δώδεκα χρόνια. «Κάποια στιγμή ανέβηκα σε ένα σκέιτ κατάλληλο για κόλπα και πορώθηκα. Πήρα πατίνι μετά από κάνα μήνα. Οι δικοί μου αντέδρασαν, κι ακόμα αντιδράνε» συμπληρώνει, την ώρα που εμφανίζονται τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, η οποία μπορεί να έχει μεγάλη γκάμα ιδιοτήτων και να μοιάζει αταίριαστη, αλλά την ενώνει ένα κοινό χαρακτηριστικό, η αγάπη για το σκέιτ: Ο Βαγγέλης Κατσαούνης, 31 χρονών, μάστορας σε συνεργείο αυτοκινήτων, ο Βασίλης Καλαμαρίδης, 22 χρονών, ταξιτζής, και ο 18χρονος μαθητής λυκείου Giorgio Zavos.
«Το σκέιτ για μένα σημαίνει ευχαρίστηση», λέει ο Giorgio, «μ' αυτό το πράγμα περνάω καλά στη ζωή μου. Το απολαμβάνεις πολύ όταν είσαι όλη μέρα έξω με τους φίλους σου και λιώνεις. Το κάθε κόλπο που βγάζεις και η ταχύτητα που έχεις όταν τσουλάς στους δρόμους είναι ένα αίσθημα που πολλοί το χάνουν».
«Το σκέιτ είναι τρόπος ζωής» εξηγεί ο Θεοχάρης. «Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Στις αποφάσεις μου γενικά με έχει κάνει πιο τολμηρό, μπορώ να σου πω και πιο θρασύ. Αυτό σε μαθαίνει ο δρόμος: Θάρρος και θράσος».
«Τώρα πλέον ο κόσμος έχει εξοικειωθεί με το άθλημα και το έχει αγαπήσει», προσθέτει ο Βαγγέλης, «βλέπεις παντού σκέιτ στους δρόμους. Παλιότερα, μέχρι πριν από 6-7 χρόνια, έπαιζε πολύ κράξιμο στο Σύνταγμα. Γιαγιάδες, παππούδες, οι περαστικοί. Τώρα cool. Οι περαστικοί στέκονται και μας κοιτάνε. Έχουν καταλάβει τι παίζεται. Ο δρόμος μας έχει μάθει να κοιτάμε τον άλλο. Βλέπεις διάφορες φάτσες. Οικογένειες με τα παιδάκια απ' το χέρι, ηλικιωμένους, μέχρι πρεζάκια. Πολλές φορές τους βοηθάμε. Δεν είμαστε αλήτες. Το σκέιτ στο δρόμο σε ωριμάζει σαν άνθρωπο. Μαθαίνεις να μην κρίνεις τους άλλους, να μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Προχθές μια γιαγιά μου φώναζε "τι κάνεις, θα πέσεις να σπάσεις το πόδι σου". "Αυτή την ευχή μου δίνεις, γιαγιά" της λέω και ξαφνιάστηκε. "Όχι, παιδάκι μου, συγγνώμη", μου είπε... Κάποτε οι μπάτσοι στο Σύνταγμα έρχονταν μ' ένα μπλοκάκι, σημείωναν τα ονόματά μας κι απειλούσαν να μας πάνε αυτόφωρο. Τώρα έρχονται αρματωμένοι, χαζεύουν τις φιγούρες και χειροκροτάνε. Το σκέιτ σε μαθαίνει να είσαι ανεκτικός, να σέβεσαι και να μην είσαι χύμα. Όλοι οι σκέιτερς το έχουν αυτό, μαθαίνουν να συγκρατούνται. Μαθαίνεις στην περιφρόνηση και να μην απαντάς σε προκλήσεις...».
«Παίρνω στο ταξί ανθρώπους που δεν ξέρουν καν τι είναι» λέει ο Βασίλης. «Κι αν δω ότι ο άλλος είναι αρνητικός βαριέμαι να του εξηγήσω. Μετά από κάποια χρόνια το σκέιτ είναι συνήθεια. Αν δεν μπουν στη μέση υποχρεώσεις, πάντα η ζωή σου θα είναι γύρω απ' αυτό. Σκεφτόμασταν μ' έναν φίλο μου ότι ακόμα κι αν γίνουμε 50 χρονών και δεν μπορούμε να κάνουμε, θα έχουμε τα παιδιά μας να τα παρακολουθούμε όπως κάνουν κάποιοι ποδοσφαιριστές και θα πορωνόμαστε με αυτά. Μπορεί να μην το κάνεις τόσο εντατικά ή full time στα 40 σου, αλλά το τσούλημα είναι τσούλημα, δεν σταματάει ποτέ αυτή η λαχτάρα. Επηρεάζει τον τρόπο ζωής σου 100%. Σε όλα. Απ' το τι άνθρωπος είσαι, τι σκέψεις κάνεις, πώς αντιμετωπίζεις τα προβλήματά σου, στα σχέδιά σου για το μέλλον. Μεγαλώνεις πάνω σ' αυτό και βλέπεις την εξέλιξή του. Και τη δικιά σου. Σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κατ' αρχήν γίνεσαι υπομονετικός, full υπομονή, αν δεν την έχεις, παράτα τα. Βγαίνεις στους δρόμους, ωριμάζεις πιο γρήγορα. Συναναστρέφεσαι με πιο πολύ κόσμο, κάνεις γνωριμίες, ανταλλάσσεις απόψεις. Πας ταξίδια, γνωρίζεις όχι μόνο την πόλη σου αλλά και άλλες πόλεις. Ο δρόμος; Είναι παράξενος καθρέφτης, τα βλέπεις όλα ωμά».
«Το σκέιτ άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου» λέει ο Giorgio. «Εξαιτίας του σκέιτ έχω τους σημερινούς μου φίλους, έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες - αν δεν έκανα σκέιτ δεν θα είχα πάει ποτέ. Θα μπορούσα να είμαι ένα άτομο που κάθεται όλη μέρα μέσα στο σπίτι και λιώνει στα παιχνίδια στο PC, ευτυχώς που μου έτυχε να κάνω σκέιτ!».
Όλοι τους, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, έχουν χορηγούς που τους δίνουν εξοπλισμό και τους βοηθάνε να συνεχίσουν. «Χρησιμοποιώ τους σπόνσορες για να μπορέσω να κάνω σκέιτ» εξηγεί ο Θεοχάρης. «Παλιότερα έδιναν μόνο πράγματα, τώρα έχει βελτιωθεί η φάση και δίνουν και λεφτά. Σε πληρώνουν για τις φωτογραφίες, τις λήψεις για τα ειδικά περιοδικά ή τα βίντεο. Είναι ένα αρκετά καλό εισόδημα, ειδικά για τις νεαρές ηλικίες. Σε βοηθάει να συνεχίσεις».
«Οι δικοί μου αντέδρασαν στην αρχή αλλά τώρα τι να πούνε;» λέει ο Βασίλης γελώντας. «Τους φτιάχνω κιόλας. Δίνω στον πατέρα μου απ' τα παπούτσια που παίρνω απ' τους σπόνσορες, ρούχα... Τώρα πια με υποστηρίζουν».
Υπάρχουν κατάλληλα spots στην Αθήνα; Κατά τον Βαγγέλη «μπορείς να κάνεις οπουδήποτε, σε ολόκληρη την πόλη. Τα μέρη υπάρχουν, απλά είναι χαρακτηριστικό μας να λέμε "δεν έχει τίποτα". Βριλήσσια, Αιγάλεω, Χαϊδάρι, μπορεί να μην έχουν πάρκο ή κάτι καλό, αλλά μπορείς να κάνεις. Αν είχαμε ένα καλό πάρκο, το επίπεδο στην Ελλάδα θα ήταν ακόμα πιο υψηλό. Τα τελευταία χρόνια οι πιτσιρικάδες έχουν ανέβει πάρα πολύ».
Κόντρες υπάρχουν; Ανταγωνισμοί; «Ανταγωνισμοί δεν υπάρχουν, είναι πιο αδελφική η φάση εδώ» λέει ο Βασίλης. «Προς το παρόν. Αργότερα που θα μπει πιο πολύ χρήμα στη μέση δεν ξέρω τι θα γίνει...».
HOT SPOTS στην Αθήνα:
Σύνταγμα • Πεδίο του Άρεως • Βριλήσσια • πάρκο στο Αιγάλεω • Χαϊδάρι • πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι • το secret spot στου Φιλοπάππου
