Επειδή το τελευταίο μεγάλο ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα δημιουργήθηκε στην Αθήνα...
... και δυστυχώς είχε ως αφορμή τη δολοφονία ενός 16χρονου από έναν Ειδικό Φρουρό. Μετά ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Διαδηλώσεις, πορείες, επεισόδια, φωτιές, λεηλασίες, πλιάτσικα και ύστερα ήρθαν τα... Χριστούγεννα. Οι Ευρωπαίοι συνάδελφοι μίλησαν για μια «ανίκανη κυβέρνηση», για ένα κράτος «που ζει μέσα στη διαφθορά» και για την «οικονομική κρίση που έχει γονατίσει τους Έλληνες». Οι ξένοι ηγέτες ανησυχούσαν για επερχόμενο ντόμινο και ο εσωτερικός Τύπος αμφιταλαντευόταν μεταξύ του άβατου των Εξαρχείων, της ψυχολογικής ανάγκης των παιδιών να ξεσπάσουν και του τέλους της πολιτικής όπως την ξέραμε. Σήμερα, δέκα ημέρες πριν την πρώτη θλιβερή επέτειο, σε μια πόλη που ο καθένας ακονίζει «τα δικά του μαχαίρια», ξέρουμε πια πως γνωρίσαμε την πρώτη μεγάλη «αναμπουμπούλα» της τρίτης χιλιετίας με βασικό κριτήριο την οργή και τον θυμό του σύγχρονου ανθρώπου. Οι υπόλοιποι λόγοι (οικονομικοί, μεταναστευτικοί, θρησκευτικοί) έπονται...
Επειδή, αν δεν υπήρχε ο Δεκέμβριος...
.... η εγκληματική επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα θα είχε τύχει δημοσιότητας ανάλογης ενός δίστηλου μιας καθημερινής απογευματινής εφημερίδας. Δεν θα είχε γίνει top θέμα, δεν θα έδινε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, δεν θα γινόντουσαν πορείες, εικαστικά happening συμπαράστασης, δεν θα μαζευόντουσαν λεφτά για τη θεραπεία της, δεν θα έγραφε editorial, δεν θα ήταν το πρόσωπο της χρονιάς. Ο Δεκέμβρης, καλώς ή κακώς, δημιούργησε κοινωνικά αντανακλαστικά που αφενός αναδεικνύουν τέτοια περιστατικά και αφετέρου τα αποτρέπουν μέσω της κοινωνικής κατακραυγής. Η κοινωνία δεν είναι εν υπνώσει. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν σηκωθεί από τον «καναπεδάκο» του Καστοριάδη. Αφήνοντας έξω τους παλαιολιθικούς κομματικούς τρόπους οργάνωσης, χρησιμοποίησαν τα νέα μέσα (βλέπε διαδίκτυο. Οι Αθηναίοι τότε κατάλαβαν ότι τα μπλογκ μπορούν να λειτουργήσουν και ως εναλλακτική ενημέρωση. Επίσης, τα ενημερωτικά site κέρδισαν κατά κράτος τον παραδοσιακό Τύπο. Η περίπτωση του Tvxs είναι χαρακτηριστική), ώστε να συζητήσουν, να ενημερωθούν και να προτείνουν. Από τον τριτοκοσμικό στρουθοκαμηλισμό και την αναφορά στην Κοινωνία των Πολιτών ως ένα εξωτικό φρούτο που για να το γευτούμε πρέπει να επισκεφθούμε τον Άγιο Μαυρίκιο, περάσαμε απότομα και λίγο... άκομψα (και αυτό έχει και τις συνέπειές του: επαναστατικά trend που οδηγούν σε ένα δεύτερο μονοπώλιο βίας, πέρα από αυτό του κράτους) στη δημιουργία ενός πολύ δραστήριου κομματιού της κοινωνίας που διεκδικεί και οργανώνεται πέρα από τις νουθεσίες των πολιτικών ταγών και των πνευματικών εκπροσώπων τους. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τον Δεκέμβριο ένιωσε για πρώτη φορά πως συζήτησε μεταξύ της η indie κοινότητα της πρωτεύουσας (μπάντες, εικαστικοί, promoters, δημοσιογράφοι). Κανείς πια δεν περνά εύκολα απαρατήρητος. Ούτε οι παρ' ολίγον δολοφόνοι της Κούνεβα, που τώρα το κεφάλι τους κοστίζει €1.000.000.
Επειδή αυτά τα κοινωνικά αντανακλαστικά... μας κάνανε περισσότερο «αστούς»...
... και οδήγησαν σ' ενέργειες που προβλήθηκαν πολύ περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Το Parking-Πάρκο στη Ναβαρίνου, τα δέντρα που ξερίζωσε ο Δήμος Αθηναίων απ' το πάρκο Κύπρου στην Πατησίων, η εγκαταλελειμμένη βάση του Ελληνικού και η μετατροπή της σε πάρκο από κατοίκους της περιοχής, ο Άγιος Παντελεήμονας και η άθλια κατάσταση των λαθρομεταναστών στα προσφυγικά στρατόπεδα ήταν από τα θέματα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης την περασμένη χρονιά. Όχι μόνο ως οικολογικά και κοινωνικά ζητήματα, αλλά και ως πεδία αστικών διεκδικήσεων. Ακόμα, αναπτύχθηκαν ακτιβιστικές ομάδες που έχουν πρωταρχικό στόχο την αναδιαμόρφωσης της σχέσης πολίτη και πόλης («Reclaim the City» είναι το κεντρικό σύνθημα της ομάδας λόκαλ· ο δημόσιος χώρος και οι χρήσεις του συζητείται περισσότερο από ποτέ, οι ποδηλατοδρομίες πραγματοποιούνται με εβδομαδιαίο ρυθμό). Η Αθήνα, εκτός από μια πόλη που αγαπάμε ή μισούμε, έγινε μετά από χρόνια πεδίο δράσης και συζήτησης. Η πόλη τον περασμένο Δεκέμβριο ξαναπερπατήθηκε από τους κατοίκους της. Μίλησαν γι' αυτήν και ασχολήθηκαν με αυτήν. Λειτούργησε συλλογικά, έκανε τη γενιά που φτάνει τώρα στα τριάντα να συζητήσει και να επαναδιαπραγματευτεί τη θέση της στην κοινωνία και έδιωξε, για λίγο, μακριά τη σύγχρονη αποξένωση. Καλώς ή κακώς, τα '00s σημαδεύτηκαν από ένα μεγάλο κοινωνικό ξέσπασμα που αντέδρασε σε όλη τη λαμογιά και τη σαπίλα που μας περιβάλλει. Ένας χρόνος είναι λίγος καιρός για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αν άλλαξε κάτι. Η Αθήνα, εξάλλου, ακόμα το ζει.
σχόλια