Αγαπητή Κατερίνα,
σου γράφω με μία απορία: περνάει ποτέ τίποτα οριστικά;;;
Είχα κατάθλιψη για χρόνια, και την έχω κάνει τη διαδρομή μου και το αγροτικό μου στη θλίψη και στην αποτυχία και σε όλα αυτά.
Υποτίθεται ότι έχω συνέλθει, έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου και προχωράω. Εχω σταματήσει από την ψυχίατρό μου εδώ και περίπου
δύο χρόνια, γιατί ήμουν πολύ καλά. Και τώρα γενικά καλά είμαι. Και φαινομενικά είμαι τέλεια για τους απ' έξω. Εφυγα στο εξωτερικό, όπως ονειρευόμουν χρόνια, συγκατοικώ με το φίλο μου και μόλις πήρα και μια υποτροφία για διδακτορικό σε ένα από τα πιο καλά πανεπιστήμια του κόσμου. Εχω να ολοκληρώσω, όμως, μια εργασία για να με πάρουν και έχει δύο εβδομάδες που αναβάλλω συνέχεια, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που δεν ήμουν καλά. Μπορώ να δεχτώ ότι θα είμαι ξανά άσχημα ανά περιόδους, εξάλλου ποτέ δεν υπάρχει μια ευθύγραμμη πορεία απόλυτης προόδου κτλ. Αυτά τα γνωρίζω.
Γιατί όμως νιώθω πάλι αβοήθητη σαν παιδάκι τώρα ακριβώς που μπορώ να έχω ό,τι θέλω;(και πολλά παραπάνω...)
Πάλι στους γονείς να τα ρίξω; Στην παιδική ηλικία; Εχω καταλήξει να μας λυπάμαι όλους. Είχαν έναν απαίσιο γάμο (ακόμα τον έχουν) με πολλές απιστίες, ψέματα και σιωπές και υποκρισία. Πολλά πράγματα που γίνανε ήτανε λάθος.Αλλά τα έχουμε πει πια, το δουλέψαμε, το φτιάξαμε στο βαθμό που γινόταν, αυτή τη στιγμή το πρόβλημά μου σίγουρα δεν είναι το παρελθόν, τουλάχιστον απ' όσο μπορώ να καταλάβω.
Είχα και στο παρελθόν τάσεις αυτοκαταστροφής, παθητική επιθετικότητα έλεγε η γιατρός μου, έκανα δέκα χρόνια να πάρω το πρώτο μου πτυχίο,αναβάλλοντας το διάβασμα, αλλά στο τονίζω, υποτίθεται ότι πέρασε και σήμερα είμαι με πολύ καλούς βαθμούς και πρόοδο σε αυτό που θεωρείται το καλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο. Τώρα έχω ξανακυλήσει, εδώ και δύο εβδομάδες στα παλιά γνωστά της κατάθλιψης: τρώω, χαζεύω και διώχνω τον πανικό, μουδιάζοντας! Τι φοβάμαι όμως τόσο πολύ; Γιατί δεν στρώνομαι να τελειώσω την εργασία και να προχωρήσω με τη ζωή μου που προδιαγράφεται αυτήν τη φορά ανέφελη και ευτυχισμένη;
Μια υποψία που έχω είναι ότι σίγουρα δεν μου αρέσει που σοβάρεψε η σχέση μου με τη συγκατοίκηση, τη γνωριμία των οικογενειών και τα λοιπά. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θέλω να φύγω τρέχοντας από όλα και από όλους και να με αφήσουν ήσυχη. Πάλεψα πολλά χρόνια για να φτιάξω ξανά τη ζωή μου και αισθάνομαι ότι δεν θέλω να ξαναμπώ σε πλαίσια οικογενειακά.Τι έχω πάθει; Στην αρχή δεν με πείραζε που το σοβαρέψαμε. Ο αδερφός μου μόνο, που κι εκείνος αρνείται να κάνει σοβαρή σχέση δείχνει να με καταλαβαίνει καλύτερα.
Να σου εξηγήσω ότι από μικρή ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό και να διδάξω στο πανεπιστήμιο. Οι γονείς μου, όμως, δεν με άφησαν να πάω στο Columbia που είχα κερδίσει υποτροφία στα 18 και με στείλανε στη Νομική στην Ελλάδα. Τη μίσησα, εννοείται (θα πήγαινα για ψυχολογία στο Columbia) και έπαθα τρεις πολύ σοβαρές κρίσεις πανικού μέσα στη Νομική στο πρώτο εξάμηνο. Δεν είχα συναίσθηση του πού είμαι και ποια είμαι για πολλή ώρα και μετά συνερχόμουν. Ετσι και πήγα στην ψυχίατρο και αρχίσαμε να δουλεύουμε με την κατάθλιψη. Πάνω κάτω εκείνη την εποχή είχα μάθει για την εξωσυζυγική σχέση του πατέρα μου (τους είδα τυχαία μαζί, ο πατέρας μου δεν με είδε, δεν είπα σε κανέναν τίποτα).Πέρασα τρία χρόνια μες το σπίτι και μετά ήμουν κάπως καλύτερα και άρχισα να δουλεύω. Πήγα πολύ καλά στη δουλειά (δημοσιογράφος), αλλά στη σχολή δεν ήθελα με τίποτα να ξαναπάω. Μου πήρε πολύ καιρό και θεραπεία,αλλά τελικά πήγα ξανά στα 25 και τελείωσα μέσα σε τρία χρόνια με άριστα. Σιγά σιγά άρχισα να ξαναφτιάχνω την αυτοπεποίθησή μου και τελικά έκανα αίτηση και είμαι δύο χρόνια τώρα στο Columbia. Εχω προσφορά για διδακτορικό από το Harvard και από το columbia. Ομως,γιατί από τότε που μου ήρθε η το γράμμα της αποδοχής νιώθω ότι κάποιος με κοροιδεύει; Οτι δεν μου αξίζει;Οτι δεν είναι για μένα, ότι δεν το εννοούσαν και δεν θα πάω καλά στην τελευταία εργασία (σε αυτήν που αρνούμαι να τελειώσω...) και δεν θα πάω;Γιατί δεν χάρηκα καθόλου; (Γενικά ενώ έχω καταφέρει πολλά πράγματα, όταν μου λένε μπράβο κτλ κουμπώνομαι, νομίζω ότι δεν μιλάνε για μένα. Τι πρέπει να κάνω πια για να μου αρέσω λίγο; Να πάρω το Νόμπελ;).
Στον ύπνο μου βλέπω ότι έρχονται υπάλληλοι από τη Γραμματεία της Νομικής Αθήνας και μου λένε ότι χρωστάω μαθήματα και δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ. Ξυπνάω και δεν θυμάμαι ότι είμαι στη Νέα Υόρκη, αλλά νομίζω ότι είμαι στην Αθήνα ακόμα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Σου γράφω, γιατί με όποιον το έχω συζητήσει από τους δικούς μου ανθρώπους θεωρούν ότι υπερβάλλω και απλώς έχω λίγο άγχος αλλά θα περάσουν όλα κτλ.Εγω, όμως, δεν νιώθω καλά.
Τι πάει λάθος;
Εχεις καμία ιδέα; Θα ρωτήσω την ψυχίατρό μου όταν γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά τώρα δεν θέλω να την ενοχλήσω.
Σε ευχαριστώ πολύ και συγχαρητήρια για την στήλη σου, έλειπε!
Υπάρχει μια έκφραση που λέει ‘Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να το αποκτήσεις!’. Κάτι τέτοιο μου ήρθε στο μυαλό καθώς διάβαζα το γράμμα σας. Η διανοητική υπερδιέγερση είναι κάτι που συμβαίνει στους ανθρώπους με υψηλή ευφυΐα που, από τις διακρίσεις σας και τις περγαμηνές σας, φαίνεται ότι είστε. Η συνεχής υπαρξιακή αναζήτηση και η διανοητική υπερδιέγερση που προανέφερα μπορούν να συμβάλλουν στο σταδιακό χτίσιμο μιας μελαγχολίας και μιας κατάθλιψης. Για κάποιο λόγο θέλετε να φεύγετε από εκεί που είστε. Όλο κάτι άλλο είναι αυτό που αναζητάτε αφού αποκτήσετε αυτό που έχετε. Λογικό είναι να θέλετε να ‘μουδιάσετε’ όταν συνέχεια είστε σε μια ψυχική φυγή.
Την αιτία αυτής της τάσης φυγής , της χαμηλής αυτοεκτίμησης, και της ψυχικής έντασης που σας διακατέχουν δεν μπορώ να την γνωρίζω, πόσο μάλλον όταν δεν σας γνωρίζω προσωπικά. Αυτά που λέτε όμως με κάνουν να σκέφτομαι ότι πιθανόν να έχετε ένα πολύ ενήλικο κομμάτι (αυτό που σπουδάζει, διαπρέπει, πετυχαίνει, διεκδικεί) και ένα άλλο κομμάτι που έχει προσκολληθεί σε μια εποχή της ζωής σας όπου αποζητούσατε και είχατε ανάγκη την αποδοχή, την αναγνώριση, την αγάπη, την φροντίδα. Μπορεί και το συμβάν με τον πατέρα σας που αναφέρετε πιθανόν να σας τραυμάτισε αρκετά. Κρατήσατε ένα μυστικό, μόνη σας για χρόνια. Εμένα μου φέρνει στο μυαλό μια μεγάλη μοναξιά αυτό και μόνο.
Ίσως η εξωσυζυγική σχέση να σας έκανε να νοιώσετε απόρριψη από τον πατέρα σας. Ίσως η σχέση των γονιών σας να κλόνισε την πίστη σας και την επένδυσή σας στις ερωτικές σχέσεις. Όλα αυτά βέβαια είναι δικές μου σκέψεις και δεν είναι απαραίτητο ότι θα σας αντιπροσωπεύουν η θα έχουν σχέση με την δική σας πραγματικότητα.
Τώρα, για το αν περνάει κάτι οριστικά… Έχετε εμπειρία από ψυχοθεραπεία και σίγουρα θα γνωρίζετε ότι είναι μια πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία, μέχρι να μπορέσει κάποιος να καταλάβει και να αποδεχτεί τον εαυτό του. Ίσως θα ήταν καλό εκεί που είστε, μακριά από την οικογένειά σας και τον οικείο σας χώρο να έχετε μια ψυχοθεραπευτική στήριξη. Άλλωστε βρίσκεστε και στο άντρο της σύγχρονης ψυχανάλυσης!
Εύχομαι ότι καλύτερο στην πορεία σας και να βρείτε αυτό που πραγματικά ζητάτε.
"Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να παλεύει να εξαφανίσει τα σύνδρομά του, αλλά να συντονιστεί με αυτά, γιατί είναι αυτά που κατευθύνουν την επαφή του με τον κόσμο."
.................................................................................................................
Κατερίνα,
Χαίρομαι που ανακάλυψα τη στήλη σου, την οποία βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, όπως και τις απαντήσεις σου.
Είμαι γυναίκα 29 χρονών, για καιρό είχα κατάθλιψη (όχι βαριάς μορφής, πάντα δούλευα για παράδειγμα, αλλά την υπόλοιπη ημέρα κλεινόμουν στο σπίτι μου και δεν έκανα τίποτα), την οποία κατάφερα να ξεπεράσω μετά από περίπου 8 μήνες ψυχοθεραπείας -gestalt- και χάρη σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις που πήρα, οι οποίες βελτίωσαν αισθητά τη ζωή και τη διάθεσή μου (παραιτήθηκα, μετακόμισα σε άλλη πόλη).
Γενικά τώρα είμαι καλά, έχω αποκτήσει ενδιαφέροντα, χόμπι, παρέες, βγαίνω, διασκεδάζω, μέχρι που άρχισε να μου αρέσει και κάποιος, ενώ έχω αποκλείσει από τη ζωή μου ανθρώπους και καταστάσεις που με καταπίεζαν και με στεναχωρούσαν.
Όμως μου έχουν απομείνει δύο συμπτώματα που εξακολουθούν να με ενοχλούν και αδυνατώ ακόμη να τα ελέγξω.
Λοιπόν, το πρώτο είναι ότι η σχέση μου με το φαγητό εξακολουθεί να μην είναι υγιής. Χωρίς να έχω βουλιμία ή ανορεξία, κάποιες μέρες καταφεύγω στην υπερβολική κατανάλωση φαγητού και κατόπιν στη λήψη καθαρτικών, ενώ άλλες πίνω όλη τη μέρα μόνο χυμούς, γυμνάζομαι υπερβολικά κτλ. Τέτοιες συμπεριφορές τις εμφανίζω περίπου με συχνότητα 10-15 ημέρες το μήνα. Παλαιότερα μου συνέβαινε καθημερινά, ενώ είχα την τάση να σκέφτομαι συνέχεια το φαγητό και να προγραμματίζω τα γεύματα, μετά να μην τα τηρώ, τύψεις κτλ κτλ - ο γνωστός φαύλος κύκλος. Γενικά το συγκεκριμένο θέμα απέφευγα να το συζητάω με την ψυχολόγο μου, επειδή μου προκαλούσε ντροπή.
Το δεύτερο θέμα είναι η αυτοπεποίθησή μου στη δουλειά, η έλλειψη της οποίας μου προκαλεί ακατανίκητη αναβλητικότητα. Κάνω ένα επάγγελμα που δεν διάλεξα, αλλά μου επιβλήθηκε από τον πατέρα μου και δεν μπορώ να πω ότι το κάνω με ευχαρίστηση. Ως άνθρωπος μισώ τις αντιπαραθέσεις, είμαι ήπια και μου είναι δύσκολο να υπερασπιστώ τη γνώμη μου. Για να μην αδικήσω τον εαυτό μου, ήμουν πολύ καλή στη δουλειά μου και επιστημονικά είμαι καταρτισμένη, έχω ικανότητα στην ανάλυση και την επιχειρηματολογία, πάντα όμως στο γραπτό λόγο. Τώρα αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου γραφείο και φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω εξαιτίας όλων των παραπάνω που σου περιέγραψα - βασικά της αναβλητικότητας, η οποία με έχει ήδη εκθέσει σε δύο πελάτες μου. Να σημειώσω ότι γνώμη της ψυχολόγου μου ήταν να αλλάξω επάγγελμα, μου έλεγε μάλιστα ότι είχα ταλέντο στην ψυχοθεραπεία και με προέτρεπε να το δοκιμάσω.
Θα ήθελα να ακούσω την άποψή σου, περισσότερο για το αν νομίζεις ότι χρειάζομαι περαιτέρω θεραπεία ή αν θα μπορούσα να βοηθήσω μόνη μου τον εαυτό μου με κάποιες συμβουλές σου. Εδώ να σου πω ότι η ψυχοθεραπεία υπήρξε ιδιαίτερα επώδυνη για μένα, όσο βέβαια και λυτρωτική.
Με συγχωρείς για το μακροσκελές της επιστολής μου, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Καταρχήν ας ξεκινήσω με αυτό που εμένα προσωπικά μου έκρουσε τον κώδωνα... Είναι κάτι που και εσείς η ίδια αναγνωρίζετε. Χωρίς να γνωρίζω τίποτε πραγματικά για εσάς και χωρίς να θέλω να κάνω διαγνώσεις του ποδαριού, θα έλεγα ότι πάσχετε από διατροφική διαταραχή. Η οποία μάλιστα μοιάζει πολλές φορές να πυροδοτείται από διάφορες καταστάσεις, ανάλογα με το τι βιώνετε και πως κάθε φορά. Την ίδια στιγμή βέβαια, ενώ λέτε ότι δεν έχετε αυτοπεποίθηση, τουλάχιστον αναγνωρίζετε κάποιες από τις ικανότητές σας και τα προτερήματά σας. Καλό είναι αυτό.
Η απάντηση μου εξ’ αρχής είναι ότι, ναι, κατά την προσωπική μου άποψη χρειάζεστε και άλλη ψυχοθεραπεία. Το θέμα είναι να βρείτε ένα ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο που να σας κάνει να νοιώσετε ασφάλεια και αποδοχή. Ακόμα και όταν εσείς κομπλάρετε ή σας είναι επώδυνο, είναι και δουλειά του ψυχοθεραπευτή να σας στηρίξει και να σας βοηθήσει να καταλάβετε τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει τόσο πολύ. Παίρνει χρόνο, και δουλειά και από τα δυο μέλη της ψυχοθεραπευτικής σχέσης, όμως αν είστε με έναν άνθρωπο που νοιώθετε ότι μπορείτε να τον εμπιστευτείτε, που σας αποδέχεται και σας ακούει πραγματικά, τότε να μπορέσετε να κάνετε ουσιαστική δουλειά με τον εαυτό σας.
Αν το επάγγελμα τις ψυχοθεραπείας είναι κάτι που νοιώθετε ότι σας ταιριάζει και ότι θα ήταν μια καθαρά δική σας επιλογή ,καλώς, δείτε και αυτήν την πιθανότητα. Εξετάστε όμως και αν η φυγή είναι η λύση σε αυτήν την περίπτωση. Αντί να φύγετε από την δυσκολία ίσως πρώτα να ήταν καλό να δείτε ποια είναι η πραγματική δυκολία. Τότε κάποια στιγμή ίσως να μπορέσετε να ‘λυθείτε’ μέσα στην θεραπεία και να νοιώσετε ότι μπορείτε να μιλήσετε πραγματικά και επί της ουσίας για τον εαυτό σας, για το παρελθόν και το παρόν σας...και να βρείτε διόδους επικοινωνίας με τον εαυτό σας ώστε να ξεκαθαρίσετε τι είναι δικό σας και τι είναι των άλλων και να έρθετε σε επαφή με τις πραγματικές σας επιθυμίες.
"Πίσω από κάθε ισχυρή γυναίκα, κρύβεται ένας τυραννικός πατέρας."
Today is the last day that I'm using words
They've gone out, lost their meaning
Don't function anymore
Let's, let's, let's get unconscious honey
Let's get unconscious honey
Today is the last day that I'm using words
They've gone out, lost their meaning
Don't function anymore
Traveling, leaving logic and reason
Traveling, to the arms of unconsciousness
Traveling, leaving logic and reason
Traveling, to the arms of unconsciousness
...And all that you've ever learned
Try to forget
I'll never explain again...
.................................................................................................................
| Κατάθλιψη είναι η ανικανότητα σύλληψης κάποιου μέλλοντος. Rollo May, 1909-1994, Αμερικανός ψυχολόγος
|
.................................................................................................................
Μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις , τις σκέψεις σας και ότι άλλο σας απασχολεί στο
Τα γράμματα σας μπορούν να είναι ανώνυμα ή επώνυμα και μπορείτε να διευκρινίζετε αν θέλετε να μπει το όνομά σας ή όχι στο i-Psychology.
σχόλια