στη δεκαετία του ογδόντα που μεγάλωσα, τότε που ήμουν ουσιαστικά και τυπικά παιδί, με τρία κανάλια στην τηλεόραση κι άλλους δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς, η εικόνα της θάτσερ με κατέκλυζε πολύ συχνά. δεν είχε πάνω της το αρνητικό φορτίο που απέκτησε μετέπειτα. είχε κάτι το μοναδικό. μια γυναίκα ανάμεσα σε πολλούς άνδρες. πιστεύω πως κάτι ανάλογο θα βλέπουν τα σημερινά παιδιά στην εικόνα του τσίπρα ή του κασιδιάρη. αυτοί που φέρουν κάτι το επαναστατικό πάνω τους. κι ας μην είναι. σ' ένα μικροαστικό σπίτι, στον καναπέ με τη μητέρα και την αδερφή, τρώγοντας μήλα τα βράδια του χειμώνα και βλέποντας ειδήσεις, χωρίς να καταλαβαίνεις τι γίνεται στα νησιά φοκλαντ ή γιατί απεργούν οι ανθρακορύχοι στην ουαλία. κάποια στιγμή καταλαβαίνεις. κάποια στιγμή θέλεις να μάθεις. και μαθαίνεις. και η εικόνα της παιδικής σου ηλικίας λαμβάνει άλλες διαστάσεις. είσαι πια πολιτικοποιημένος. αλλά και πάλι, ακούς τα νέα για το θάνατο της μάργκαρετ και σου ρχεται στο μυαλό η εικόνα της οικογένειάς σου στο μικροαστικό καναπέ κι εσύ να τρως μήλα. να βλέπεις τον πόλεμο στα φόκλαντ και να μην καταλαβαίνεις χριστό. εικόνες από την εργατική τάξη στην αγγλία, αναζητώντας την αγκαλιά της μάνας σου στον καναπέ. μια εικόνα κάπου αλλού, κάτι άλλο κάπου εδώ. άλλοτε και τώρα. αποκηρύσσεις την εικόνα, αποτάσσοντας το συναίσθημα. δεν είναι απλά η ενηλικίωση. είναι που θάβεις τις αρχικές σου είκονες, ξέροντας πολύ καλά με ποιους έχεις επιλέξει πλέον να είσαι. καλό ταξίδι, margharet.
σχόλια