Σαν σήμερα στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 πέθανε ο ποιητής και διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης. Ο Σεφέρης ως ποιητής πρέπει να ομολογήσω πως δεν υπήρξε ποτέ από τους αγαπημένους μου (όπως και ο Ελύτης:-).
Έχω σκεφτεί πολλές φορές διαβάζοντας τη ποιησή και μαθαίνοντας πράγματα για τη ζωή τους πως είχαν από την αρχή μια άρρητη αλλά παρολ' αυτά δεξιοτεχνική ενορχηστρωση σε σχέση με την τύχη και τη πορεία του έργου τους. Και μια σαφή επιθυμία για επικράτηση.
Δε το λέω απαραίτητα για αρνητικό όσο ως υπόμνηση μιας διαφορετικής απόχρωσης σε σχέση με ότι εχει να κάνει με την ποιητική ευαισθησία.
Θεωρώ πως οι λεπτοφυείς "σαλοί" ελάσσονες ποιητές παίζουν με το σώμα της ποίησης με μιαν αγωνία πιο ριψοκίνδυνη απ' οτι οι πιο well stuctured των διάφορων κοινωνικοκαλλιτεχνικών δομών.
Ποιητής είναι κάποιος που παίζει με τη μνήμη του αίματος. Σε αυτό το παιχνίδι οι ιδιοσυγκρασιακοί, οι ατυχείς, ακόμα και οι παροξυσμικοί ρέμπελοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να ψηλαφήσουν με ψυχική αγνότητα τις διαδρομές του αίματος.
Υπάρχουν παρ' όλα όσα ανέφερα παραπάνω, κομμάτια και αποσπάσματα του σεφερικού corpus που μου αρέσουν ανεξάρτητα των εκάστοτε συνισταμένων που τα δημιούργησαν. Σαν το Piazza San Nicolo από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄(που το είχα χρησιμοποιήσει και σε μια εικονογραφική σύνθεση στο παλιό μου blog)
Longtemps je me suis couché de bonne heure
Τὸ σπίτι γεμάτο γρίλιες καὶ δυσπιστία
σὰν τὸ καλοκοιτάξεις στὶς σκοτεινὲς γωνιὲς
«γιὰ χρόνια πλάγιαζα νωρίς» ψιθυρίζει
«κοίταζα τὴν εἰκόνα τοῦ Ὕλα καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Μαγδαληνῆς
προτοῦ καληνυχτίσω κοίταζα τὸ παλιὸ ἔλατο μὲ τ᾿ ἄσπρο φῶς
τὰ μέταλλα ποὺ γυάλιζαν καὶ δύσκολα ἄφηνα
τὶς τελευταῖες φωνὲς τῆς μέρας».
Τὸ σπίτι σὰν τὸ καλοκοιτάξεις μέσα ἀπὸ τὶς παλιὲς κορνίζες
ξυπνᾶ μὲ τὰ πατήματα τῆς μητέρας στὰ σκαλοπάτια
τὸ χέρι ποὺ φτιάνει σκεπάσματα ἢ διορθώνει τὴν κουνουπιέρα
τὰ χείλη ποὺ σβήνουν τὴ φλόγα τοῦ κεριοῦ.
Κι ὅλα τοῦτα εἶναι παλιὲς ἱστορίες ποὺ δὲν ἐνδιαφέρουν πιὰ κανέναν
δέσαμε τὴν καρδιά μας καὶ μεγαλώσαμε.
Ἡ δροσιὰ τοῦ βουνοῦ δὲν κατεβαίνει ποτὲ χαμηλότερα ἀπὸ τὸ καμπαναριὸ
ποὺ μετρᾶ τὶς ὦρες μονολογώντας καὶ τὸ βλέπουμε
σὰν ἔρχεται τ᾿ ἀπόγευμα στὴν αὐλὴ
ἡ θεία Ντάρια Ντιμιετρόβνα τὸ γένος Τροφίμοβιτς.
Ἡ δροσιὰ τοῦ βουνοῦ δὲν ἀγγίζει ποτὲ τὸ στιβαρὸ χέρι τοῦ Ἅη Νκόλα
μήτε τὸ φαρμακοποιὸ ποὺ κοιτάζει ἀνάμεσα σὲ μιὰ κόκκινη καὶ πράσινη σφαίρα σὰν ὑπερωκεάνειο μαρμαρωμένο.
Γιὰ νὰ βρεῖς τὴ δροσιὰ τοῦ βουνοῦ πρέπει ν᾿ ἀνέβεις ψηλότερα ἀπ᾿ τὸ καμπαναριὸ κι ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα
κάπου 70 ἢ 80 μέτρα δὲν εἶναι πολύ.
Κι ὅμως ἐκεῖ ψιθυρίζεις ὅπως σὰν πλάγιαζες νωρὶς
καὶ μέσα στὴν εὐκολία τοῦ ὕπνου χάνονταν ἡ πίκρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ
ὄχι λέξεις πολλὲς δυό-τρεῖς μονάχα καὶ τοῦτο φτάνει
ἀφοῦ κυλᾶνε τὰ νερὰ καὶ δὲ φοβοῦνται μὴ σταματήσουν
ψιθυρίζεις ἀκουμπώντας τὸ κεφάλι στὸν ὦμο ἑνὸς φίλου
σὰ νὰ μὴν εἶχες μεγαλώσει μέσα στὸ σπίτι τὸ σιωπηλὸ
μὲ φυσιογνωμίες ποὺ βάρυναν καὶ μᾶς ἔκαναν ἀδέξιους ξένους.
Κι ὅμως ἐκεῖ, λίγο ψηλότερα ἀπ᾿ τὸ καμπαναριό, ἀλλάζει ἡ ζωή σου.
Δὲν εἶναι μεγάλο πράγμα ν᾿ ἀνεβεῖς
μὰ εἶναι πολὺ δύσκολο ν᾿ ἀλλάξεις
σὰν εἶναι τὸ σπίτι μέσα στὴν πέτρινη ἐκκλησιὰ
κι ἡ καρδιά σου μέσα στὸ σπίτι ποὺ σκοτεινιάζει
κι ὅλες οἱ πόρτες κλειδωμένες ἀπὸ τὸ μεγάλο χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα
Η μεταφυσική αυτού του ποίηματος του εμένα με συγκινεί. Και κάπως έτσι θα κλείσω αυτό το ποστ. Υποστηρίζοντας ανεξαρτήτως βραβείων, ποιητικού μεγέθους, βιβλιογραφικών αναλύσεων, πως η σχέση ποιητή-αναγνώστη είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Αφορά την επίγνωση και τη εξερεύνηση της επικράτειας της ψυχής. Και όσο και να παρελαύνουν οι υπόλοιποι απ' έξω, το νόημα θα το βρουν αυτοί οι 2 μεταξύ τους.
bonustrack
ο Άγγελος B. με το project του Fantastikoi Hxoi
εντάσσει αποσπάσματα από το Άξιον Εστί του Ελύτη και από τα
Επιφάνεια του Σεφέρη στο κομμάτι με τον
τίτλο Ο Δρόμος δεν έχει αλλαγή
σχόλια