Την ώρα που επιστρέφει η πέτρα,
όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του και την κοιτάζει
εκείνη τη στιγμή είναι που με ενδιαφέρει.
Ο βράχος κυλά ακόμη.
Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα.
Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού.
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του.
Εκείνος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται
τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους.
Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά.
Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής
δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο.
Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα
βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου.
Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή
φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.
Δεν υπάρχει μοίρα που να μη
νικιέται με την περιφρόνηση.
photo : Πάνος Μιχαήλ
σχόλια