Αν και δυστυχώς οι πολιτικές και ιστορικές μου γνώσεις δεν φτάνουν ακόμα ούτε το ένα δέκατο του προσδοκόμενου επιπέδου, εδώ και καμιά βδομάδα με τρώει ο (έστω αμόρφωτος) κώλος μου να γράψω για τρία ενδιαφέροντα πράγματα που είδα/ακούσα στο ταξίδι μου στη Βαλτική.
Παραθέτω το άουτλαιν του κειμένου ώστε να μην νιώσετε εξαπατημένοι μετά τον επίλογο, όπως 9 στους 10 αναγνώστες μου:
- Occupation Museum Ρίγας
- Chatting with Janis
- KGB Museum Βίλνιους
Η συνθήκη που υπεγράφη μεταξύ του Στάλιν και του υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατοχυρώνοντας τα δικαιώματα των Μπολσεβίκων πάνω στις χώρες τη Βαλτικής και των Γερμανών πάνω στην Πολωνία αλλά και ένας χάρτης που είχαν σημειωθεί με ξυλομπογιά οι διεκδικήσεις των δύο χωρών, αποτελούν ίσως τα μοναδικά ενδιαφέροντα εκθέματα του Occupation Museum στη Ρίγα. Ο υπόλοιπος χώρος είναι γεμάτος με φωτογραφίες και εντυπωσιακά παθιασμένα κείμενα που εξομοίωνουν τον φασισμό και τη βαρβαρότητα των Γερμανών με αυτή των Ρώσων.Παρόλα αυτά, αν και εμφανώς δραματοποιημένα, το μουσείο φώτιζε ιστορικά στοιχεία που στερούνται ενδιαφέροντος απο χώρες που δεν έζησαν την βιαιότητα του σφυροδρέπανου.Ο υπερτονισμός της ανελευθερίας και της βαρβαρότητας του Στάλιν, μέσα απο παραδείγματα όπως οι άθλιες συνθήκες στις γκιουλάχ μετέτρεπε τους Ναζί σε συνεχιστές μιας ήδη δραματικής κατάστασης στις ενδεχομένως προπαγανδιστικές περιγραφές του μουσείου. Απο την άλλη, αν η απροκάλυπτη τοποθέτηση του μουσείου στην εξιστόρηση των γεγονότων είναι τόσο αβάσιμη, γιατί ο Ρώσος δήμαρχός επιμένει στη μεταφορά του κτιρίου εκτός πόλης, διατεινόμενος ότι "βλάπτει την αρχιτεκτονική της ομοιομορφία"; [Και μια που σας βρήκα εύκαιρους, γιατί στην Πεντέλη δεν υπάρχει η παραμικρή ταμπέλα που να κατευθύνει στην σπηλιά του Νταβέλη;]
O οικοδεσπότης μας στη Ρίγα, Janis, διατυπώνοντας μια –δεν αντιλέγω, υποκειμενική και αμφισβητήσιμη- εκτίμηση, μας είπε ότι οι κατηφείς Λετονοί που δείχνουν να ζουν διεκπεραιωτικά θεωρούν την υπάρχουσα κατάσταση πολύ βελτιωμένη από τα χρόνια του Σοβιετισμού. Απ’ ότι τουλάχιστον μας είπε, σε μια χώρα που ο βασικός μισθός είναι περίπου 200 ευρώ, μόνο μερικοί γραφικοί ηλικιωμένοι νοσταλγούν τα νιάτα τους, όταν καταπιεζόντουσαν όχι μόνο φυσικά και πρακτικά αλλά και πνευματικά. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας είχε οδηγήσει σε τέτοια αδράνεια που ακόμα και οι υπάλληλοι των νοσοκομείων μεθούσαν από το πρωί με την ανοχή μιας κοινωνίας περιορισμένων ικανοτήτων και παροχών. Τα αγαθά αγοράζονταν με κουπόνια που διανέμονταν σε αποφασισμένες από το κράτος ποσότητες. Κανένας δεν μπορούσε να αγοράσει πάνω από δύο ζευγάρια παπούτσια το χρόνο, ανεξαρτήτως της οικονομική του κατάστασης, περιορισμός από τον οποίο δεν εξαιρούνταν τα παιδιά (που όντας αθώα πλάσματακια ελπίζω να ερεθίσουν την ευαισθησία όσων χέστηκαν για τα υποδύματα των Λετονών)
Τέλος, οι φυλακές της KGB στο Βίλνιους φαντάζομαι πως δεν διέφεραν ιδιαίτερα από αυτό που είχα στο μυαλό μου για τις φυλακές των Γερμανών (ή το δωμάτιο βασανιστηρίων του SCape στο οποίοι οι φίλοι μου φωτογραφήθηκαν σαν Κινέζοι στην Ακρόπολη, τρίβοντας στη μούρη μου «τι έχασα») . Κελιά στα οποία μέχρι το θάνατο του Στάλιν έμεναν 30 άτομα μαζί, δωμάτιο βασανιστηρίων με δέρμα στους τοίχους για ηχομόνωση και χώρος απομόνωσης όπου ο φυλακισμένος κοιμόταν δίπλα σε μια τούρκικη τουαλέτα για 10 μέρες, συνέθεταν το σύστημα για το σωφρονισμό των καπιταλιστών [1]. Σημειωτέον εδώ, ότι φυλακές της KGB υπάρχουν και στη Ρίγα όπου γνωρίζουν τις δόξες του σπιτιού του Ιόλα.
Σταματάω εδώ, ώστε να μην δυσκολευτώ να απενοχοποιήσω τα βασανιστήρια σε μελλοντικό ποστ για τις ξυλιές που απολαμβάνω κάθε βράδυ από το συγκάτοικο μου.
Αν αυτό το κείμενο σας φάνηκε ενδιαφέρον, μπορείτε να παρακολουθήσετε και το παρακάτω:
[1] Καπιταλιστές: Αυτοί που αργότερα δημιούργησαν τα παρακάτω:
Mc Pussy Lana Del Rey
σχόλια