Κέιτι Μίτσελ/ Δεσποινίς Ζυλί

Κέιτι Μίτσελ/ Δεσποινίς Ζυλί Facebook Twitter
0

Γεννημένη το 1964, η Κέιτι Μίτσελ σπούδασε φιλολογία στο Magdalen College της Οξφόρδης, προτού το ενδιαφέρον της επικεντρωθεί στο θέατρο. Στα τέλη των ’80s ίδρυσε τη δική της ομάδα με το παράξενο όνομα «Classics on a Shoestring» και, παράλληλα με τις δικές της παραστάσεις, ήταν σκηνοθέτις in residence στη Royal Shakespeare Company από το 1996 έως το 1998 και στο Royal Court από το 2000 έως το 2004.

Από το 2000 έχει αρχίσει να συνεργάζεται με μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα, φεστιβάλ και όπερες σε μια σειρά παραστάσεων που την καθιέρωσαν ως μία από τις πιο αυθεντικές κι ενδιαφέρουσες φωνές του βρετανικού, και πλέον του ευρωπαϊκού θεάτρου. Ρεαλισμός στις ερμηνείες, ένταση στα ερεθίσματα που προκαλούν συγκινησιακές αντιδράσεις, δημιουργία ενός ιδιαίτερου κόσμου όπου τα multimedia και οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν μια πολυεπίπεδη πραγματικότητα, χαρακτηρίζουν σήμερα τον δραματουργικό/σκηνοθετικό της κώδικα.

Η μέθοδος δουλειάς της απαιτεί εντατικές περιόδους προβών, μελέτη των χαρακτήρων βάσει των γνώσεων της ψυχιατρικής, δουλειά στην υποκριτική με τη βοήθεια της μεθόδου Στανισλάφσκι. Το σκηνικό αποτέλεσμα, ωστόσο, ισορροπεί έξοχα τις παρακαταθήκες της θεατρικής παράδοσης με τις σύγχρονες οπτικές αναζητήσεις. Οι πειραματισμοί με το filming και τις λάιβ βίντεο προβολές

δίνουν κινηματογραφική διάσταση στη δράση και αφυπνίζουν το βλέμμα, που μετακινείται συνεχώς από τη δισδιάστατη στην τρισδιάστατη σύλληψη της πραγματικότητας. Έξοχο δείγμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η Δεσποινίς Ζυλί, που σκηνοθέτησε στη Σάουμπινε τo 2010. Από το πρωτότυπο του Στρίντμπεργκ κράτησε περί το 20% και εμπλούτισε το σκηνικό κείμενο με ποίηση μιας σύγχρονης Δανής ποιήτριας, της Inger Christensen (1935-2009), επιδιώκοντας την αντιπαράθεση ενός «μισογύνη»συγγραφέα με μια εκπρόσωπο της γυναικείας, φεμινιστικής λογοτεχνίας.

Η Μίτσελ καταφέρνει ν’ ανανεώσει το ενδιαφέρον γι’αυτό το κουρασμένο από τις πολλές επαναλήψεις έργο του Στρίντμπεργκ, παρουσιάζοντας την ιστορία μέσα από τα μάτια του λιγότερο σημαντικού προσώπου στο έργο, της υπηρέτριας Κριστίν. Η Κριστίν παρακολουθεί, η ευγενικής καταγωγής Ζυλί και ο υπηρέτης Ζαν, ο αρραβωνιαστικός της, παίζουν παιχνίδια έρωτα κι εξουσίας, αδιαφορώντας αν είναι ή όχι παρούσα. Η Κριστίν πάει για ύπνο κι η δράση του έργου του Στρίντμπεργκ διοχετεύεται σ’ έναν κόσμο άλλο, στον κόσμο των ονείρων της.

Η παράσταση είναι διακριτική, ήσυχη, έχει να κάνει περισσότερο με βλέμματα παρά με λέξεις. Τα κοστούμια κι η σκηνογραφία ακολουθούν πιστά την εποχή που γράφτηκε το έργο, η πρόζα αλά Στρίντμπεργκ εξελίσσεται κανονικά στην κουζίνα, αλλά ο θεατής μπορεί να δει πώς βλέπει τα πράγματα η Κριστίν μέσα από ένα φιλμ σε ύφος Μπέργκμαν και Χάνεκε που εξελίσσεται παράλληλα. Η Κέιτι Μίτσελ εκμεταλλεύεται τη δυνατότητα της κινηματογραφημένης δράσης να αποτυπώνει και να φωτίζει εκείνες «τις ανεπαίσθητες κινήσεις των μικρών δακτύλων», τις μικρές αδιόρατες δράσεις και αντιδράσεις της καθημερινότητας, εμπλουτίζοντας τη σκηνική αφήγηση με νέα στοιχεία, από μια διαφορετική της συμβατικής οπτική γωνία. Μην το χάσετε.

Διάφορα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ