Στη Βραζιλία, μάνα του καρναβαλιού και των πιο ικανών οπισθίων του κόσμου, απαγορεύθηκαν οι selfies με κοντάρι εν μέσω κορύφωσης των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Η απαγόρευση σε γενικές γραμμές έχει να κάνει με το ότι χάνεις τη μαγεία του ντάπα ντούπα και της χαράς, όταν προσπαθείς να τη στιλιζάρεις και στα καπάκια να την ποστάρεις.
Στον υπόλοιπο κόσμο το savoir vivre του Instagram λέει ότι «ακολουθείς» όσους σε «ακολουθούν».
Κι ότι η επιρροή, η αποδοχή, η επιτυχία μετριέται με followers - κι αν είναι περισσότεροι απ’ όσους ακολουθείς εσύ, τόσο το καλύτερο – και με «καρδούλες» πάνω στις φωτογραφίες (σου).
"At gym", "workout", "χαλαρώνω", γνωστές δημοσιογράφοι σε άγνωστες πόζες, χαρές, μόνο χαρές, κυρίως μπροστά στον καθρέφτη, "on diet", η άλλη φωτογραφίζει ένα μπολ με γιαούρτι και μετά τα «μπουτάκια» της μετά την 3ήμερη δίαιτα, "καλλιτέχνες" γίνονται είδηση στα sites με selfies, οι γυναίκες είναι πιο γυναίκες από ποτέ, οι άντρες πιο άντρες και από την έκρηξη λεφτάδικης αντρίλας το '80...
Ναι; Όχι; Μάλλον.
Οι social media experts λένε «ναι», οι ψυχολόγοι λένε «όχι» (και τελοσπάντων δεν ξέρω).
Πριν από λίγο καιρό με «ακολούθησε» μία κοπέλα. Δεν την ήξερα, (προφανώς) δεν με ήξερε, αλλά πλέον αυτό δεν είναι θέμα: είσαι «φίλος» με όποιον σε εμφανίζουν συνδεδεμένο τα social media. Ανοίγω το Instagram όποτε θυμάμαι, είχα αργήσει να δω και την πορτοκαλί κουκίδα της ειδοποίησης και μπήκα στη σελίδα της.
Η απελπισία σε 300 selfies. Υπερβολικό, αλλά, ναι, το αίσθημα ήταν το ίδιο μ’ εκείνο που δημιουργούν οι σκηνές από σίριαλ τύπου “Law and Order”, όταν οι μπάτσοι μπουκάρουν στα δωμάτια serial killers. Παντού φωτογραφίες του αντικειμένου της εμμονής τους. Έτσι κι εδώ. Παντού selfies.
Οι περισσότερες μπροστά στον ίδιο καθρέφτη. Με το μαλλί μπρος, με το μαλλί πίσω. Με ρούχα, με εσώρουχα. Πότε (τάχα) αμακιγιάριστη, πότε με (τέρμα) make up.
Πάντα με duckface. Πάντα με παραλλαγές των ίδιων σχολίων με πολλά θαυμαστικά κάτω από κάθε φωτογραφία («κουκλάρα», «θεότητα», «τούμπανο», «θεά»). Πάντα με λάγνο ύφος και promising βλέμμα στην κάμερα. Αλλά σχεδόν (ποτέ) με φίλους. Ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοιοι, η “follower” μου προσπαθούσε να φαίνεται κάπως καλύτερα, να βγαίνει μπροστά, να κάνει σαματά, να είναι σαφές ότι «πρωταγωνιστεί». Έναν πονοκέφαλο τον «τσίμπησα». Και μια μελαγχολία. Δεν ήθελα να φανώ αγενής, αλλά δεν ήθελα να “follow back”.
Είχα διαβάσει και μια έρευνα, ρώτησα και μια φίλη ψυχολόγο και από τον τρόπο που σούφρωσε τα χείλη της, κατάλαβα ότι η μανία είχε μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ όσο νόμιζα.
«Κοπελιά, δεν τα βάζουν με τις selfies. Προσωπικά, όταν μου το συζητάει κόσμος στις συνεδρίες, απ’ έξω απ’ έξω εξηγώ τις προεκτάσεις στον ψυχισμό, αλλά δεν το παραζορίζω. Ο άλλος ή κακιώνει ή κλείνεται. Δες το σαν μία ανέξοδη αποθέωση του εαυτού. Αν ο άλλος θέλει να το συζητήσει, επεκτείνομαι κι εγώ. Αν όχι, δεν “αγγίζω”. Έχω ασθενή που επιμένει ότι είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να τονώσει την αυτοπεποίθηση της. Οπότε… με ρέγουλα».
Και φυσικά η “follower” ήταν ένα 20χρονο πταίσμα. Στα timeline καθημερινά «πρωταγωνιστούν» άνθρωποι κάθε ηλικίας σε μία –οπουδήποτε – selfie.
“At gym”, “workout”, “χαλαρώνω”, γνωστές δημοσιογράφοι σε άγνωστες πόζες, χαρές, μόνο χαρές, κυρίως μπροστά στον καθρέφτη, “on diet”, η άλλη φωτογραφίζει ένα μπολ με γιαούρτι και μετά τα «μπουτάκια» της μετά την 3ήμερη δίαιτα, "καλλιτέχνες" γίνονται είδηση στα sites με selfies, οι γυναίκες είναι πιο γυναίκες από ποτέ, οι άντρες πιο άντρες και από την έκρηξη λεφτάδικης αντρίλας το ’80…
Κάπως, με κάθε τρόπο, με τίμημα το ρεζιλίκι, πρέπει να είσαι παρών – παρούσα, να σ’ αγαπούν με εικονικές καρδιές και να «υπάρχεις».
Ζορίζομαι να χωνέψω ότι η selfie είναι «μοίρασμα», τρόπος για να μάθω κάποιον καλύτερα. Αν είναι έτσι, τότε θα προτιμούσα να ξέρω πολύ λιγότερα για κανά δυο εκδότες και 4-5 γραφιάδες που κάποτε εκτιμούσα και μόνο με τα σώβρακα δεν έχουν (αυτό)φωτογραφηθεί. Ακόμη.
«- Σε σκεφτόμουν ξέρεις τα Χριστούγεννα. Δεν ήθελα να τα περάσεις μόνη σου», μου είπε φίλος τις προάλλες.
«-!».
«-Τι;»
«-Μα… δεν ήμουν μόνη», ίσα που πρόλαβα.
«- Ε, είδα ότι δεν ανέβασες τίποτα και είπα ότι θα ‘χεις προβλήματα…»
«-!».
«Ε, τέλος πάντων, "ανέβαζε" κι εσύ τίποτα να μην ανησυχούμε».
Βασικά, δεν ήξερα τι να πω. Ανησυχούσα και εγώ, αλλά παρηγορήθηκα σχετικά γρήγορα, όταν ο ίδιος φίλος «ανέβασε» μία selfie από το πρωινό του ξύπνημα (με λίγο gel παραπάνω, αλλά ok).
Το αίσθημα παρηγόριας επεκτάθηκε, όταν άλλη συνάδελφος επέμεινε ότι φταίνε τα γεράματα μας κι ότι αυτή η γενιά γεννήθηκε με ένα κινητό στο χέρι. Πρώτα φωτογραφίζει και μετά μιλάει.
Το ίδιο αίσθημα έγινε πιο σαφές, όταν άκουγα να αναλύουν την προσπάθεια του Ομπάμα να «μιλήσει» στη γλώσσα των μαζών, κάνοντας νάζια με selfies προκειμένου να «περάσει» ένα νομοσχέδιο για την υγεία.
Κατά τα λοιπά, ζορίζομαι να χωνέψω ότι η selfie είναι «μοίρασμα», τρόπος για να μάθω κάποιον καλύτερα. Αν είναι έτσι, τότε θα προτιμούσα να ξέρω πολύ λιγότερα για κανά δυο εκδότες και 4-5 γραφιάδες που κάποτε εκτιμούσα και μόνο με τα σώβρακα δεν έχουν (αυτό)φωτογραφηθεί. Ακόμη.
Και πιθανότατα, ναι, φταίνε τα γεράματα, αλλά βγάζει τόση θλίψη η εικόνα ενός ανθρώπου που φωτογραφίζει μόνος τον εαυτό του σε έναν καθρέφτη (και κάνει ολόκληρη μόντα για να μη φαίνεται ο τεντωμένος βραχίονας), που δεν τον ενθουσιάζει τίποτα άλλο σ’ αυτή τη ζωή να ποστάρει εκτός από την πάρτη του, που θέλω να κλαίω.
Επίσης, έχω πλέον μια σιγουριά ότι τα… «γεράματα» είναι πολύ ωραίο πράμα. Πολλοί φίλοι, πολύ μπες – βγες, καμία όρεξη να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για το που και με ποιόν είσαι και τι κάνετε. Οι πιο μεγάλες χαρές θα είναι πάντα κρυφές, αυθόρμητες και όχι δημοσιοποιήσιμες. Ε, και στην τελική, θα υπάρχουν πάντα και οι ομαδικές selfies να σπάει και η «αρρωστίλα».
σχόλια