Κυριαρχικό διαμέρισμα

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

To έργο ήταν η αφορμή. Μετά είπαμε ότι ως ομάδα «προΤΑΣΗ» ήρθε καιρός να ξεφύγουμε από τις ληστρικές τακτικές του θεατρώνη και να προτείνουμε έναν μη θεατρικό χώρο, αλλά απολύτως σκηνοθετημένο, όπου θα λειτουργεί καλύτερα η συνθήκη της κλειδαρότρυπας, που είναι και το ζητούμενο της σκηνοθεσίας. Ένας «χώρος τσέπης» ήταν αυτό που μας εξυπηρετούσε καλύτερα. Τον βρήκαμε σε μια γκαρσονιέρα!

Γιατί χρησιμοποιήσατε ένα διαμέρισμα για να δείξετε τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων;

Διότι εκεί μέσα παίζεται όλο το παιχνίδι. Το τέρας ξυπνάει όταν κλείσει η πόρτα. Έξω οι μάσκες δεν ξεκολλάνε εύκολα από τα πρόσωπα. Αποτελούν προεκτάσεις. Στον ιδιωτικό χώρο τις βγάζουμε και τότε αρχίζουν τα βασανιστήρια, τα ατελείωτα καψώνια.

Το ότι δέχεστε μόνο δέκα θεατές που δεν ξέρουν και πού πάνε μήπως είναι μια σχέση εξουσίας που αναπτύσσετε εσείς με τους θεατές;

Απολύτως. Αλλάζουμε ρόλους διαρκώς και ακατάπαυστα. Το κίνητρο είναι ο θεατής να σηκωθεί από τον καναπέ και να κάνει κάτι μη προβλεπόμενο. Να ξεφύγει από όσα του σερβίρει το χαζοκούτι και οι συνεχιστές του επί σκηνής.

Ποιες είναι μέχρι τώρα οι αντιδράσεις του κοινού; Έχει συμβεί κάτι το εξωφρενικό;

Το εξωφρενικό είναι ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο παραδοσιακό θέατρο, αλλά κανείς δεν λέει να το καταλάβει. Με το Dominatrix ζούμε μεγάλες στιγμές σε ελάχιστα τετραγωνικά, χωρίς βιζόν και πόζες σε βελούδινες μοκέτες. Οι συζητήσεις και οι αντιδράσεις του κόσμου στο τέλος είναι τόσο αποκαλυπτικές κι ανθρώπινες που λέμε πως αξίζει ο κόπος να πάμε για παράταση.