Tο τσίρκο είναι σαν μια μητέρα που μπορείς να εμπιστευτείς. Σε ανταμείβει αλλά συνάμα σε τιμωρεί.
Έχω ξεχάσει πια πόσον καιρό περιδιαβαίνω μαζί τους, ανάμεσα στη σκόνη και στα πολύχρωμα πανιά. Θυμάμαι να χαζεύω από μακριά τη μεγάλη σειρά από καμιόνια να στρίβει προς το μέρος της φτωχικής μου γης.
Για να γίνεις μέλος του τσίρκου πρέπει να έχεις καιρό να κοιτάξεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.
Όταν αγγίξεις το πρόσωπό σου και δεις τη σκόνη που ξεκουραζόταν, πάνω στα δάχτυλά σου, τότε μπορείς να ανοίξεις την πόρτα του φτωχικού σου. Ανέβα αργά τον λόφο που σαν παιδί έτρεχες κάθε φορά που άκουγες τις μηχανές των επισκεπτών και όξυνε την όρασή σου πέρα μακριά. Εκεί είναι. Σε περιμένουν.
Οι άνθρωποι σε αυτές τις πόλεις είναι υπνοβάτες. Εμείς, αυτό που κάνουμε είναι να τους ξυπνάμε.
Σε κάθε μικρή, ασήμαντη πόλη το τσίρκο σταματά. Όταν παίρνουμε τις εντολές από την Διαχείριση για να στήσουμε, οδηγούμε τα καμιόνια σε μεγάλο κύκλο και ξεκινάμε μέσα του να χτίζουμε το τσίρκο. Σταματάμε τις μηχανές κι όλοι βοηθούμε να στήσουμε τις τέντες με τις ασπροκόκκινες ρίγες, να απλώσουμε τις σειρές από λάμπες, να ταΐσουμε τις γεννήτριες, να στήσουμε τη μικρή μας κουζίνα. Όλοι βοηθούν με όποιο τρόπο μπορούν. Οι σιαμαίες αδερφές Μίνα και Νίνα ξεσκονίζουν τα μεγάλα μπαούλα του Μαγίστρου , ο Άνθρωπος-Φίδι συνήθως αερίζει τα κλουβιά με τα ερπετά, οι πόρνες του τσίρκου πλένουν κι απλώνουν τις χορευτικές τους στολές. Το δείλι είναι η συμφωνία μας. Μέχρι να χαθεί κι η τελευταία φέτα ήλιου από τον ορίζοντα το τσίρκο είναι έτοιμο. Στέκει τότε περήφανο μέσα στο κέντρο της αλάνας.
Ο γάμος είναι κάτι σαν το τσίρκο: υπάρχουν μέσα του συνήθως λιγότερα από αυτά που αναπαρίστανται στις διαφημίσεις του.
Κάθε καμιόνι προσφέρει τίποτε περισσότερο από μια εναλλακτική ματιά αλήθειας. Γυναίκες ντυμένες χανούμισσες αφήνουν φίδια να κόβουν γύρους τα στήθια τους, ο πιο ψηλός άντρας του κόσμου αναποδογυρίζει τα καπέλα των πελατών, η οικογένεια Τζόνζι έχοντας αναθρέψει τρεις γενιές πόρνες υπόσχεται το μεγάλο full monty απόψε μόνο, όπως και κάθε νύχτα, ενώ η μικρή Σόφι περιμένει υπομονετικά με τις κάρτες της Ταρώ τους ανυποψίαστους πελάτες, ήσυχη, μέσα στο καμιόνι της . Πιο δίπλα, ο τυφλός μεθυσμένος από το όπιο και το αψέντι γάλλος κύριος Αρνώ ξεκουράζει τα δάχτυλά του πριν τα ακουμπήσει στα κεφάλια των χωρικών μαντεύοντας τα χθεσινοβραδινά τους όνειρα. Στο τέλος της νύχτας, οι χωρικοί εγκαταλείπουν την αλάνα του τσίρκου ελαφριοί από δολάρια και επιθυμίες, με μάτια χορτάτα και κουρασμένα. Κυρίως όμως φεύγουν με μια κρυφή αποστροφή που μέχρι να ξεμακρύνουν αλλάζει σε οίκτο και απέχθεια. Κι αυτό οι άνθρωποι του τσίρκου το γνωρίζουμε καλά.
Ο δρόμος της απώλειας έχει πάντοτε συνοδευτεί από μεγάλα λόγια για ένα ιδανικό.
Μόνο η Διαχείριση αποφασίζει την επόμενή μας στάση. Κανείς δε γνωρίζει τη Διαχείριση. Κανείς δεν την έχει δει. Απολύτως κανείς δεν επιτρέπεται να πλησιάσει το κεντρικό καμιόνι του μεγάλου κομβόι. Ψηλά , πάνω ακριβώς από την κλειδωμένη κόκκινη πόρτα του βαγονιού υπάρχει μια στενή σκοτεινή τρύπα. Εκεί αχνοφένεται ένα χρυσό γράμμα που υποδεικνύει κάθε φορά τη διεύθυνση του βορρά, του νότου, της δύσης και της ανατολής. Από τότε που έπιασα κι εγώ να ακολουθώ το καρναβάλι κατευθυνόμαστε σταθερά από τον Βορρά προς το Νότο. Από το Milfay κατευθυνόμαστε τώρα προς τη Βαβυλώνα. Στα μικρά μας διαλείμματα από τη δουλειά, την οδήγηση και τις παραστάσεις συζητούμε τα όνειρά μας. Όλοι μας κάνουμε σχέδια να φύγουμε από το τσίρκο. Οι πόρνες ονειρεύονται κινηματογραφική καριέρα στο Χόλιγουντ. Ο τυφλός Μάγιστρος ψάχνει την αλήθεια, η Μίνα αναζητά την ανάγκη για αλλαγή, η Νίνα θέλει να χωρίσει από τη Μίνα.
Ποιο είναι το ταλέντο μου εμένα;
Η Διαχείριση πιστεύει σε μένα με όλη της την καρδιά. Γιατί εγώ δεν θέλω να φύγω από το τσίρκο. Στο δρόμο για την αλήθεια υπάρχουν δυο πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά: να μην τον περπατήσεις μέχρι το τέλος του και να μην τον ξεκινήσεις καθόλου. Το τσίρκο για μένα ήταν η ανάγκη για αλλαγή. Η ανάγκη για αλλαγή έχτισε μέσα στους γκρεμούς του μυαλού μου αυτόν το δρόμο. Κάθε μικρή μου αποτυχία στο τσίρκο είναι για μένα σήματα – βέλη προς το δρόμο της εκπλήρωσης. Προσέχω όμως να μην στέκομαι στη μέση του δρόμου γιατί έτσι χτυπιέμαι κι από τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Είμαι από τους τυχερούς. Ενώ οι άλλοι φτιάχνουν ερωτήματα στο μυαλό τους εγώ κοιτάζω ευθεία το δρόμο. Είμαι σε αυτό το σημείο όπου πρέπει απλά να αποφασίσω να τον περπατήσω.
Μία σχέση σκεπτικιστική.
Στο δρόμο μου για την πόλη του σκεπτικισμού έπρεπε να περάσω από την κοιλάδα της ασάφειας.
Δεν το έχω πει στους άλλους οπότε θα παρακαλούσα να μείνει μεταξύ μας. Εγώ μπήκα στο βαγόνι της Διαχείρισης. Ένα βράδυ που όλοι είχαμε αποκάμει από τη δουλειά να στήνουμε και να ξεστήνουμε έξω από τη Χαναάν και ενώ όλοι είχαν βυθιστεί σε ύπνο βαθύ, εγώ σηκώθηκα, έτρεξα με ορμή ρίχνοντας όλο μου το βάρος ενάντια στην κόκκινη πόρτα και βρέθηκα ξαπλωμένος μέσα στο κέντρο του βαγονιού. Το σκοτεινό βαγόνι ήταν άδειο πέρα από ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι με λεπτά πόδια και μία καρέκλα. Πάνω στο τραπέζι ένα μισοκαπνισμένο σιγκάρ έκαιγε ακόμα μέσα σε ένα πορσελάνινο τασάκι. Λίγο φως έμπαινε από την τρύπα των σημείων του ορίζοντα. Στο βάθος του βαγονιού υπήρχε μια μπορντώ κουρτίνα, βαριά, βελούδινη, θεατρική, κλειστή. Άκουγα μια ανάσα που έβγαινε πολύ δύσκολα στον πνιχτό αέρα να έρχεται μέσα, πίσω από την κουρτίνα.
«Αν πλησιάσεις πιο πολύ θα πεθάνεις ακαριαία», ακούστηκε μια βραχνή, συρτή φωνή.
«Θα σου πω ένα πράγμα μόνο και μετά δε θα ξαναέρθεις ποτέ εδώ», συνέχισε.
"Πριν από την έναρξη, μετά το μεγάλο πόλεμο μεταξύ του ουρανού και της κόλασης, ο Θεός δημιούργησε τη Γη, και έδωσε την κυριαρχία πάνω στον πανούργο πίθηκο που αποκάλεσε άνθρωπο. Και σε κάθε γενιά εκεί γεννήθηκε ένα πλάσμα του φωτός, και ένα πλάσμα της νύχτας. Και μεγάλοι στρατοί συγκρούστηκαν το βράδυ στον αρχαίο πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού. Υπήρχε μαγεία τότε, ευγένεια, και αφάνταστη σκληρότητα. Και έτσι ήταν. Μέχρι την ημέρα που ένας ψεύτικος ήλιος εξερράγη πάνω από την Τριάδα, και ο άνθρωπος αντάλλαξε για πάντα το θαύμα με τη λογική.
Φύγε τώρα.»
σχόλια