Μειωμένης αδρεναλίνης και περιορισμένης τεστοστερόνης, η τάση να μαζεύονται μεγάλοι, σε ηλικία και ταλέντο, ηθοποιοί, για μια τελευταία περιπέτεια, μπορεί να έχει πλάκα και χάζι, αλλά ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Δεν έχουμε δει ποτέ τον Κάρι Γκραντ, τον Γκρέγκορι Πεκ και τον Γκάρι Κούπερ μαζί σε ταινία του παλιού Χόλιγουντ. Στα γεράματα τους, ακολουθούσαν το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης (τον σκληρό κανόνα του θεάματος που καθηλώνει με ανασφάλεια ακόμη και τον πιο διάσημο, καλοπληρωμένο, κακομαθημένο ηθοποιό) και τους ρόλους που συμφωνούσαν με την ηλικία τους. Και δεν μιλάμε για τις γυναίκες, τις καπριτσιόζες ντίβες, των οποίων ο εγωισμός δεν θα επέτρεπε εύκολα τη συγκατοίκηση, παρά μόνο σε ειδικές και λίγο γκραν γκινιόλ εξαιρέσεις, όπως το Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; και τις Φάλαινες του Αυγούστου.
Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυσθεί από περιπέτειες της μέσης ηλικίας, κινηματογραφικές χειρονομίες που ανακατεύουν χιούμορ και δράμα και που θεσμοθετούν ένα νέο είδος στο σινεμά, με κοινά χαρακτηριστικά. Στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες, παίζει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο ηθοποιός που σπάνια αρνείται ρόλους! Όχι πως δεν έχει κάνει πρωτότυπες, υπέροχες συνθέσεις, όπως στον περυσινό Οδηγό Αισιοδοξίας και το Everybody's Fine. Αλλά, η ευχέρεια του να συνασπίζεται με άλλους γνωστούς συναδέλφους του, συνομήλικους και παρομοίου διαμετρήματος, έχει δημιουργήσει μια χρυσοφόρο τάση.
Σε λίγες εβδομάδες, ο Ντε Νίρο με τον Σιλβέστερ Σταλόνε, παλιές δόξες του μποξ, θα δώσουν μια τελευταία μάχη για να λύσουν τις παλιές διαφορές τους, στο Grudge Match. Όπως λίγο παλιότερα, ο Κλιντ Ίστγουντ, με τον Τόμι Λι Τζόουνς, τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και τον Τζλεϊμς Γκάρνερ, έκαναν μια τελευταία εκδρομή στο φεγγάρι, για να θυμηθούν τα ένδοξα χρόνια τους ως αστροναύτες. Ή ο Τζον Τραβόλτα, με την παλιοπαρέα του, έκανε μια τελευταία βόλτα με τη μοτοσυκλέτα, στο Wild Hogs. Ή ο Τζακ Νίκολσον με τον Μόργκαν Φρίμαν, στο Επιθυμίες στο Παρά Πέντε, που όργωσαν την υδρόγειο σε ένα τελευταίο φλερτ με τη ζωή, λίγο πριν το θάνατο. Ή, πρόσφατα, το Stand Up Guys, όπου οι παλιές γκανγκστεράντζες, ο Αλ Πατσίνο και ο Κρίστοφερ Γουόκεν, συμφώνησαν για μια τελευταία μαφιόζικη εφόρμηση.
Όλα αυτά, για μια τελευταία φορά, για να θυμηθούν τα νιάτα που έφυγαν και να παλιμπαιδίσουν με μια επική έξοδο. Όπως στο Last Vegas (**), σε σκηνοθεσία Τζον Τέρτλταουμπ, όπου ο μουτρωμένος χήρος Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο βαρεμένος παντρεμένος Κέβιν Κλάϊν και ο φιλοπαίγμων διαζευγμένος Μόργκαν Φρίμαν, προτείνουν μια τελείως Last Vegas εργένικη, τελευταία και πάλι, κατάσταση bachelor, ολίγον έκρυθμη, με ξεκαθάρισμα λογαριασμών και αναμενόμενα απρόοπτα, λίγο πριν τον επικείμενο γάμο του αιώνιου γκομενιάρη Μάικλ Ντάγκλας με μια κοπέλα 32 ετών - «μα έχω αιμορροΐδα 32 ετών...», του αντιγυρίζει ο Μόργκαν Φρίμαν.
Κι ενώ, αναμφίβολα, τέτοιοι ηθοποιοί με τέτοιες προσωπικότητες, αποδεδειγμένα καλοί παρτενέρ και ικανότατοι σε δυσκολίες, χαρίζουν ευθυμία και συγκίνηση σε αρκετές σκηνές, δεν με έπεισε ούτε λεπτό η ρεαλιστική βάση της ταινίας. Δεν είναι ακριβώς Hangover, δηλαδή δεν παρασύρει τους ήρωες σε μια επικίνδυνη, μεθυσμένη επιδίωξη ακρότητας, που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Αν και τηρεί τους κανόνες αξιοπρέπειας που συνάδουν με τα 70άρικα wannabe τζόβενα, είναι αποκύημα φαντασίας η ηρωική έξοδος ανδρών τρίτης ηλικίας. Στην αληθινή ζωή, θα μαζευτούν, θα βγουν, θα διασκεδάσουν, άντε να το ρίξουν και λίγο έξω, αλλά εσείς άραγε, ποιους γνωρίζετε που, μαζί με τα κουρασμένα παλικάρια, τους παλιόφιλους τους, θα αποδράσουν σαν τη Θέλμα και Λουίζ σε μια ύστατη προσπάθεια να μπαλώσουν τα απωθημένα μιας ζωής; Προσωπικά, δεν ξέρω κανέναν, μόνο στο σινεμά τους βλέπω. Και το είδος αυτό εξελίσσεται σε μια περιπέτεια φαντασίας μασκαρεμένη ως αναμνηστική κομεντί.
σχόλια