Μην λες ψέματα στα ποιήματα / Αν θες να κρυφτείς / δώσε καλύτερα ψεύτικο όνομα. / Πάρε τίποτα από τον Καβάφη / που τον κουβαλάς σε μια έκδοση τσέπης απ’ τα δεκαπέντε σου./ Πες Λεύκιος, για παράδειγμα.
Ο Λεύκιος είναι ποιητής. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν εδώ και καιρό σε λογοτεχνικά περιοδικά των Εξαρχείων και ανταλλάσσονται -σχεδόν συνωμοτικά- σε μεταμεσονύκτια μηνύματα ή μοιράζονται σε ποστ με έντονο το ερωτικό στοιχείο [Τη στιγμή που κοιταχτήκαμε / -γιατί η μία στιγμή ήταν αρκετή- / αν έπεφτε χιόνι ανάμεσά μας θα ’λιωνε / αν πετούσε σύννεφο θα εξατμιζόταν / αν φυσούσε αέρας θα λυσσομανούσε / αν κυλούσε ρέμα θα φούσκωνε / αν στεκόταν δέντρο θα λαμπάδιαζε / αν κούρνιαζε ζώο θ’ αλυχτούσε…]. Το ταξίδι του από το χωριό που μεγάλωσε και την ασφυκτική ζωή της επαρχίας μέχρι την πόλη που ζει σήμερα του δίνουν εικόνες και εμπειρίες που μοιράζεται στους στίχους του, με τον έρωτα -ολοκληρωμένο ή ανεκπλήρωτο- να κυριαρχεί, να γίνεται ενίοτε βασανιστικός και να κρύβεται πίσω από κάθε λέξη: [Νύχτες τώρα / ημίγυμνοι σ’ απέναντι μπαλκόνια / καπνίζουμε μονάχοι στο σκοτάδι / κι ίλιγγος το χάος του ακάλυπτου. / Τα τσιγάρα μας ρουφάμε εναλλάξ / κόκκινα αστεράκια ανάβοντας / κι όλο και κάποιο σύννεφο / μας κάνει συντροφιά / φουσκωμένο κι αυτό βρακί στον ουρανό./ Τον κοιτάζω με κοιτάζει / σιωπηλοί μες στους καπνούς μας. / Φτάνει πια το ποίημα! Απόψε θα του μιλήσω].
Ο Λεύκιος είναι μια αινιγματική μορφή που σπάνια αποκαλύπτεται. Θα μπορούσε να είναι το παιδί που σε εξυπηρετεί στο γκισέ της δημόσιας υπηρεσίας και ασφυκτιά στην αδράνεια του οχταώρου, ο τύπος που καπνίζει ναργιλέ στο διπλανό τραπέζι, αυτός που απολαμβάνει την διονυσιακή γιορτή της πίστας και στέκεται σιωπηλός στα πίσω καθίσματα, αλλά και αυτός που ξεπερνάει τον εαυτό του και ερωτοτροπεί στα χαμάμ, τα τσοντοσινεμά, αυτός που «η γυμνασμένη του ματιά αναζητά αυτούς που θα πετύχουν ν “αγαπηθή μεγάλως” όπως ο συνονόματός του». Η καθημερινότητά του στην πόλη αλλά και τα ταξίδια του σε Αλβανία, Κόσσοβο, στην ελληνική επαρχία γίνονται στίχοι σπαρακτικοί, που εκπέμπουν την καύλα της στιγμής, που είναι διαχρονικοί επειδή είναι αληθινοί, που είναι πολιτικοί με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που σπαρταρούν και αχνίζουν από την αναζήτηση του έρωτα, του αιώνιου και του εφήμερου.
σχόλια