Λεύκιος: ένας ποιητής του γλεντιού και του έρωτα

Λεύκιος: ένας ποιητής του γλεντιού και του έρωτα Facebook Twitter
0

Λεύκιος: ένας ποιητής του γλεντιού και του έρωτα Facebook Twitter
Αν δε μπορείς – λόγω συνθηκών – να απολαύσεις έναν άντρα με το σώμα σου, απόλαυσέ τον με τις λέξεις σου! Μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά τουλάχιστον δεν πάει χαμένη η καύλα. Σου μένει το ποίημα.

 

Μην λες ψέματα στα ποιήματα / Αν θες να κρυφτείς / δώσε καλύτερα ψεύτικο όνομα. / Πάρε τίποτα από τον Καβάφη / που τον κουβαλάς σε μια έκδοση τσέπης απ’ τα δεκαπέντε σου./ Πες Λεύκιος, για παράδειγμα.

 

Ο Λεύκιος είναι ποιητής. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν εδώ και καιρό σε λογοτεχνικά περιοδικά των Εξαρχείων και ανταλλάσσονται -σχεδόν συνωμοτικά- σε μεταμεσονύκτια μηνύματα ή μοιράζονται σε ποστ με έντονο το ερωτικό στοιχείο [Τη στιγμή που κοιταχτήκαμε / -γιατί η μία στιγμή ήταν αρκετή- / αν έπεφτε χιόνι ανάμεσά μας θα ’λιωνε / αν πετούσε σύννεφο θα εξατμιζόταν / αν φυσούσε αέρας θα λυσσομανούσε / αν κυλούσε ρέμα θα φούσκωνε / αν στεκόταν δέντρο θα λαμπάδιαζε / αν κούρνιαζε ζώο θ’ αλυχτούσε…]. Το ταξίδι του από το χωριό που μεγάλωσε και την ασφυκτική ζωή της επαρχίας μέχρι την πόλη που ζει σήμερα του δίνουν εικόνες και εμπειρίες που μοιράζεται στους στίχους του, με τον έρωτα -ολοκληρωμένο ή ανεκπλήρωτο- να κυριαρχεί, να γίνεται ενίοτε βασανιστικός και να κρύβεται πίσω από κάθε λέξη: [Νύχτες τώρα / ημίγυμνοι σ’ απέναντι μπαλκόνια / καπνίζουμε μονάχοι στο σκοτάδι / κι ίλιγγος το χάος του ακάλυπτου. / Τα τσιγάρα μας ρουφάμε εναλλάξ / κόκκινα αστεράκια ανάβοντας / κι όλο και κάποιο σύννεφο / μας κάνει συντροφιά / φουσκωμένο κι αυτό βρακί στον ουρανό./ Τον κοιτάζω με κοιτάζει / σιωπηλοί μες στους καπνούς μας. / Φτάνει πια το ποίημα! Απόψε θα του μιλήσω].

Λεύκιος: ένας ποιητής του γλεντιού και του έρωτα Facebook Twitter

Ο Λεύκιος είναι μια αινιγματική μορφή που σπάνια αποκαλύπτεται. Θα μπορούσε να είναι το παιδί που σε εξυπηρετεί στο γκισέ της δημόσιας υπηρεσίας και ασφυκτιά στην αδράνεια του οχταώρου, ο τύπος που καπνίζει ναργιλέ στο διπλανό τραπέζι, αυτός που απολαμβάνει την διονυσιακή γιορτή της πίστας και στέκεται σιωπηλός στα πίσω καθίσματα, αλλά και αυτός που ξεπερνάει τον εαυτό του και ερωτοτροπεί στα χαμάμ, τα τσοντοσινεμά, αυτός που «η γυμνασμένη του ματιά αναζητά αυτούς που θα πετύχουν ν “αγαπηθή μεγάλως” όπως ο συνονόματός του». Η καθημερινότητά του στην πόλη αλλά και τα ταξίδια του σε Αλβανία, Κόσσοβο, στην ελληνική επαρχία γίνονται στίχοι σπαρακτικοί, που εκπέμπουν την καύλα της στιγμής, που είναι διαχρονικοί επειδή είναι αληθινοί, που είναι πολιτικοί με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που σπαρταρούν και αχνίζουν από την αναζήτηση του έρωτα, του αιώνιου και του εφήμερου.

Διάβασε τη συνέντευξη του Λεύκιου στο site του ΓΚΡΕΚΑ.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ