Ariel Pink rules!
Είναι ελάχιστοι οι καλλιτέχνες των ‘00s που μπορούν να χαρακτηριστούν πρωτοπόροι, που δημιούργησαν ολόκληρη «σκηνή» με τον ήχο τους και κατάφεραν, από μια εκκεντρική, «διαταραγμένη» και απρόσιτη προσωπικότητα να γίνουν ένα από τα πιο σημαντικά νέα ονόματα του παρόντος. Ο Ariel Pink είναι ένας απ' αυτούς. Την εποχή που κυκλοφόρησε επίσημα το «Doldrums» στην Paw Tracks (την εταιρεία των Animal Collective) είχε ήδη υλικό για ένα σωρό άλμπουμ, τα οποία κυκλοφορούσε σε CD-R και κασέτες και είχε αποκτήσει ένα φανατικό κοινό που τον λάτρευε ή τον μισούσε. Το «Doldrums» ήταν σχεδόν σοκαριστικό. Ηχογραφημένο εξολοκλήρου στο δωμάτιό του, με ένα φτηνό μαγνητόφωνο, με κάποια βασικά όργανα να συνοδεύουν τη φωνή του και όλα τα beat να γίνονται με το στόμα (δεν υπάρχουν drums!), ήταν ένα μείγμα από οικείους ήχους που άκουγε στο ραδιόφωνο μεγαλώνοντας στο Λ.Α., με μια εντελώς σύγχρονη αντίληψη. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά και στον ίδιο και στον ήχο του. Το 2009 τον βρίσκει με πλήρες γκρουπ, τους Haunted Graffiti, με ένα σωρό νέες επιρροές (από heavy metal μέχρι αιθιοπική μουσική) και ένα live που μπορεί να χαρακτηριστεί μοναδική εμπειρία. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του γραμμένο για τη LifΟ, ο John Maus τον χαρακτηρίζει τον «πιο σημαντικό punk μουσικό στον κόσμο». «Η μουσική του δημιουργεί κάθε φορά ένα καταδικό της κόσμο, έναν κόσμο εντελώς ξεχωριστό, επειδή ακόμα κι όταν είναι ριζοσπαστικά καινοτόμα θυμάται κάτι», λέει, συνεχίζοντας: «Ο Ariel Pink είναι, κατά πολλούς τρόπους, μία από τις πιο τραγικές φιγούρες που έχω συναντήσει ποτέ. Έχει μια βαθιά μελαγχολία και λύπη, απ' όπου έχει κερδίσει πολλά. Μία ευαισθησία στα βάσανα και στη χαρά ολόκληρου του κόσμου, απ' την οποία τον έχω δει να τρέμει. Έχω ακούσει τη φωνή του να σπάει και να κρατιέται να μην ξεσπάσει σε δάκρυα. Κάπως έτσι είναι και η φωνή του: η σπασμένη φωνή κάποιου που θέλει πολύ έντονα να κλάψει αλλά δεν το κάνει, και αυτό που την κάνει σημαντική είναι ακριβώς αυτά τα δάκρυα που δεν έρχονται ποτέ. Ακόμα κι όταν υπάρχει θυμός, μία χιουμοριστική μίμηση της φωνής ή ένα αστείο, υπάρχει πάντα μια ισχυρή συναίσθηση του τι σημαίνει να ζεις στο σημερινό κόσμο, μια ανομολόγητη και δυσπρόσιτη μελαγχολία για την παραδοξότητα αυτού του κόσμου. Είναι δύσκολο να μην το αγαπήσεις αυτό όποτε το συναντήσεις, είναι αδύνατο να του αντισταθείς». Οι Ariel Pink's Haunted Graffiti αυτήν τη στιγμή είναι σε παγκόσμια περιοδεία, παίζοντας σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του πλανήτη κι επισκέπτονται την Αθήνα ακριβώς στο σωστό timing: λίγο πριν παρουσιάσουν το νέο άλμπουμ τους και πάρουν διαστάσεις... Animal Collective. Στην επόμενη περιοδεία τους θα είναι massive.
Zomby nation
Ο ίδιος ο Zomby παρομοιάζει τον εαυτό του «με έναν συγχυσμένο πειρατή που αναζητάει έναν ηχητικό θησαυρό» και, πραγματικά, όταν παρουσιάστηκε με το Spliff Dub πριν από τέσσερα χρόνια δεν μπορούσες να το κατατάξεις πουθενά. Το αξιοσημείωτο είναι ότι στην πορεία ασχολήθηκε με τέτοια γκάμα ήχων που θόλωσε ακόμα περισσότερο τα νερά. Το πιο μεγάλο αστέρι της hyperdub μετά τον Burial ξεκίνησε με dubstep, έβγαλε ένα άλμπουμ με «παλιομοδίτικους» rave ήχους (με τίτλο «Where were you in 92?») και λίγο πριν το τέλος της χρονιάς άρχισε να κυκλοφορεί μια σειρά από κομμάτια-δυναμίτες, που έγιναν η αφορμή για να συνδέσει η «Guardian» τον ήχο με την έκρηξη στη χρήση της κεταμίνης στην Αγγλία. Το «The Lie» είναι ο απόλυτος wonky ύμνος, παρόλο που ο 28χρονος Άγγλος καλλιτέχνης ενοχλείται με το συγκεκριμένο όρο. «Παίζω απλά αβάν-γκαρντ μουσική» δηλώνει.
Fulgeance: Paris attack
Το γαλλικό αντίστοιχο του Zomby είναι ο συνομήλικός του Fulgeance με το παρατσούκλι «Monsieur Metro» και όνομα που παραπέμπει στον Fulgeance Bienvenue, τον άνθρωπο που δημιούργησε το παρισινό μετρό το 1900 «σκάβοντας τα πιο σκοτεινά και βαθιά σημεία του γαλλικού εδάφους για να παρουσιάσει το δικό του όραμα για το μέλλον». Ακριβώς αυτό που κάνει ο Fulgeance με τη μουσική του, μια διαφορετική προσέγγιση του hip hop beat, που δανείζεται στοιχεία από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, από τα funky ξεσπάσματα και με samples που ξεσηκώνουν. «Μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να χορεύουν με οτιδήποτε, αρκεί να το χρησιμοποιήσεις με το σωστό τρόπο» λέει, «κι εφόσον βγάζει θετικά συναισθήματα».
Ο ατμοσφαιρικός Mike Slott
Ο Mike Slott που ζει στο Χάρλεμ γεννήθηκε στο Δουβλίνο, μεγάλωσε στη Γλασκόβη και ήταν ο ένας από τους δύο Herald of Change μαζί με τον Hudson Mohawke. Η μουσική του -ατμοσφαιρική και ιδιαίτερη- μπορεί να βασίζεται σε hip hop φόρμες, αλλά συνδυάζει αμέτρητα στοιχεία jazz, techno και ηλεκτρονικούς πειραματισμούς που κάνουν το είδος συναρπαστικό και ανανεώνουν το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων για το hip hop. Θα κλείσει τη βραδιά με ένα set που υπόσχεται εκπλήξεις.
More surprises
Οι One Night Stands είναι η συνεργασία 5 νέων μουσικών επί σκηνής ειδικά για τη βραδιά της LifO, με σύνθεση-έκπληξη, «μυστική» μέχρι την ώρα του live. Μαζί τους ο DJ Quentin με ένα ιδιαίτερο DJ set-performance, οι ελπιδοφόροι πιτσιρικάδες Exposure By Observers και μια εντυπωσιακή guest εμφάνιση των Word of Mouth, που θα μας προϊδεάσουν για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Beatbox στο Βερολίνο...
Το πρόγραμμα ξεκινάει ακριβώς στις 10 το βράδυ και με τη σειρά εμφανίζονται οι:
• Exposed By Observers
• Fulgeance
• Word of Mouth
• One Night Stands
• Ariel Pink's Haunted
Graffiti
• Zomby
• DJ Quentin
• Mike Slott
σχόλια