Υπάρχει ένα βιντεάκι που τις τελευταίες ώρες έχει σηκώσει μια μικρή χλαπαταγή στα social media αρχικά και μετά και στα παραδοσιακά μέσα που άρχισαν να ψάχνουν τι ακριβώς συνέβη.
Το βίντεο εικονίζει ένα 2χρονο παιδί να το χτυπάει ένα άσπρου χρώματος φορτηγό και να το αφήνει αναίσθητο στη μέση του δρόμου της Foshan μιας μεγάλης πόλης της νότιας Κίνας.
Το φορτηγό φεύγει χωρίς ο οδηγός του να κατέβει και να βοήθήσει το παιδί. Για τα επόμενα αρκετά λεπτά δε σταματάει επίσης κανένας. Περαστικοί περνάνε, κοιτάζουν το άτυχο παιδί να κοίτεται στο έδαφος και παρολ' αυτά συνεχίζουν το δρόμο τους.
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο αλλά ακόμα ένα αυτοκίνητο περνάει πατώντας το σώμα του παιδιού. Η περιπετειά του τελειώνει μετά από αρκετή ώρα όταν μια γυναίκα αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί τραβώντας το σώμα του κοριτσιού στην άκρη και βρίσκοντας τους γονείς του οι οποίοι ήταν κάπου εκεί κοντά και δεν είχαν καταλάβει πως το παιδί τους είχε απομακρυνθεί.
Η είδηση βέβαια είναι μια κλασσική "ευπώλητη" του είδους. Έχει δράμα, πρωταγωνιστή ένα παιδί και συγκεκριμένα επίπεδα ταύτισης με το γεγονός. Σε κάνει αναμφίβολα να αναρωτηθείς για τη ψυχική σκληρότητα που έχει εισχωρήσει στους περισσότερους και γιατί άραγε δεν αντιδρούσαν μπροστά στο θέαμα του αιμόφυρτου παιδιού στο έδαφος προσπαθώντας να το βοηθήσουν.
Η συζήτηση γύρω από αυτό το γεγονός έχει ανάψει στη Κίνα αλλά αναρωτιέμαι αν πιστεύουμε ειλικρινά πως παρόμοια γεγονότα δε συμβαίνουν και δω. Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες ατυχημάτων στο δρόμο στα οποία το θύμα μένει αβοήθητο ή πόσες φορές δεν παρατηρούμε παγωμένοι τριγύρω μας μερικούς από τους συνανθρώπους μας-φαντάσματα λόγω των ναρκωτικών και των παρενεργειών του να είσαι άστεγος και εντελώς αβοήθητος να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας και μεις να μην κοιτάζουμε καν.
Δεν θέλω να κουνήσω δάχτυλα επιτιμητικά, ούτε να βγάλω φιλανθρωπικά λογύδρια. Απλώς μερικές φορές σκέφτομαι πόσο η αστική ανάπτυξη και οι φρενήρεις ρυθμοί έχουν ιζηματοποιήσει τις νοοτροπιακές μας ροπές και μας έχουν απομακρύνει από το κέντρο του ψυχικού μας πυρήνα.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τριγύρω καθημερινά. Το θέμα είναι αν θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε αυτή τη χρόνια ψυχική δυσκαμψία.
Που έχει γίνει πια δεύτερο δέρμα.
σχόλια