Hταν η πρώτη φορά. Πριν από πολλά χρόνια (νομίζω). Που πέρασα τη σχεδόν άβατη (για τους αδαείς και τους pro-hipsters της πόλης) «πύλη» του Galaxy Βar στη στοά της Σταδίου. Ο κύριος Γιαννης Αλαμπάνος (ο πιο εμβληματικός μπάρμαν της Αθήνας) κρατούσε στο χέρι του ένα πιάτο με φρεσκοκομμένα καρότα, με την άκρη του ματιού του κοίταζε ένα κομμάτι καπνιστό χοιρινό που ψηνόταν στην τοστιέρα, στους τοίχους είχε κάδρα με διαφημίσεις (περασμένων δεκαετιών) ποτών που πια μας θυμίζουν vintage ταινίες και πάρτι των γονιών μας. Μερικά από αυτά ήταν (και είναι, στο μαγαζί δεν έχει αλλάξει τίποτα) αριστουργηματικά. Ένα ήταν του Galliano, ένα La Ina, μια τεκίλα El Mariachi με ένα illustration που θυμίζει τις αφίσες του Φρέντι Κάραμποτ, κάδρα με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τον Κάφκα, τον Μπετόβεν, τον Σαίξπηρ, τον Χέμινγουεϊ και δεκάδες κιτρινισμένες φωτογραφίες από τους πελάτες που έχουν επισκεφθεί το μαγαζί (από τον Τσαρούχη και τον Καρακατσάνη μέχρι την Έλλη Στάη και τον Νίκο Παπάζογλου, και σχεδόν σύσσωμη η μποέμικη πτέρυγα της ελληνικής δημοσιογραφίας). Δηλαδή, όχι ακριβώς το μέρος που θα φέρεις ένα βράδυ την Έφη Σαρρή, αυτή την αμφιλεγόμενη περσόνα της εγχώριας showbiz, που ήρθε εδώ απόψε αποφασισμένη να αποδείξει ότι είναι βουτηγμένη στην αναρχία και ότι προσφέρει κοινωνικό έργο μέσω της καριέρας της. Η Έφη Σαρρή κάθεται σε ένα τραπεζάκι πίσω από τη Μαρία Χούκλη (η οποία έντρομη προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την παρουσία της αοιδού στον «ιερό» χώρο) και κρατώντας σφιχτά τα πρώτα λεπτά της συνέντευξης την τσάντα της (ένδειξη αμηχανίας), προστατευμένη μέσα στο παχύ παλτό της, βάζει τον εαυτό της σε θέση άμυνας (ή μάχης, κανένας δεν έχει καταλάβει ακριβώς). «Μπορεί να φαίνονται εξτριμ όλα αυτά που έχω κάνει, αλλά ήθελα να χτυπήσω τη σοβαροφάνεια της ελληνικής κοινωνίας. Με ενοχλεί πολύ η φράση "το καλό παιδί". Γι' αυτόν το λόγο έχω μέσα μου όλη αυτή την αντίδραση και όλη αυτή την πορεία». Η πελατεία του Galaxy σήμερα είναι μια μείξη της παλαιάς φρουράς και των flaneurs (νέα λέξη-καραμέλα που προσδιορίζει τους νέο hipsters). Η Έφη Σαρρή μοιάζει με εξωτική πεταλουδίτσα μέσα σε αυτό το σκηνικό της υψηλής διανόησης και του αλκοολισμού. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, παλεύει με ένα Perrier όλο το βράδυ, δεν τσιμπολογάει ούτε τη γραβιέρα με τη μουστάρδα ούτε υποκύπτει στο ρητό του Μπουκόφσκι που βρίσκεται σε ένα κάδρο πίσω μας: «Το αλκοόλ είναι η απάντηση, αλλά έχω ξεχάσει την ερώτηση». Νύχτες χαμένες σε σπάνια ουίσκια, αμπελοφιλοσοφίες, μελό μπαλάντες από έναν ραδιοσταθμό που δεν έχει παραγωγούς (αν έρθεις απόγευμα, μπορείς να ακούσεις τις εφιαλτικές πιάνο διασκευές γνωστών ποπ επιτυχιών από τον Chamberlain), μια σύντομη κουβέντα που μπορεί να περιλαμβάνει το όνομα του Βασίλη Αλεξάκη, του Takis ή κάποιου που συμμετείχε στα προχτεσινά «Παρατράγουδα» (άλλωστε, είναι γνωστή η έφεση των διανοουμένων να ανατρέχουν στις κουβέντες τους στα ευτελή). Και ύστερα, η Έφη Σαρρή μού εξυφαίνει την κλασική ιστορία πόνου, πίκρας και επιμονής κάθε τραγουδιστή. Δεκάδες ώρες έξω από το γραφείο του Μίνωα Μάτσα, ντέμο που δεν έφτασαν ποτέ στα ευήκοα ώτα του ενδιαφερόμενου, ανήθικες προτάσεις συνθετών και καλλιτεχνικών διευθυντών, ίντριγκες για τη θέση του ονόματος στη μαρκίζα, διαφθορά και ναρκωτικά στα καμαρίνια («τα έχω δει όλα, αλλά εγώ ποτέ δεν δοκίμασα τίποτα»). Και ύστερα μου μιλάει για τα αντικαταθλιπτικά χάπια που κατάπινε μετά την επίθεση του Λαζόπουλου λόγω της υποψηφιότητάς της με τον ΛΑΟΣ στις βουλευτικές εκλογές («Δεν μίλησα πολύ με τον Καρατζαφέρη. Εγώ του είπα ότι θέλω να μπω στη Βουλή για να φτιάξω ένα ορφανοτροφείο. Να βρω σπόνσορες και να το κάνω. Είναι ένα όνειρο ζωής») και για το ότι απεχθάνεται το ίματζ της σοβαρής κυρίας. Και τότε η Έφη Σαρρή βγάζει από την τσάντα της ένα βιβλίο με ένα ανθολόγιο των ποιημάτων του Καβάφη, ανοίγει στην τσακισμένη σελίδα και μου δίνει να απαγγείλω τους πρώτους στίχους από το ποίημα «Απ' τες εννιά».
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώραΑπ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Η Σαρρή είναι τόσο έξυπνη ώστε να προβοκάρει την εμφάνισή της στο Galaxy με έναν Καβάφη στο χέρι, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, να χλευαστεί και να θεωρηθεί ένας εύκολος εντυπωσιασμός. Όμως το κάνει, όπως και εγώ που την έφερα εδώ, γνωρίζοντας ότι θεωρητικά είναι ένας εύκολος στόχος, από αυτούς που ο ένας μονομάχος πυροβολεί πιο γρήγορα και από τη σκιά του και ο άλλος είναι νεκρός πριν καν προλάβει να βγάλει το όπλο από την τσέπη.
Όμως η Έφη Σαρρή είναι μάλλον άφθαρτη. «Θα ήθελα να ήμουν αθάνατη. Δεν συμφωνώ με τη φύση, που μας φέρνει στο τέλος. Αλλά ακόμα και αν δεν μπορώ να το αποφύγω, δεν με ενδιαφέρει να μείνει τίποτα από μένα. Δεν με ενδιαφέρει να αφήσω το παραμικρό στον κόσμο», μου λέει και σχεδόν εξαϋλώνεται στην οδό Σταδίου, απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, που το προτεταμένο του δάχτυλο λένε ότι δείχνει την Πόλη, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν οτι δείχνει το Galaxy.
σχόλια