Πολυτεχνείο: Μια στιγμή συμπύκνωσης της ιδέας και της πράξης. Μια στιγμή όπου οι αθεράπευτες πληγές του παρελθόντος τροφοδότησαν την ελπίδα και την πίστη στην πιθανότητα της αλλαγής και οδήγησαν σε επεμβατική και άμεση δράση.
Μεταπολίτευση: Μια μακρά περίοδος μετασχηματισμών. Μια περίοδος που μας δίδαξε συμπεριφορές, εμφύτεψε μέσα μας συναισθήματα και ιδέες (όπως κάνει άλλωστε κάθε εποχή) τα οποία όμως τώρα καλούμαστε αφενός να τα διακρίνουμε και να τα συνειδητοποιήσουμε και αφετέρου να τα ερμηνεύσουμε. Για παράδειγμα στη γενιά μου η Μεταπολίτευση δίδαξε οτι "Τίποτα στην Ελλάδα δεν αλλάζει. Ποτέ!''.
Αυτή είναι μια πρόταση επιτελεστική, με την έννοια οτι πετυχαίνει αυτό που λέει! Αν τίποτα δεν αλλάζει, τότε είναι μάταιο να προσπαθήσεις, άρα σίγουρα δεν θα αλλάξει τίποτα! Μετασχηματισμοί συνέβησαν πολλοί στη Μεταπολίτευση. Άλλοι τους ονομάζουν απομυθοποίηση της δεκαετίας του 80, άλλοι γκρέμισμα των μεγάλων οραμάτων, άλλοι διάβρωση των κοινωνικών δομών και αλλοτρίωση. Όμως σε αντίθεση με ό,τι ‘αλλάζει’ απότομα, αυτό που μετασχηματίζεται μπορεί διαρκώς να επαναδιαπραγματεύεται την πορεία του. Αυτό μου δίνει ελπίδα για το μέλλον.
Μετασχηματισμός: Ο μετασχηματισμός είναι μια διαδιακασία που βρίσκεται διαρκώς στο παρόν. Εμπεριέχει την έννοια της επανάληψης, γιατί γεννιέται συνεχώς από την αμέσως προηγούμενη στιγμή. Μας καλεί σε εγρήγορση. Να ελέγξουμε την πορεία του. Μπορεί όμως να μας καταπιεί, να μας υποτάξει στο ρυθμό του και να μας περιορίσει στο 'ελάχιστο', στη διαιώνιση δηλαδή των μοτίβων μας.
Ταυτότητα: Μια κατασκευή για την οποία ευθύνεται ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Για μένα η ταυτότητα χτίζεται και μετασχηματίζεται κάθε στιγμή μέσα από τις πράξεις και από το λόγο που αρθρώνουμε. Δεν είναι μια επιταγή που μας παραδίδει με καμάρι η ιστορία, ούτε ένα βιολογικό πεπρωμένο εγγεγραμένο στο DNA μας.
Μνήμη: Κάτι εύπλατο και ρευστό. Η μνήμη αλλάζει με βάση το βίωμα του παρόντος. Μετατοπίζεται εντός μας. Περνά από το δέρμα, στους μύες, στα κόκκαλα και στους νευρώνες. Μεταφράζεται σε μυικές εντάσεις και πόνους, σε παραμορφώσεις και κυρτώσεις, μας χαρίζει πολύτιμες ρυτίδες και βραχνάδα στη φωνή μας.
Κληρονομιά: Έννοια συμπληρωματική προς την ταυτότητα. Αυτό είναι που μας παραδίδει με καμάρι η ιστορία, με τα καλά της και με τα κακά της. Είναι η αφετηρία, η βάση πάνω στην οποία χτίζουμε την ταυτότητά μας.
Σώμα: Ο φορέας όλων των παραπάνω. Εύπλαστο και αυτό, ευαίσθητο και δεκτικό. Συγχρόνως όμως είναι η πρωταρχική κατάφαση. Η αρχή του λόγου μας.
Ανάσα: Ο ρυθμός που μας συνοδεύει πάντα, που μας δίνει το μέτρο του χρόνου και του οξυγόνου που κυκλοφορεί μέσα μας. Η γέννηση της φωνής. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο σώμα και στη φωνή. Διαφέρει ανάλογα με το συναίσθημα, τη σωματική κατάσταση. Η αποτύπωση του ρυθμού αυτού θα μας έδινε ένα καθαρό ψυχογράφημα της μεταπολίτευσης, μια διαφορετική ανάσα για κάθε στιγμή της Μεταπολίτευσης.
Φωνή: Η επέμβασή μας πάνω στον κόσμο. Από την πια άναρθρη κραυγή και το κλάμα μέχρι τον πιο συγκροτημένο λόγο, η φωνή είναι η δίοδος απ' όπου το μέσα μας εξωτερικεύεται.
Ιδέες: Πεδίο που θέλω να ερευνήσω: ποιά είναι η φύση των ιδεών; Η ρευστότητά τους με τρομάζει. Πώς επαγωγικά μπορείς να ξεκινήσεις από το Α και να καταλήξεις στο Ω, χωρίς να πάρεις είδηση πως έχει διανύσει τη μέγιστη απόσταση πχ από την ελευθερία στο φασισμό.
Αλλαγή- όραμα: Ένα σύνθημα ή μια δέσμευση; Αλλαγή ζωής ή αλλαγή γενικώς; Αν η αλλαγή δε στοχεύει στη βελτίωση της ζωής και της καθημερινότητας τότε τί νόημα έχει; Έχω την αίσθηση πως συχνά λέγοντας αλλαγή εννοούμε συντήρηση; Δεν είναι απολύτως παράδοξο;
Πάρτυ: Το πάρτυ του '80, το πάρτυ του '90, το πάρτυ του 2000, ή το πάρτυ του 2010; Κάθε εποχή έχει το δικό της.
Διαφθορά: Ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να διαρραγεί. Μια αρρώστια που διαπερνά κάθε επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αναρωτιέμαι πόσο νόημα έχει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Δημιουργήσαμε ένα πολιτικό σύστημα κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσίν μας ή η πολιτική διαπαιδαγώγησε με το παράδειγμά της γενιές και γενιές Ελλήνων;
Καθημερινότητα: Ένα σύνολο από μικρές αποφάσεις. Αποφάσεις όπως το αν θα παρκάρω παράνομα στο πεζοδρόμιο, αν θα φερθώ ψύχραιμα στον απέναντι οδηγό, πόσα σκουπίδια παράγω, με πόση όρεξη δουλεύω, αν θα είμαι γεναιόδωρος με τους μαθητές μου, αν θα λειτουργήσω με αξιοκρατία την επιχείρησή μου, αν θα συμμετέχω στον κύκλο της διαφθοράς, αν θα στηρίξω το ελπιδοφόρο δίπλα μου, αν θα επιβραβεύσω την προσπάθεια του παιδιού μου, αν θα χτίσω ή θα γκρεμίσω.
Κρίση: Η φανέρωση των εσωτερικών αντιφάσεων και της παράδοξων μιας κοινωνίας. Η παραδοξότητα της Ελληνικής κοινωνίας: η απαίτηση για αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση, για πρόοδο χωρίς αλλαγή, για αλλαγή χωρίς προτάσεις, για δικαιοσύνη χωρίς έλεγχο, για ευημερία χωρίς κόστος, για αποτέλεσμα χωρίς κόπο, για δικαιώματα χωρίς ευθύνες, για θέση χωρίς κατάφαση, για μέλλον χωρίς φαντασία.
Μέλλον:
Το παρόν που διαμορφώνω σήμερα.
Ομάδα Φora / Μέντη Μέγα
Μεταπολίτευση
16-19 Φεβρουαρίου 2012
Στη Μικρή Σκηνή
της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών
Ώρα έναρξης: 21:00
Η νέα δουλειά από τη Μέντη Μέγα και την καλλιτεχνική ομάδα Φora αποτελεί μια απόπειρα κατανόησης των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που οδήγησαν στην οικονομική και αξιακή κρίση της Ελλάδας του σήμερα. Μουσική, ήχοι, εικόνες και σωματικές μνήμες από την εποχή της Μεταπολίτευσης έρχονται στην επιφάνεια μέσα από τη σφιχτή ρυθμική δομή του γυναικείου τρίο. Με την καθοριστική συνδρομή του λόγου και του τραγουδιού, η χορογραφία στοχεύει στο βαθύτερο στρώμα εμπειριών του θεατή επιχειρώντας μέσα από ποιητικές φόρμες μια διαφορετική προσέγγιση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
σχόλια