Θύελλα αντιδράσεων (κυρίως διαδικτυακή) έχει προκληθεί τους τελευταίους μήνες για τα δυσβάσταχτα μέτρα που πήρε, παίρνει και πρόκειται πάρει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αγανάκτηση, γκρίνια, ανεργία και φυσικά ο λεγόμενος 'νεοεγωισμός'. ''Εγώ'' δε φταίω, ''εγώ'' ήμουν πάντα σωστός, ''εγώ'' δε θα στηρίξω τη χώρα, ''εγώ'' ντρέπομαι που είμαι Έλληνας κλπ κλπ κλπ.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει οτι οι άχρηστοι πολιτικοί φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το χάλι της σημερινής Ελλάδας. Κανείς επίσης δε μπορεί να αμφισβητήσει οτι υπάρχουν αρκετοί πολίτες εκεί έξω που και νομοταγείς υπήρξαν και συνεπέστατοι στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος το οποίο τώρα με τη σειρά του τους προδίδει. Σίγουρα υπάρχουν συνταξιούχοι που τόσα χρόνια πλήρωναν τις εισφορες τους και τώρα είναι αναγκασμένοι να ζουν με συντάξεις της πείνας και να καλύψουν έξοδα όπως ενοίκιο, λογαριασμοί, φάρμακα. Σίγουρα υπάρχουν ανάπηροι (όχι μόνο στα χαρτιά) που εκ των πραγμάτων είναι ανίκανοι να εργαστούν κι όμως ζουν με 400, 300 ακόμη και 200 ευρώ το μήνα. Και η απάντηση του κράτους; < Έτσι έπρεπε να γίνει>. Τόσο ψυχρά, τόσο σκληρά.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Αυτοί που πήραν μαύρα λεφτά,φακελάκια, λαδώματα, αυτοί που δεν έκοψαν απόδειξη, αυτοί που έπλεκαν εγκώμια στους εκάστοτε υπουργούς και ξημεροβραδιάζονταν στα πολιτικά τους γραφεία για μια θέση στο δημόσιο, αυτοί που χειρίζονταν τα παραθυράκια τόσο καλά όσο ο κλέφτης τη νύχτα και θεωρούσαν τους εαυτούς τους μάγκες, αυτοί που φέρουν τεράστια ευθυνη για την εκλογή της σημερινής ηγεσίας και της προηγούμενης και της παραπροηγούμενης και ούτω καθεξής. Αυτοί που ξαφνικά ξέχασαν. Οι αδικημένοι. Που όλα ξαφνικά γίνονται πίσω απο την πλάτη τους, χωρίς τη συμμετοχή τους απο εκείνους που οι ίδιοι ψήφισαν, υποστήριξαν και πανηγύριζαν στη νίκη τους. Αυτοί που τόσα χρόνια έβλεπαν τη σαπίλα, την ανέχονταν και σιωπούσαν. Γιατί βολεύονταν. Αυτοί που προτίμησαν το καφεδάκι και το ψιλοκούβεντο για το κακόγουστο συνολάκι της Νίτσας απο να κατέβουν σε μια πορεία, να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να παλέψουν.
Δεν έχω σκοπό να αναπαράγω γκρίνια για το τι έγινε στο παρελθόν,ούτε για το πότε θα ωριμάσουν επιτέλους κάποιοι. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία πια και αποτελεί χάσιμο χρόνου. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι πως πρώτα απ'όλα ωφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και έπειτα μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά και να βρούμε (αν υπάρχει) κάποια λύση. Τα προβλήματα είναι κοινά για όλους μας. Ανεργία, αγωνία για το αν θα βγει η δόση του δανείου, διακανονισμοί με τη ΔΕΗ μετά τη λήξη του λογαριασμού, αμφισβήτηση του δικού μας ''δεν έχουμε'' ως συνέχεια στο δικό τους ''λεφτά υπάρχουν'' και άλλα τέτοια. Μήπως τελικά μας αξίζουν; Η ψευτομαγκιά, ο σνομπισμός και το θράσος μόνο χειρότερα μπορούν να κάνουν τα πράγματα. Δεν γίνεται πάντα και για όλα να φταίει μόνο το κράτος. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;
σχόλια