Eξ’αρχής γνώριζα πως αυτό το καλοκαίρι, λόγω μειωμένου budget, οι καλοκαιρινές μου εξορμήσεις θα ήταν περιορισμένες στη διαδρομή “σπίτι – κέντρο Θεσσαλονίκης” και στις πιο hardcore μέρες, «Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική». Στα σχέδια μου ήταν όλος αυτός ο άπλετος ελεύθερος χρόνος να αξιοποιηθεί δημιουργικά: να καλλιεργήσω τον εσωτερικό μου κόσμο, να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες, να βρω τo χαμένο μου τσάκρα και να ξεκινήσω επιτέλους γυμναστήριο. Κάπως έτσι λοιπόν κατέληξα με έναν φραπέ στο χέρι να έχω δει σε τέσσερις (!) μέρες ολόκληρη τη σεζόν του “Once Upon A Time” (σηκωνόμουν σε τακτά χρονικά διαστήματα για να μη μουδιάζω οπότε τον τομέα του γυμναστηρίου τον υπερκάλυψα).
Αγνοώντας το brain freeze που μου είχε προκαλέσει η στενή μου επαφή με τον ανεμιστήρα και το ότι κάπου ανάμεσα στο 21ο και 22ο επεισόδιο άρχισα να έχω υπόνοιες ότι το καλοκαίρι μου θα το ‘λεγες και μίζερο, η εν λόγω σειρά κατάφερε να με βάλει σε βαθιές σκέψεις. Για όσους δεν έχουν ιδέα, η υπόθεση εν ολίγοις είναι η εξής: όλοι οι ήρωες των παραμυθιών βρίσκονται σε μία μαγική χώρα, τα παραμύθια εξελίσσονται όπως τα γνωρίζουμε (στο περίπου αλλά είπα «εν ολίγοις» οπότε δεν μου μένουν περιθώρια περαιτέρω εξηγήσεων) και σε κάποια δόση της βιδώνει της κακιάς μάγισσας και τους καταριέται όλους ανεξαιρέτως, στέλνοντάς τους σε έναν κόσμο δίχως “happy ending”. Χωρίς να θυμούνται τίποτα από τις ένδοξες μαγικές μέρες, οι ήρωες ζουν μία κοινή καθημερινότητα μέχρι τη στιγμή που έρχεται το πρόσωπο κλειδί που θα σπάσει την κατάρα (το «εν ολίγοις» απ’ότι καταλάβαμε όλοι ήταν διακοσμητικό).
Σε 22 επεισόδια, οι δημιουργοί συγκρίνουν με έναν ευφάνταστο και πετυχημένο τρόπο τα παραμύθια με την πραγματικότητα. Παίζουν με έννοιες όπως «πεπρωμένο», «τραγικότητα» και «αγάπη» ενώ ταυτόχρονα, διατηρούν το σασπένς μέσα από καλογυρισμένες σκηνές οι οποίες εναλάσσονται μεταξύ του μαγικού παρελθόντος και του σκληρού παρόντος των ηρώων. Σταδιακά, αποκαλύπτονται κρυφές ιστορίες οι οποίες ποτέ δεν γράφτηκαν στο χαρτί ούτε ειπώθηκαν στα πλαίσια του λαικού μύθου, ιστορίες οι οποίες δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα βαθιάς φιλοσόφησης που έχουν βασανίσει την ανθρωπότητα στο πέρας των χρόνων όπως «Γιατί η κακιά μάγισσα είναι κακιά;» ή «Γιατί ο γκρινιάρης έγινε γκρινιάρης;» ή ακόμα και «Τι απέγινε ο Πινόκιο;» (αμέ).
Έτσι λοιπόν, αφού είδα την Χιονάτη με κούρεμα Justin Bieber και αρβυλάκια με τη συγκεκριμένη εικόνα να καταστρέφει μία για πάντα την παιδική μου αθωότητα, έπεσα σε βαθιές σκέψεις (κάτι το οποίο δεν θα συνέβαινε αν ήμουν με το μαγιουδάκι μου σε μία παραλία με ένα mojito στο χέρι αλλά ας μην το πάω κατά ‘κει). Γιατί να μην υπάρχει για τον καθένα μας η «αληθινή αγάπη» η οποία θα μας σώσει αν για παράδειγμα, τύχει να πέσουμε σε λήθαργο στο ψηλότερο δωμάτιο ενός κάστρου (ποτέ μην λές ποτέ); Γιατί το να πετύχεις ανιδιοτελή άνθρωπο στις μέρες μας είναι πιο σπάνιο από το να περπατήσεις 10 μέτρα χωρίς να δεις μαγαζί με frozen yoghurt; Γιατί δεν μπορεί η πραγματικότητα να μοιάσει –έστω και λίγο- με ένα παραμύθι;
Γιατί να μην είμαι με το μαγιουδάκι μου και το mojito μου σε μία παραλία;
Συνεχίζεται...
Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει χρόνο να σκοτώσει, να ξεκινήσει το "Once Upon A Time". Για περισσότερες πληροφορίες, πατήστε εδώ
σχόλια