Τα μόνα κοινά βραβεία ανάμεσα στους κριτικούς της Νέας Υόρκης και το παλαιότατο σωματείο National Board of Review είναι για την καλύτερη πρώτη ταινία, στον Ράϊαν Κούγκλερ και το Fruitvale Station, το ντοκιμαντέρ στο ανατρεπτικό και συγκινητικό αυτοβιογραφικό και αρκετά ανακριτικό πόνημα της Σάρα Πόλεϊ, Stories We Tell, που έχουμε δει στην Ελλάδα και τα καλύτερα κινούμενα σχέδια μεγάλου μήκους, για τον κορυφαίο Χαγιάο Μιγιαζάκι (που έχει δηλώσει πως αυτό είναι και το κύκνειο άσμα του) και το The Wind Rises. Κατά τα άλλα... τελείως άλλα!
Καλύτερη ταινία και σκηνοθέτης, ο Σπάικ Τζόνζι και το Her, που το είχαμε υπόψιν μας αλλά ακόμη δεν το έχουμε δει. Η συγκεκριμένη ένωση θυμήθηκε τους ηθοποιούς από το Νεμπράσκα, τον Μπρους Ντερν και τον Γουίλ Φόρτε, και στις γυναίκες προτίμησε την Έμα Τόμπσον για το Saving Mr Banks και την Οκτέιβια Σπένσερ, για τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, και πάλι στο Fruitvale Station.
Τα δυο βραβεία για τα σενάριο, το πρωτότυπο και το διασκευασμένο, δόθηκαν στο Λύκο της Wall Street και στην ταινία των αδελφών Κοέν.
Το National Board of Review, εκτός από τις κατηγορίες, παραθέτει και μια δεκάδα, με αλφαβητική και όχι αξιολογική σειρά, των ταινιών που ξεχώρισε μέσα στη χρονιά. Ιδού:
- 12 Years A Slave
- Fruitvale Station
- Gravity
- Inside Llewyn Davis
- Lone Survivor
- Nebraska
- Prisoners
- Saving Mr. Banks
- The Secret Life of Walter Mitty
- Ο Λύκος της Wall Street
Ένα πρώτο inside συμπέρασμα είναι πως ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν έχει πολλή δουλειά φέτος, γιατί τα δυο πουλέν του, ο Butler και ο Αύγουστος, δεν έχουν πείσει τους ειδικούς. Το κυριότερο είναι πως όλα είναι μοιρασμένα - κάτι που είπαμε και σήμερα επιβεβαιώνεται.
Στη δική του λίστα, ο φίλος και συνάδελφος από το περιοδικό Time εκπλήσσει, όχι επειδή θεωρεί κορυφαίο το Gravity, ή επειδή έχει τοποθετήσει στη δεκάδα του το Her, το American Hustle και το 12 Χρόνια Σκλάβος, ή ακόμη και την Τέλεια Ομορφιά του Πάολο Σορεντίνο στη δεύτερη θέση, αλλά επειδή συμπεριέλαβε τους Μαχητές του Δρόμου 6, συνεχίζοντας την παράδοση των Αμερικανών κριτικών, όπως ο Πίτερ Τράβερς του Rolling Stone ή τον Τζιν Σίσκελ (ο οποίος κάποτε είχε θεωρήσει πως το δεύτερο μέρος του Babe ήταν το καλύτερο εκείνης της χρονιάς), που θέλουν να εναλλάσσουν υψηλή και λαϊκή τέχνη, για να καλύπτουν το ευρύ φάσμα του σινεμά.
σχόλια