Το μήνυμα στο Facebook με παραξένεψε. «Φίλε, συγχαρητήρια για το άρθρο στη Lifo». Ποιο άρθρο; Έχω να γράψω τέσσερα χρόνια – παρά τη φιλία με όλους εκεί. «Μα, πώς, το άρθρο για τον Πειραιά, έχει την υπογραφή σου» - Μα αυτό είναι παλιό. «Στο ίντερνετ τίποτα δεν είναι παλιό – όλα είναι online». Μετά από δύο μέρες ακολούθησε και το τηλεφώνημα του Τσαγκαρουσιάνου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το φύλλο της εφημερίδας του 2007 είχε απλώς γίνει σελίδα στο διαδίκτυο –με τα πολλά, αποφασίσαμε να μετατρέψουμε τη σχέση μας σε διαδικτυακή.
Θα σας συστηθώ όπως έκαναν οι παλιοί – με όλους τους τύπους. Ονομάζομαι Γιώργος Λυκουρόπουλος και ξεκίνησα να γράφω από μικρός όπως οι φίλοι μου μίλαγαν – για να πω αυτά που σκέπτομαι. Για την ακρίβεια, πρόσφατα, με σχετική απορία ανακάλυψα ότι γράφω επαγγελματικά γύρω στα 25 χρόνια . Η σχέση μου με το ίντερνετ άρχισε το 1993 όταν στα γραφεία του «01» στην οδό Σωκράτους, ενώ πήγα να ρωτήσω τον τότε αρχισυντάκτη Γιάννη Παπαϊωάννου τι μουσική είναι αυτή που μας έχει τρυπήσει τον εγκέφαλο από το γραφείο του, είδα να βγαίνουν από το pc του εικόνες και γράμματα που δεν μου θύμιζαν τίποτα που να έχω δει στη ζωή μου. Οι εξηγήσεις του ότι πρόκειται για ένα δίκτυο επικοινωνίας που ανακάλυψε ο αμερικανικός στρατός ως εσωτερικό δίκτυο για τις υποθέσεις του απλώς με έπεισαν ότι κάτι έξυπνο είναι το ίντερνετ. Έκτοτε, το έχω τιμήσει ισάξια με το φύλλο της εφημερίδας – χωρίς την παραμικρή φοβία που διέκρινε μια στρατιά δημοσιογράφων του χαρτιού που φοβόνται και τον ίσκιο τους για ό,τι καινούριο.
Βρίσκω κακεντρεχή τη συζήτηση για το αν το ίντερνετ θα καταβροχθίσει τις εφημερίδες ή αυτές θα επιβιώσουν περήφανα μέσα από την αίγλη της παλιάς τους δύναμης. Πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση γιγαντώθηκε από την είδηση ότι οι Ny Times είχαν την πρόθεση ακόμη και να καταργήσουν την έκδοσή τους στα περίπτερα προκειμένου να συνεχίσουν μόνο με συνδρομητική διαδικτυακή εφημερίδα. Δεν είναι και λίγο πράγμα να ακούς ότι ένας κολοσσός δε διστάζει να σκεφθεί την αυτοκτονία του προκειμένου να συνεχίσει να ζει. Αλλά εδώ όλα δαιμονοποιούνται ή κινούνται σύμφωνα με το πέταγμα της πεταλούδας. Οι υπέρμαχοι της άποψης ότι οι εφημερίδες ζουν πια μόνο από τις προσφορές πανηγύρισαν χαιρέκακα και οι εχθροί του ίντερνετ κάγχασαν για το ότι τελικά το μοιραίο δεν συνέβη. Ουσιαστικά υπονόησαν ότι οι επιτελείς των Ny Times δεν τόλμησαν να προχωρήσουν στο αποννενοημένο διάβημα – κι αυτό ήταν η δικαίωση του παλιού Τύπου.
Μόνο που και τα δύο είναι ωραία. Με την ίδια αγάπη έχω γράψει στην Ημερησία, τον Επενδυτή, την Καθημερινή , το ΟΖ, το 01 και όλα τα περιοδικά του χώρου και με την ίδια απόλαυση κάθομαι μπροστά στο laptop μου για να στείλω στο lifo.gr. Αρνούμαι να κηρύξω τον πόλεμο στον παλιό τύπο γιατί απ’ αυτόν άντλησα τα καλύτερα άρθρα που με σημάδεψαν. Τον Νίκο Δήμου τον διαβάζουν τώρα ως θετικό αγωγό της τεχνολογίας στα έντυπα που συνεργάζεται, αλλά στην εφηβεία μου περίμενα το κυριακάτικο Βήμα για να διαβάσω τη σελίδα του. Αλλά και το ίδιο φανατικά ανοίγω το κομπιούτερ μου όπου βρίσκω wifi δύο τρεις φορές τη μέρα για να διαβάσω τα πιο πρόσφατα posts. Οι αναγνώστες, έμαθα ότι επικοινωνούν μαζί σου με την ίδια ζέστη και για ένα άρθρο σου σε στήλη εβδομαδιαίου περιοδικού όσο και στο Twitter όπου έκανες την αρχή κι αυτοί ακολουθούν. Ο Λαζόπουλος μου έχει πει σε μια συνέντευξη στο 01 το φαρμακερό «οι εφημερίδες είναι σαν τον γάβρο – την άλλη μέρα μυρίζουν». Στην υπόθεση του Στρος Καν, αυτή η άποψη δικαιώθηκε πανηγυρικά – την Κυριακή μετά τη σύλληψή του τα φύλλα κυκλοφορούσαν χωρίς την είδηση και ανέλυαν το ρόλο που θα έχει στο μνημόνιο για την Ελλάδα. Αλλά η νέα εποχή δε θα έλθει με αφορισμούς. Ήλθε ήδη χωρίς να έχει κηρύξει κανένα πόλεμο στο παλιό. Ετσι απλά, εντελώς αναίμακτα, τα κείμενα κύλησαν από το έντυπο στην ταχύτητα του ίντερνετ – το θυμάμαι σαν τώρα και πιστέψτε με και ηλικιακά και λόγω γενιάς που εκπροσωπώ είμαι αρκετά κατάλληλος για να το μαρτυρήσω. Ότι μπορείς να συνεχίσεις να αγαπάς και τα δύο.
Θα τα λέμε.
Διαβάστε ακόμα: O Γιώργος Λυκουρόπουλος γράφει για τους Πειραιώτες
σχόλια