διαβάσαμε περιλήψεις, είδαμε τρέηλερ, μελετήσαμε τον γκουλτουρομπλόγκ μπούσουλα με τις επιλογές του προγράμματος (όχι θα μας ξέφευγε), πήραμε τηλέφωνο του κολλητούς και λοιπούς καμμένους και ξεχυθήκαμε στις αίθουσες. Γκουλτούρες, ρομαντζάδες, καφρίλες, χιψτερίλες, όλα τα είχε αυτό το πηγμένο 3ήμερο. Πάμε αναλυτικά:
THE ARTIST
χαριτωμενιά. ναι, βουβή. ναι, ασπρόμαυρη, σε τετράγωνο κάδρο όπως τότες, με τις καρτέλες-σφήνες με τα λόγια, με τους κωμικοτραγικά υπερβολικούς μορφασμούς, με το camp και τη συγκίνηση και τα όλα του. Πρωταγωνιστής ένας ξεκαρδιστικά charming action superstar των βουβών ταινιών του Hollywood στα τέλη των 30s. Βλέπει το αστέρι του να δύει με το νέο trend των 'talkies' ή ομιλουσών ταινιών την ίδια ώρα που το έτερο αστέρι της δις Peppy Miller, νεαρής ταλαντούχας σκερτσόζας κλακετίστριας, μόλις έχει αρχίσει την άνοδο του. Φοβερά αστείο και camp και εντός σωστών ορίων αυτοαναφορικό, με μερικά προβλεπόμενα και άλλα όχι και τόσο τερτίπια και 'κλεψιές' με τον ήχο, και ένα τύπου λαβ στόρυ που προχωρά με την χημεία των αξιολάτρευτων πρωταγωνιστών και δεν βαλτώνει σε κλισεδούρες, όσο καθησυχαστικά προβλέψιμη και αν είναι όλη η πορεία της πλοκής από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. 3/5
KARATE-ROBO ZABORGAR
μοντέρνο 'κουτοπόνηρο' ρημέικ κλασσικής live-action 70ίλας από την Ιαπωνία που κάτι ακούω ότι ενέπνευσε Power Rangers, Transformers και τα ρέστα. Καρατέκα μοτοσυκλετιστής και το ρομπότ-αδελφός-μοτοσυκλέτα του πολεμούν τον σατανικό επιστήμονα Dr Akunomiya και το στρατό του από σέξι ρουκετόστηθες ρομποτίνες. Γιατί στην Ιαπωνία η σωστή η πρόστυχη η γκομενίτσα έχει αποσπώμενο ιπτάμενο κεφάλι, βυζιά που εξαπολύουν πυραύλους, ένα κεφάλι δεινόσαυρου να ξεφεγγίζει από τον πωπό (πωπωπωπωπω), κεραίες, δάκρυα από βίδες, και καβαλάει έτερη ρομπότ τρανσφόρμερ μοτοσυκλέτα με ράμφος και βυζάκια και φούστα και κώλο ρεζέρβα. Βασικά πράματα. Και όταν όλο αυτό απογειώνεται σε ένα φινάλε με οικογενειακό δράμα-αγώνα μοτοσυκλέτας πάνω στα βυζιά μιας giant mecha γιαπωνέζας μαθήτριας που εκπέμπει εκρηκτικά ραδιοκύματα από το bedazzled κινητό της ενώ βάζει φωτιά στο ιαπωνικό κοινοβούλιο με τις εκρηκτικές κλανιές της, ξέρεις ότι είσαι στον B-movie παράδεισο. 4/5
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ Α'
άνισα κατανεμημένες στο πρώτο και δεύτερο μισό μικρού μήκους ταινίες του ύψους και του πολύ βάθους. Μεγάλη λατρεία για
Clear Blue (έφηβος ναυαγοσώστης μαγεύεται από την αλλόκοτη 80χρονη σειρήνα που ξαναγίνεται μπεμπέκα κάτω από τα νερά της πισίνας. Λυρικό και τραγικό 5/5)
Ζάχαρη / Suiker (σέξι γειτόνισσα ζητάει ένα βαζάκι ζάχαρη, γλυστράει, σκοτώνεται και θέτει σε κίνηση ένα ξεκαρδιστικό γαϊτανάκι μαύρης πίσσας κωμωδίας ατυχημάτων και παρεξηγήσεων. Μετά από ένα ατυχές αποτύπωμα αίματος πάνω στο βυζί του θύματος, κάθε επόμενη κίνηση συγκάλυψης ενοχοποιεί τον κακομοίρη πρωταγωνιστή πιο βαθιά σε ένα φόνο και βιασμό που δεν έκανε, μέχρι να βρεθεί και ο ίδιος νεκρός (πως? εκεί είναι η ομορφιά) με ένα ροζ κυλοτάκι σφηνωμένο στο λαιμό του. 5/5)
Ο Χορδιστής / L'Accordeur (δύσμοιρος νεαρός κουρδιστής πιάνων παριστάνει τον τυφλό για να αυξήσει την πελατεία του αλλά καταλήγει να παίζει πιάνο γυμνός για ένα μυστηριώδη ξαπλωμένο κύριο και έναν δεύτερο ακίνητο πίσω του. αυτά στο πρώτο πλάνο της ταινίας. το πως και γιατί έφτασε ως εκεί περιλαμβάνουν τέτοια σατανικά στριφογυρίσματα πλοκής και προσδοκιών που αφήνουν τον θεατή χωρίς ανάσα. 4/5)
Η Φυγή / La Huida (ένα πενηντάευρω στο πεζοδρόμιο, μια τσίχλα, ένα τενεκεδάκι κόκα κόλα, ένα λουρί σκύλου, ένα στραβό φανάρι, ένας λεκές στο σχήμα της Αυστραλίας, άλλα τόσα μικρά, ασήμαντα, σε πρώτη ματιά ασύνδετα στοιχεία παρουσιάζονται στα πρώτα 9 λεπτά της ταινίας για να ενωθούν στο τέλος ευφάνταστα σε ένα γαϊτανάκι καρμικής συγκυρίας. 4/5)
και αγκομαχητά βαρεμάρας για
Jenny (μια πανέμορφη κινηματογραφημένη σεκάνς έφηβης καφρίλας και περιθωριοποίησης που δυστυχώς ακολουθείται από 10 λεπτά αθετημένων υποσχέσεων προς τον θεατή. 1/5)
Slides (8 μικρότερου μήκους ταινίες-στιγμές καθημερινότητας που δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μικρά setups και αυστηρά προβλεπόμενα twists στα 2 λεπτά της η καθεμία. skip skip skip και τελειωμό δεν έχουν. 0/5)
Alexis Ivanovitch Vous Etes Mon Heros / Είστε ο Ήρωας Μου (ο Αλέξης ντροπιάζεται από random κάφρο την ώρα που έχει βγάλει για καφέ το γκομενάκι και εμείς υποφέρουμε για αυτό σε 20 λεπτά αβάσταχτης εσωτερικής αναζήτησης και πληγωμένου αντρισμού. 1/5)
MEDIANERAS / ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΕΣ
νεός μοναχικός geek χίψτερ με καρότσι πίσω τίγκα στα κόμπλεξ και τα ζητήματα, συναντά και ερωτεύεται όμορφη χίψτερ γειτόνισσα με -δεν θα το πιστέψεις- ακόμα περισσότερα κόμπλεξ και ανασφάλειες και θέματα. Αλλά αυτό στο τελευταίο καρέ της ταινίας. Πριν από αυτό, μιάμιση ώρα στιγμιότυπα από δυο γειτονικές μοναξιές που τρέχουν εκνευριστικά και χιουμοριστικά παράλληλα χωρίς ποτέ να τέμνονται και μια μοναδική ξενάγηση στα κτίρια και τις απομονωμένες ζωές των ανθρώπων του Buenos Aires. Τις άσχημες μεσοτοιχίες των ανθρώπων που δεν βλέπει και δεν μοιράζεται ποτέ κανείς, τις άβολες ρουτίνες και αδικαιολόγητες παραξενιές, τις ομορφιές που ίσως μια μέρα, ανοίγοντας ένα πλαϊνό παραθυράκι στην αφανή και καλυμμένη όψη των απομονωμένων τους διαμερισμάτων-ζωών, ανακαλύψουν ότι δεν είναι τόσο πρωτοφανείς και σπάνιες σε εαυτούς όσο νομίζουν. Ανεξήγητα feel-good παζλ μοναξιάς και κατάθλιψης που συνθέτει ένα μοναδικό πόστερ μελούρας για την πουτάνα την αλλοτρίωση. 4/5
LOVE
Αν ρωτούσαμε την Αννούλα την Βίσση καλύτερα θα μας εξηγούσε το θέμα Αγάπη. Ως γηραιοτέρα και σοφοτέρα, καταλαβαίνετε. Η εναλλακτική οδός του Love; Ένας αστροναύτης παρατημένος μονάχος στο διάστημα μετά το τέλος της ανθρωπότητας να πηγαινοέρχεται μιάμιση ώρα στους διαδρόμους του δορυφόρου και να χάνει σιγά σιγά τα λογικά του, να ζωγραφίζει τους τοίχους, να βάφει πρόσωπα σε καρύδες, ξέρετε τώρα. Βασανιστικά αργό και uneventful, θέλει να πει πολλά που δεν του βγαίνουν, περιέχει υπέροχα γυρισμένα πλάνα που δυστυχώς ελλείψει ουσίας απλώς προσθέτουν στο γενικότερο presumptiousness. Στο τέλος κατακρημνίζεται κάτω από τα συντρίμμια των sci-fi φιλοδοξιών του με στερεότυπα twists που και να τα καταλάβεις δεν σημαίνει ότι θα βγάλεις και νόημα. Μπορείς να προσπαθήσεις να ορίσεις την αγάπη περιγράφοντας την απουσία της, αλλά αν δεν προσέχεις μπορείς το ίδιο εύκολα να οδηγήσεις τον δύσμοιρο τον έγκλειστο τον θεατή στο σινεφιλικό μίσος. Μπράβο βέβαια που το γυρίσατε όλο αυτό στον πίσω κήπο της μαμάς σας και το κάνατε να φαίνεται σαν 100 εκατομμύρια δολάρια αλλά δεν σας συγχωρώ το χαμένο μου χρόνο. Τα αστρόπλοια σας και σε άλλη παραλία. 1/5
HOBO WITH A SHOTGUN
Ενώ εδώ; Απλά τα πράγματα, σαφής ονομασία, κάνει αυτό ακριβώς που λέει στο πακέτο και παραδίδει 1. άστεγους, με 2. καραμπίνες. Μαζί μπόνους: άντερα, κοινωνική κατρακύλα, αγαπημένοι grindhouse κόκκοι και oversaturated παλέτα χρωμάτων, over-the-top αλλά μελετημένες στο όριο ερμηνείες και εγγυημένο fun. Ο Rutger Hauer ως ο απόλυτος αγανακτισμένος στην διεφθαρμένη κοινωνία του μέλλοντος (βλέπε κέντρο Αθήνας σε 5-6 χρόνια) αποφασίζει να ανταλλάξει τα όνειρα του για ήσυχη ζωή στα προάστια ως κουρευτής γκαζόν (μα σοβαρά) για μια καραμπίνα με φαινομενικά άπειρα reloads και εκκωφαντική splatter ακρίβεια. Κάθε ατάκα της ταινίας είναι άμεσα retweetable ανέκδοτο ιδιοφυούς καφρίλας. Κάθε σπλατεριά και έκρηξη βίας είναι πιο ευφάνταστη και φρικιαστική (και διασκεδαστική) από την προηγούμενη. Ανθρώπινες πινιάτες, παιδόφιλοι αη-βασίληδες, drive-by αποκεφαλισμοί, μαζικές παιδοκτονίες, ακρωτηριασμοί, γιγαντιαία χταπόδια... Κι όμως, χάρη στην τόσο φροντισμένα σαλεμένη αλλά γειωμένη ερμηνεία του Hauer η ταινία δεν εκτροχιάζεται σε περιοχές παρωδίας ή γελοίου slapstick, όσο κοντά στα όρια και αν τραβήξει, και χάρις στο μουδιασμένο χιούμορ της σκηνοθεσίας δεν αφήνει ποτέ τον θεατή πραγματικά εκτεθειμένο στις αποτρόπαιες σκηνές της, ακόμα και όταν ξεπερνά τα όρια ακόμα και των μεγάλων εγκληματιών του exploitation όπως τα Saw και τα Hostel. Και ναι, είπα όντως γιγαντιαία χταπόδια! 4/5
σχόλια