Μετά το ειδικό Χρυσό Λιοντάρι στον Θόδωρο Αγγελόπουλο για τον Μεγαλέξανδρο, το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την Αριάν Λαμπέντ για το Άτεμπεργκ της Τσαγγάρη, και το βραβείο σεναρίου στον Ευθύμη Φιλίππου για τις Άλπεις του Λάνθιμου, άλλα δυο βραβεία προστέθηκαν στο παλμαρέ ελληνικών ταινιών, μετατρέποντας τη Μόστρα στο πιο φιλικό προς τους Έλληνες διεθνές φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Το Miss Violence τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας για τον Αλέξανδρο Αβρανά και εκείνο της ανδρικής ερμηνείας για τον Θέμη Πάνου, ο οποίος εκτόπισε από τη λίστα δυο μεγάλα φαβορί, τον Νίκολας Κέϊτζ και τον Αντόνιο Αλμπανέζε- θυμίζω πως η Λαμπέντ είχε προτιμηθεί έναντι της Νάταλι Πόρτμαν για τον Μαύρο Κύκνο. Αυτά συμβαίνουν στα φεστιβάλ. Η συμμετοχή των ταινιών είναι περιορισμένη, και η επιτροπή συγκεκριμένη.
Ο φετινός Πρόεδρος, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, έχει αψυχολόγητο track record όποτε έχει ηγηθεί κριτικής επιτροπής σε μεγάλα φεστιβάλ. Πριν από 30 χρόνια, το 1983, και πάλι στη Βενετία, προτίμησε το Όνομα, Κάρμεν του Γκοντάρ. Το 1990 στις Κάννες, έβγαλε πρώτη την Ατίθαση Καρδιά του Λιντς. Μεγάλοι σκηνοθέτες, αλλά όχι στις μεγαλύτερες στιγμές τους. Ή, για να το θέσω καλύτερα, όχι σε ταινίες που δικαίωσε ο χρόνος. Προφανής στόχος του, με δεδομένη την ευαισθησία, το κύρος και το πλατύ του γούστο, είναι να κάνει τη διαφορά. Γι' αυτό και δεν συνέπλευσε με τα γούστα του κοινού και των περισσότερων κριτικών, που έδιναν ως φαβορί τη Φιλομένα του Φρίαρς, αφήνοντας εκτός ακόμη και την Τζούντι Ντεντς από την ερμηνεία- έδωσε όμως το βραβείο σεναρίου-παρηγοριάς στον Στιβ Κούγκαν και τον Τζεφ Πόουπ. Οι δε ταινίες που είχε βραβεύσει παλιότερα με τα ειδικά έπαθλα, παραμένουν άγνωστες, ακόμη και στους σινεφίλ.
Φέτος έκανε μια σημαντική ανατροπή: έδωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ το Χρυσό Λιοντάρι σε ένα ντοκιμαντέρ, κίνηση που οι Κάννες έχουν κάνει με τον Κόσμο της Σιωπής των Κουστό και Λουί Μαλ και φυσικά με τον Μάϊκλ Μουρ. Νικητής φέτος ήταν ο Τζιανφράνκο Ρόζι για το Sacro GRA, που περιγράφει τη ζωή των φτωχών παρεπιδημούντων στην περιφερειακή λεωφόρο, γύρω από τη Ρώμη. Ο Ρόζι, που δεν έχει συγγένεια με τον Φραντσέσκο, έχει ξανασυμμετάσχει στη Βενετία, σε άλλο τμήμα, το 2008, πάλι με ντοκιμαντέρ. Αφιέρωσε τη νίκη του στα άγνωστα πρόσωπα της ταινίας του, που τον ενέπνευσαν.
Ο Τσάϊ Μινγκ Λιάνγκ, νικητής του μεγάλου ειδικού βραβείου, δεν κρατήθηκε και ευχαρίστησε τον μαέστρο Μπερνάρντο από το βήμα της Sala Grande. Ο σκηνοθέτης είχει δηλώσει νωρίτερα πως τα Αδέσποτα Σκυλιά θα είναι η τελευταία του ταινία, διότι έχει κουραστεί να γυρίζει ταινίες χωρίς χρήματα.
Τι να πουν και οι Έλληνες. Ο Λάνθιμος, μετά τη διεθνή αναγνώριση του Κυνόδοντα, έκανε αμάν να μαζέψει τα λεφτά για τις Άλπεις...
Και φτάνουμε στον Αβρανά και το Miss Violence.
Μπράβο για τη διάκριση του!
Όσο κι αν σε δηλώσεις του στη LIFO υποστηρίζει πως η δουλειά στην ταινία, και εν γένει στη νέα γενιά του ελληνικού σινεμά, είναι συλλογική, ωστόσο η σκηνοθεσία του δεσπόζει. Έγραψα πριν από μερικές μέρες πως δεν έχει αφήσει τίποτε στην τύχη και, πέρα από το στιλ του, που είχαμε δει και το Without, εδώ ελέγχει και το περιεχόμενο και το προσαρμόζει σε μια ιστορία που ξετυλίγεται με σαφή και οριοθετημένη διεύθυνση των ηθοποιών. Στον Θέμη Πάνου επικεντρώνεται το ακραίο δράμα, αλλά ο συνδυασμός του ρεαλισμού με την αλληγορία πρέπει να εντυπωσίασε τον Μπερτολούτσι, ώστε να δώσει όχι ένα αλλά δυο βραβεία στην ταινία.
Το γεγονός πως το Miss Violence προέρχεται από την Ελλάδα δεν είναι τυχαίο γεγονός. Η βράβευση του, όπως και των ταινιών του Λάνθιμου, της Τσαγγάρη και άλλων σκηνοθετών σε σημαντικά φεστιβάλ, πριν από αυτήν, είναι έμπρακτο χειροκρότημα μιας δημιουργικής φωνής που έχει αναπτυχθεί και πλέον εδραιώνεται, και μια χειρονομία ενθάρρυνσης στην άνθιση του σινεμά από μια χώρα με τόση διαφημισμένη δυσφήμηση, καθώς και την άρθρωση κινηματογραφικού λόγου διαφορετικού από εκείνον που επικρατούσε στα 80ς και τα 90ς. Η ποίηση άλλαξε: Ο ελλειπτικός, άμεσα ή έμμεσα πολιτικός Αγγελοπουλισμός, με πρόεδρο και μοναδικό μέλος του κλαμπ τον ίδιο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, έφτασε στο πνευματικό και φυσικό τέλος του και αντικαταστάθηκε από μια τεχνικά πιο πληροφορημένη, κοινωνικά ευαισθητοποιημένη, υπερβατική (σχεδόν πάντα αλληγορική, άλλοτε σουρεαλιστική, άλλοτε ρεαλιστική σπάνια νατουραλιστική) καταγραφή προσώπων από τη νεότερη Ελλάδα, χωρίς διάθεση ιστορική, αρχαιοελληνική ή μυθολογική- τα στοιχεία της τραγωδίας σε κάποιες από τις ταινίες, όπως στον Κυνόδοντα και το Miss Violence, έχουν απορροφηθεί. Οι καταστάσεις που θίγονται σε αυτές τις ταινίες που ταξιδεύουν στα φεστιβάλ, αλλά και στα Όσκαρ (για να μην το περιορίζουμε), είναι μια κινηματογραφική ψηλάφιση και κριτική των υπόγειων ρευμάτων και της παρακμής, γι' αυτό και επιλέγονται. Όχι επειδή αναγκαστικά παρουσιάζουν μια "κακή" εικόνα της Ελλάδας και του Έλληνα, αλλά γιατί σχολιάζουν την σύγχρονη Ελλάδα πέρα από τα κλισέ, κωδικοποιώντας τα φαινόμενα σε όρους διεθνούς καλλιτεχνικού σινεμά
σχόλια