Ο άνθρωπός μου

Η ταινία ξεκινά με ένα χέρι γυναικείο που βάζει έναν δίσκο βινυλίου να παίξει.

Η βελόνα ακουμπά τον δίσκο και η μουσική ξεκινά.

Το ίδιο χέρι παίρνει κάποιες φωτογραφίες και τις ξεφυλλίζει.

Μέσα από τις φωτογραφίες μεταφερόμαστε στην παλιά πόλη και τις φτωχογειτονιές της Λισαβόνας (Alfama district), σκηνές στις γειτονιές όπου η πόλη ξυπνά (φωνές, γέλια, παιδιά).

Ανεβασμένοι σ' ένα παλιό τραμ που ταξιδεύει με τον ρυθμό και τη νοσταλγία του ακορντεόν συναντάμε τον άνθρωπό μας:

ανάλαφρος και χαρούμενος μ' ένα μικρό ακορντεόν στην πλάτη  του, ανεβαίνει στο τραμ. Ταξιδεύουμε μαζί του.

Τον ακολουθούμε στην πόλη όπου κάτι ψάχνει. Κάποια στιγμή μπαίνει σ' ένα παλιό οργανοποιείο. Βλέπουμε τη φιλική σχέση του με τον κατασκευαστή ακορντεόν.

Ο άνθρωπός μας δίνει το μικρό ακορντεόν να του το επιδιορθώσει.

Σε λίγο είναι και πάλι στους δρόμους της πόλης, παίζοντας το επιδιορθωμένο του ακορντεόν, χαρούμενος.

Μετά τον βρίσκουμε σε ένα παλιό δισκοπωλείο να ψάχνει τα βινύλια. Βρίσκει ένα δίσκο που του κάνει εντύπωση (μπορεί να είναι ο δικός μας σε βινύλιο) και τον αγοράζει.

Έχει επιστρέψει στη γειτονιά του, όπου χαιρετά τους γείτονές του με καλοσύνη, παίζοντας το ακορντεόν του, φλερτάρει την κοπέλα στο παράθυρο, κλέβει ένα φρούτο από τον μανάβη της γειτονιάς γελώντας, ο μανάβης τον χαιρετά συγχωρώντας τον.

Γενικά, βλέπουμε έναν άνθρωπο που χαίρεται την απλή του ζωή.

Στο δωμάτιό του, τώρα, έχει τελειώσει το φαγητό του και βάζει να ακούσει τον δίσκο που πήρε. Καθισμένος στην άκρη του παραθύρου, το μυαλό του φεύγει ακούγοντας τη μελωδία. Ξαφνικά το κουδούνισμα του τηλεφώνου τον βγάζει από τις σκέψεις. Μιλάει με κάποιον και κανονίζει ένα ραντεβού. Κοιτάζει την ώρα, μαζεύει λίγα πράγματα και φεύγει παίρνοντας μαζί του το ακορντεόν.

Ανεβαίνει σ' ένα λεωφορείο και ταξιδεύει προς την ύπαιθρο, αμέτρητα τοπία περνούν από μπροστά του. Το λεωφορείο τον αφήνει σ' ένα ερημικό ψαροχώρι. Ο άνθρωπός μας περπατά στους αγρούς και χαίρεται τη φύση. Ενώ περπατά σε μια παραλία παίζοντας με τους γλάρους, βλέπει ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι εγκαταλελειμμένο και φθαρμένο από την αλμύρα.

Είναι το σημείο του ραντεβού.

Σ' αυτό το σημείο θα 'θελα να αναφέρω ότι παράλληλα με τη δράση που έχει ο άνθρωπός μας, η Χαρούλα βρίσκεται σ' ένα δωμάτιο και τραγουδά αναπολώντας. Και από τη μέση του τραγουδιού η Χαρούλα βρίσκεται σ' ένα αυτοκίνητο όπου ταξιδεύει και τραγουδά, παράλληλα με το ταξίδι που κάνει ο άνθρωπός μας προς τη θάλασσα.

Έτσι, στο σημείο του τραγουδιού (φινάλε), όπου η φωνή της Χαρούλας και το ακορντεόν συναντιούνται, έχουμε μια συνάντηση με εικόνες που μπλέκονται μεταξύ τους.

Δηλαδή της Χαρούλας που μονολογεί και του ακορντεόν που παίζει ο άνθρωπός μας.

Το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι όπως βλέπουμε από το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου να απομακρύνεται, αφήνοντας τον χωμάτινο δρόμο και τον άνθρωπό μας να χαιρετά χαμογελώντας, μέχρι που χάνεται από την απόσταση και τη σκόνη.