Ο Αντώνης της αναμονής

Όπου και να κοιτάξεις, όπου και να ψάξεις, όποια σελίδα και να ανοίξεις πια στον τύπο, διαπιστώνεις πως η κριτική δεν εντοπίζεται πια στα πρόσωπα αλλά σε ολόκληρο το ελληνικό μεγαλείο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως εμφανίζονται οι πολιτικοί αρχηγοί:

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ανύπαρκτος. Αυτό έχει δύο εξηγήσεις: η πρώτη είναι αυτή που υποστηρίζει πως είναι όντως… ανύπαρκτος. Η άλλη είναι πως επειδή είναι πλήρως ταυτισμένος με τα μνημόνια, τότε είναι σε όλα μέσα και η γνώμη του είναι "ό,τι πει ο κ. Παπαδήμος". 

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι απ’ όλα. Από τη μία πίεζε να υπογραφούν μνημόνια και πολυμεσοπρόθεσμα ώστε να «σωθεί η χώρα» από την άλλη τώρα λέει ότι δεν θέλει να συνεισφέρει στην οικονομική εξαθλίωση του τόπου και να οδηγήσει την κοινωνία σε επανάσταση. Δεν κατάλαβα, τι κακό έχει η επανάσταση;

Ο Αντώνης Σαμαράς ενώ στηρίζει σχεδόν τα πάντα το κάνει σιωπηρά. Έτσι κερδίζει. Στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας αν είσαι μουγκός είσαι και καλός. Όταν αρχίζεις να μιλάς το χάνεις. Τελευταία το έχει καταλάβει αυτό και η αριστερά. Ο Αλέξης είναι πιο λιγομίλητος από ποτέ. Όπως και ο  Φώτης Κουβέλης που βλέπει το ΠΑ.ΣΟ.Κ να διαλύεται, να παίρνει τα ψηφαλάκια του και να σκέφτεται τι να τα κάνει και πώς να τα κρατήσει…

Αυτό κάνει και ο Σαμαράς. Δηλώνει πως για κάτι «παλεύει» και στον τύπο εμφανίζεται ως η μόνη «σοβαρή» διαπραγματευτική μονάδα. Ότι στο τέλος θα συνυπογράψει θα φανεί σαν να το έκανε με το πιστόλι στον κρόταφο και όχι αφού έχει βουτήξει το χέρι του μέσα στο μυαλό του.

Λάθος ή σωστή, η προσέγγιση αυτή κερδίζει μέχρι στιγμής. Προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει καταρρεύσει. Ακόμα και με νέο αρχηγό δύσκολα θα καταφέρει να διεκδικήσει την εξουσία. Το ΛΑ.Ο.Σ. πληρώνει τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και το γεγονός ότι το μεταναστευτικό δεν είναι πια «πρώτη είδηση». Η αριστερά χτυπάει νούμερα που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή της αλλά στο τέλος πληρώνει την αδυναμία του Έλληνα να την εμπιστευθεί.