- Πέθανε! Το ξέρω - δε σε πρόσμενα για να μου το πεις - κρύψε το μαντήλι σου και άσε τις κλάψες! Δε χρειάζεται πια τα δάκρυα τα δικά σας, που να σας πάρει όλους ο διάβολος!
Στο βάθος έκλαψα τόσο γι' αυτόν, όσο και για κείνην. Καμιά φορά λυπόμαστε τα πλάσματα που δεν μπορούν τα ίδια να λυπηθούν. Όταν τον είδα από μακριά, είχα καταλάβει πως ήξερε για την καταστροφή• μα φανταζόμουνα πως η καρδιά του θα ‘χε πια λυγίσει και θα προσευχόταν, έτσι σκυμμένος που στεκότανε, με τα χείλη τρεμάμενα και τα μάτια στη γη.
- Ναι, πέθανε! απάντησα πνίγοντας τους λυγμούς μου. Τώρα πια είναι στον ουρανό φαντάζουμαι! Κι εκεί μπορούμε όλοι να την ξαναβρούμε, αν μας γίνει τούτο μάθημα και ξεχάσουμε τις κακίες μας και ξαναγίνουμε καλοί...
- Μπας κι εκείνη έγινε... καλή; ρώτησε ο Χήθκλιφ λίγο ειρωνικά. Μπας και πέθανε σαν άγια; Έλα, πες μου τα όλα! Πως πέθανε η...
Πήγε να προφέρει τ' όνομά της, μα δεν μπόρεσε - το στόμα του στράβωσε από τις συσπάσεις που γίνονταν μέσα του.
Σε μένα όμως έριξε μιαν άγρια, αδίσταχτη ματιά, για να με ξεγελάσει.
- Πες μου, πως πέθανε; ξανάπε και τρίκλισε• γιατί μ' όλη του την προσπάθεια και την περηφάνεια του, έτρεμε ολόκληρος.
«Κακομοίρη», σκέφτηκα, «έχεις καρδιά και νεύρα όπως όλοι μας• γιατί θες να τα κρύψεις; Η περηφάνεια σου δεν ξεγελάει το Θεό, μονάχα τον προκαλεί να σε τυραννήσει πιότερο και να παραδεχτείς την ταπείνωσή σου!»
Δυνατά όμως είπα:
- Πέθανε σαν το πρόβατο, ήσυχα. Πρώτα αναστέναξε κι ανακλαδίστηκε, σαν μικρό παιδάκι που ξυπνάει για λίγο κι ύστερα ξανά βυθίζεται στον ύπνο• μέσα σε πέντε λεπτά η καρδιά της σκίρτησε μια - δυο φορές - κι αυτό ήτανε...
- Κι εμένα! Εμένα δε μ' ανάφερε καθόλου; ρώτησε διστάζοντας, σα να φοβόταν μιαν απάντηση που δε θα μπορούσε να υποφέρει.
- Δε γύρισε ποτέ πια στα συγκαλά της κι ούτε αναγνώρισε κανέναν απ' την ώρα που φύγατε! Κείτεται τώρα μ' ένα μακάριο χαμόγελο στα χείλια - σίγουρα η τελευταία της σκέψη θα ‘τρεξε πίσω στα παλιά, τα ευτυχισμένα χρόνια της. Η ζωή της έκλεισε μ' ένα όμορφο όνειρο - κι έτσι όμορφα ας ξυπνήσει στον άλλο κόσμο...
Εκείνος χτύπησε το πόδι πάνω στη βρεγμένη γη κι ούρλιαξε ασυγκράτητος στο ξέσπασμα των νεύρων του:
- Να ξυπνήσει ανήσυχη και τυραννισμένη! Ψεύτρα! Ψεύτρα ως τα τελευταία της! Πού να ‘ναι τώρα; Πού να βρίσκεται; Στον ουρανό; Όχι, μια και δεν πέθανε! Πού λοιπόν! Α! Είπες πως δε σε μέλλει κι αν πονάω - κι εγώ τώρα μια προσευχή θα πω. Κατερίνα Έρνσω: ποτέ σου να μη βρεις την ησυχία όσο ζω! Λες πως σε σκότωσα! Έλα τώρα λοιπόν σα φάντασμα, να με βασανίσεις! Λένε πως οι σκοτωμένοι κυνηγάν τους δολοφόνους τους από κει που βρίσκουνται και ξέρω κι άλλα φαντάσματα που περπατήσανε τη γης! Έλα λοιπόν! Πάρε όποια μορφή θέλεις κι έλα - να μ' αποτρελάνεις! Μονάχα μη μ' αφήνεις μονάχο σ' αυτήν την άβυσσο, να ψάχνω και να μη σε βρίσκω! Θεέ μου, πώς να το πω; Δεν μπορώ να ζήσω δίχως τη ζωή μου! Δεν μπορώ να ζήσω δίχως την ψυχή μου!
Άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του στο δέντρο και με γουρλωμένα μάτια ούρλιαζε, όχι σαν άνθρωπος, μα σαν άγριο ζώο που το στριμώχνουνε για θάνατο με μαχαίρια και κεντριά. Το αίμα του έβαψε το δέντρο και ξεχύθηκε στα μάτια και στα χέρια του - σίγουρα κιόλας δε θα ‘ταν η πρώτη φορά, θα το ‘χε ξανακάνει και τη νύχτα όσο περίμενε. Δεν τον λυπόμουνα - τρόμαζα μονάχα - και, πάλι, δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι. Μα εκείνος, όταν σταμάτησε και μ' ανακάλυψε ακόμα εκεί, με διάταξε να φύγω. Και υπάκουσα, γιατί δεν ήτανε στο χέρι μου να τον παρηγορήσω ή να του φέρω τη γαλήνη...
Έμιλυ Μπροντέ - Ανεμοδαρμένα ύψη
σχόλια