Το Debtocracy αποτελεί αναμφισβήτητα πολιτικό γεγονός. Η συλλογική χρηματοδότηση και η σαφής πολιτική στόχευση η ιντερνετική διακίνηση ήδη αποτελούν από μόνα τους στοιχεία μιας πολιτικής δράσης της εποχής. Το ισχυρό του επιχείρημα είναι η προώθηση της ιδέας του λογιστικού ελέγχου του χρέους. Σε μια εποχή που η διαφάνεια των οικονομικών στοιχείων είναι το ζητούμενο από όλους όσοι διατυπώνουν δημόσιο λόγο, η απαίτηση για λογιστικό έλεγχο αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμα που απαιτούμε όλοι. Ακόμη η ιστορική περιγραφή της έννοιας του απεχθούς χρέους είναι πραγματικά διαφωτιστική. Τελικά το διεθνές δίκαιο και οι ρυθμίσεις του έχουν μεγάλη σχετικότητα. Όμως η σύζευξη με τον Ισημερινό ως πρότυπο δράσης για το «απεχθές χρέος» είναι αστοχία. Από ότι κατάλαβα εκ των υστέρων ο Correa ,ένας πολιτικός του «είδους» Σαμαρά αφού έχει εξασφαλίσει το εισόδημα της χώρας από εξαγωγές πετρελαίου που αποτελούν το 40 % της οικονομίας και το 30 % των κρατικών εσόδων κάνει αναδιάρθρωση χρέους. Ποιός εφευρέτης θα κάνει το ίδιο και στην ελληνική οικονομία δηλαδή να εξασφαλίσει το 30 % των κρατικών εσόδων από μακρόχρονες εγγυημένες εξαγωγές; Τέλος στην φασαρία για το Deptocracy δεν κατάλαβα καθόλου τον συνήθως ψύχραιμο Βαρουφάκη, ο οποίος συνδέει μονοσήμαντα τον λογιστικό έλεγχο με το χρέος Έτερον εκάτερον , ο λογιστικός έλεγχος είναι ζήτημα στοιχειώδους δημοκρατίας, η άρνηση του χρέους ζήτημα στάθμισης. Όσο για το Protagon μύγα το τσίμπησε με το Debtocracy;
(από το http://leftliberalsynthesis.blogspot.com)
σχόλια