Υπάρχει κάτι που μένει πάντα πίσω όσο μεγάλο και να είναι το μέγεθος μιας καταστροφής για να μας υπενθυμίζει πόσο τρομακτικά ο σύγχρονος κόσμος μας μοιάζει σαν μια σταγόνα νέρο με την απελπισία.
Κοιτάζοντας τις παρακάτω φωτογραφίες από τα αντικείμενα που βρέθηκαν στα συντρίμμια των δίδυμων πύργων και τα οποία εκτίθενται στο National September 11 Memorial & Museum στη Νέα Υόρκη δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ πόσο περιορισμένη είναι η αντιληψή μας σε ότι έχει να κάνει με τη φυγή, το θάνατο, το μοιραίο.
Ίσως επειδή τις περισσότερες φορές τα απωθούμε. Δεν πιστεύουμε ποτέ πως μπορεί να συμβεί και σε μας και έτσι συνεχίζουμε επιφανειακά κατακερματισμένοι μέχρι να έρθει η στιγμή που θα βρεθούμε αυτοπροσώπως στο κέντρο του τελευταίου μποτιλιαρίσματος.
Οι φωτογραφίες αυτές μπορεί να λειτουργούν ως στοιχεία μιας αφόρητης φρίκης, συνθέτουν όμως και μιαν ιστορία αθέατη. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί κάποτε είχανε σώματα και τίποτα παραπάνω δεν μπορούσε τους αποθεώσει παρά η ίδια η ζωή.
Αν δηλαδή το ίδιο το σώμα, αυτό που κουβαλάει πάνω του όλες τις αμαρτίες και όλες τις χαρές, ανίκανο να καταδεχθεί πως οι διάλογοι που εκπέμπονται από την ανυπαρξία μπλέκονται πολλές φορές σε διατάξεις αναπάντεχες με την ίδια τη ζωή μπορούσε να μιλήσει ύστερα από κάποιο μοιραίο δυστύχημα, θα γέμιζε τις οθόνες μας με μια επιστροφή θανάτου.
Μια επιστροφή που θα ήταν από τη μεριά μας δύσκολα ελεγχόμενη καθώς ο πραγματισμός της καθημερινής ζωής ανταποκρίνεται δύσκολα στα ανεξέλεγκτα συναισθήματα.
Τι θέλω να πω με αυτές τις σκέψεις που ξετυλίγω εδω και λίγη ώρα;
Στα μουσεία φυλάσσονται τα Μεγάλα Ντοκουμέντα της Ύπαρξης που κάποτε στηριζόντουσαν στην ανθρώπινη σάρκα. Σε σύγκριση με το πρωτότυπο αποτελούν υλικό σκιάς. Δεν παύουν όμως να είναι το μόνο υλικό απομεινάρι από τα σώματα που κάποτε υπήρξαν πριν απο μας.
Αν η 9/11 και τα απομεινάρια της μπορούν να μας αποκαλύψουν κάτι μέσα στην τρομερή τους φρίκη, είναι πως από επεισόδιο σε επεισόδιο, από πόλεμο σε πόλεμο, από ιστορία σε ιστορία τα όρια και ο μηχανισμός της εξουσίας γίνονται αργά ή γρήγορα αντιληπτά και μονάχα η ουσία του ανθρώπου που προκύπτει από την ανταλλαγή ήχων, εικόνων, ιστοριών πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.
Και μετά τις εικόνες.
σχόλια