Η όπερα «Διδώ και ο Αινείας» του Henry Purcell με λιμπρέτο του Nahum Tate είναι μία από τις πιο διάσημες όπερες. Είναι μπαρόκ όπερα και σηματοδοτεί το τέλος του μπαρόκ στην Αγγλία. Διαρκεί μία ώρα και προσπαθεί να συμπυκνώσει μέσα της πολύ σημαντικά και πανανθρώπινα θέματα. Περιγράφει το δράμα του έρωτα δύο ανθρώπων, στον οποίο εμπλέκονται και άλλα στοιχεία που αντιπροσωπεύουν το κακό. Τις προσωπικές αναστολές και τους φόβους τους. Όλα τα πρέπει και τα μη, όλα αυτά που δεν μας αφήνουν να ολοκληρώσουμε ή να δημιουργήσουμε μία σχέση. Βασικό μέρος της υπόθεσης είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει η κοινωνία μία δυνατή γυναίκα. Είναι μια όπερα που μπορεί παιχτεί με ένα μόνο κουαρτέτο ορχήστρας χωρίς να μετατρέπεται σε διασκευή. Η όπερα «Διδώ και Αινείας» ανεβαίνει στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία ο Παναγιώτη Αδάμ. Τον ρόλο της Διδούς ερμηνεύουν σε διπλή διανομή οι Ελένη Λιώνα και Μαρίνα Βουλογιάννη, ενώ του Αινεία, επίσης σε διπλή διανομή, οι Νίκος Ζιάζιαρης και Σωτήρης Τριάντης. Συναντήσαμε τον Παναγιώτη Αδάμ, την Ελένη Λιώνα και τον Νίκο Ζιάζαρη και συζητήσαμε για όπερα, τέχνη, έρωτα, αυτοκαταστροφή και σχέσεις.
Γιατί επέλεξες να σκηνοθετήσεις όπερα;
Είμαι όπερα freak, οι γονείς μου με πηγαίνανε στην όπερα και λέγανε «πού να το αφήσουμε το παιδί, πού να το αφήσουμε, ας το πάρουμε κι ας κοιμηθεί». Έλα όμως που δεν κοιμήθηκα, αλλά ξύπνησα και κόλλησα. Μεγάλωσα ακούγοντας όπερα.
Πώς ήταν η εμπειρία να σκηνοθετείς ή να παίζεις σε μία όπερα σε τόσο μικρό χώρο;
Νίκος: Σε όποια όπερα είχα παίξει μέχρι σήμερα ήταν πολύ διαφορετικά στημένη, με τον κλασικό τρόπο. Η όπερα παρουσιασμένη κάπως στιλιζαρισμένη, βάζει έναν τοίχο και δεν σε αφήνει να έρθεις σε επαφή με το κοινό. Αυτό είναι κρίμα, γιατί η όπερα έχει πάρα πολλά στοιχεία θεάτρου και δεν πρέπει να είναι τόσο απόμακρη. Αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο από όλα και νομίζω ότι το καταφέραμε. Η σχέση του κοινού με τον θεατή έγινε πολύ προσωπική.
Ελένη: Εγώ είμαι παλιά καραβάνα στο χώρο, έχει τύχει να συνεργαστώ με τη Λυρική και έχω παίξει διάφορους ρόλους. Με τον Παναγιώτη είχα ξανασυνεργαστεί και είχα μία ιδέα για το πώς δουλεύει. Είμαι ευτυχής που είμαι μέρος της παράστασης. Μας έπρηξε λίγο ο σκηνοθέτης με τις παρατηρήσεις του «γιατί σηκώνεις το φρύδι σου, γιατί κουνάς το δάχτυλό σου», άλλα το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Μας άλλαξε την νοοτροπία. Και δεν είναι μόνο το μέγεθος του χώρου ή η απόσταση της σκηνής από το κοινό. Είναι μία εντελώς διαφορετική εμπειρία.
Παναγιώτης: Να φανταστείς, στην παράσταση δεν βάλαμε υπέρτιτλους, αναγκαστικά, γιατί δεν χωράγανε. Το ρισκάραμε όμως και πέτυχε. Και είναι πολύ αστείο το γεγονός ότι άνθρωποι της όπερας που ξέρουν τα λόγια απ’ έξω και ανακατωτά, γκρίνιαζαν για αυτό. Ενώ άνθρωποι που δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με την όπερα δεν έχουν παραπονεθεί ποτέ. Και αυτοί είναι που μας λένε τα καλύτερα, το χαίρονται περισσότερο.
Διαβάστε ολόκληρο τo θέμα εδώ.
________________________________
Ανακαλύψετε μια Ελλάδα που δεν έχετε ξαναδεί στο www.grekamag.gr
σχόλια