Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου που ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι γιατί πήγαινε εκεί το ουράνιο τόξο. Έδιωχνε τη συννεφιά και έφερνε τα χρώματα που στόλιζαν όλο τον κόσμο.
Τα σπίτια, τα λουλούδια, τα παράθυρα, τα δέντρα, τα ρούχα, τα καπέλα, τα λουλούδια, τις πεταλούδες και όλα τα άλλα.
Κι όμως, κανείς δεν το πρόσεχε το ουράνιο τόξο… Κρύφτηκε σε μια γωνιά και κάθισε και έκλαιγε. Αποφάσισε λοιπόν να φύγει και να μην ξαναφανεί σ’ αυτόν τον τόπο. Μάζεψε τα χρώματα από παντού, πέταξε και μπήκε στο πρώτο πλοίο. Όταν έφυγε και το τελευταίο χρώμα, τότε άρχισε να βρέχει. Έβρεχε όλη την εβδομάδα… Kαι όταν σταμάτησε η βροχή έμειναν όλα ασπρόμαυρα. Ήταν όλοι πολύ στενοχωρημένοι χωρίς χρώματα. Η κυρία Άννα δεν είχε κόκκινο φόρεμα, ο ουρανός ήταν άσπρος, δεν έβρισκες μπλε μπαλόνι, το χώμα ήταν γκρι και τα λουλούδια ασπρόμαυρα.
Έτσι τρεις φίλοι και η Ζωή αποφάσισαν να ξεκινήσουν να το βρουν και να το φέρουν πίσω. Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, πέρασαν το άσπρο βουνό και τη μαύρη θάλασσα, πέρασαν χώρες χιονισμένες και λίμνες παγωμένες χωρίς να δουν ούτε ένα χρώμα… Ξαφνικά ένα μαυροπούλι ήρθε και τρόμαξε τη Ζωή κι έπεσε. Οι τρείς φίλοι άρχισαν να την κοροϊδεύουν και η Ζωή, κοκκίνισε από την ντροπή της!!!
Τότε το ουράνιο τόξο βγήκε από την κρυψώνα του. Οι τρεις φίλοι τα χάσανε… Aμέσως όμως πέρασε η μεγάλη έκπληξη και παρακάλεσαν το ουράνιο τόξο: «Έλα μαζί μας και θα σε προσέχουμε!». Έτσι τα παιδιά το κατάφεραν να γυρίσει.
Όταν πάτησε το πόδι του στη γη, άρχισε να πέφτει μια βροχή από χρώματα! Και τα χρώματα πήραν πάλι τη θέση τους. Και όλοι υποσχέθηκαν να τα προσέχουν και να τα αγαπούν σαν τα μάτια τους…
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Αλέξης Κυριτσόπουλος
Εκδόσεις Κέδρος 1976
σχόλια