Η ιστορία των αδερφών Katie και Kristie είναι λίγο πολύ γνωστή και ντεζαβου-διάρικη. Μετακομίζουν σε ένα νέο σπίτι, αρχίζουν να τρίζουν οι μεντεσέδες, ανοιγοκλείνουν τα φώτα, τρέμει το φιλοκάρδι, οι γκόμενοι τους (ΠΑΝΤΑ όμως οι γκόμενοι) γεμίζουν τον τόπο (και κυρίως την κρεβατοκάμαρα, τυχαίο?) με κάμερες παρακολούθησης, στη συνέχεια τα παρανόρμαλ φαινόμενα χειροτερεύουν, όλοι ψοφάνε, και εμείς βλέπουμε στο σινεμά το fauxcumentary από τα πλάνα (και καλά), ουρλιάζουμε, μας φεύγουν τα ποπκόρν και χουφτώνουμε και κανά γκομενάκι στις στιγμές της μεγάλης πρεμούρας.
(γιατί εννοείται ότι όλο το franchise της "Μεταφυσικής Δραστηριότητας" έχει σχεδιαστεί με ιδιαίτερη φροντίδα για τον αγαμούλη σινεφίλ που ψάχνει την ιδανική ραντεβουταινία να πάει τη γκόμενα και να έρθουν πιο κοντά από την 'τρομάρα', αλλά χωρίς ποτέ να δείχνει κάτι όντως αποκρουστικό για να χαθεί και το mood for love μετά το σινεμά)
Αυτά ζήσαμε στο Paranormal Activity 1 με την Katie και τον άντρα της. Αυτά ζήσαμε και στην δεύτερη ταινία, με την αδελφή της, Kristie και τον άντρα της και το μωράκι τους, με το καινούριο twist των καμερών νυχτερινής λήψης.
Αυτά ζούμε και στην τρίτη συνέχεια, με το twist αυτή τη φορά ότι η ιστορία διαδραματίζεται το 1988 και τα πλάνα προέρχονται από χαμένες βιντεοκασέτες σε μια κούτα του σπιτιού τους. Βλέπετε, οι δυο αδελφάδες ταλαιπωριούνταν από στοιχειά και τρεμάμενα μάνταλα (και κάμερες παρακολούθησης) απ'όταν ήταν ακόμα στις πάνες.
Το άλλο φρέσκο twist της ταινίας είναι τεχνικό, η Μαγκαϊβεριά με την βιντεοκάμερα να δένεται πάνω στον σκελετό ενός περιστρεφόμενου ανεμιστήρα που πανάρει απειλητικά αριστερά-δεξιά τον χώρο. Με το που το βλέπεις να εισάγεται σαν στοιχείο ξέρεις πως πρόκειται να χέσεις τα παντελόνια σου όπως ποτέ πριν καθώς νιώθεις ότι κάτι απόκοσμο σε περιμένει πάντα μόλις πέρα από την άκρη του ματιού σου.
Αντίθετα με τις στατικές λήψεις των προηγουμένων P.A. οπού κοιτούσες απλά σαν τον χάνο το στατικό πλάνο μην γνωρίζοντας πότε και αν θα γίνει κάτι, εδώ η κάμερα στρίβει με μια προκαθορισμένη και βασανιστική συχνότητα δίνοντας έναν άηχο ρυθμό στη δράση και ένα τόνο αναπόφευκτου στην εξέλιξη κάθε σκηνής.
Η μυθολογία της σειράς περιπλέκεται περισσότερο με κάποια μυστήρια να απαντώνται και κάμποσα άλλα να ανοίγουν, αλλά ειλικρινά, το αν θα δώσει ή όχι βάση ο θεατής αφήνεται στην διακριτική του ευχέρεια. Πήγα και στις τρεις συνέχειες χωρίς να έχω κάνει καμιά σύνδεση μεταξύ τους και νομίζοντας ότι πρόκειται για τρεις αυτοτελείς ταινίες. Στόκος. Αφού στο τέλος κατά κανόνα σκοτώνεται κάθε φορά όλο το καστ, τι συνέχεια να υπάρχει; Το ενδο-continuity είναι συμπαγές και δίνει ένα επιπλέον επίπεδο για τους fans, όμως οι ταινίες στέκουν εντελώς αυτόνομα και μπορούν να προβληθούν με οποιαδήποτε σειρά χωρίς διαφορά. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να τα αριθμήσω 1-2-3, ίσως κάνει και λίγο ζημιά στο ταμείο τους έτσι.
Oι νέοι σκηνοθέτες Henry Joost και Ariel Schulman, στα χάι τους μετά το περσινό πολυσυζητημένο fake or not ρηάλιτη ντοκυμαντέρ 'Catfish', φαίνονταν η πιο DUH! προφανής επιλογή για την σειρά αυτών των ξεδιάντροπα ψεύτικων ντοκυμαντέρ τρόμου. Παρά την φήμη και το buzz τους δεν δίνουν τίποτα το παραπάνω, ακολουθώντας πιστά την υπάρχουσα φόρμουλα και ξεπετώντας άλλο ένα πανομοιότυπο "προϊόν". Καλό μεν αυτό επειδή διατηρεί την ταυτότητα του franchise και το επίπεδο ποιότητας από την πρώτη (σπάνιο πράγμα για το είδος αυτό). Aπογοητευτικό γιατί δεν τολμά το κάτι παραπάνω και πέρα από κάποιες ευρεσιτεχνίες αναλώνεται μόνο σε in-jokes (επιτέλους κάποιος να χρησιμοποιεί τις κάμερες στην κρεβατοκάμαρα για sex tape) και παιδιάστικα τρομάγματα / fake-outs.
Αν τα'χετε δει όλα κάποτε ετοιμαστείτε για μια απ'τα ίδια. Αν δεν έχετε ξαναδεί, ετοιμαστείτε για αγωνιώδες ξενύχιασμα και For Fucks Sake απολαύστε το σε κάποια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου με την κατάλληλη παρέα.
(2/5)
σχόλια