"
"και μετά, τι ?", αναρρωτιόντουσαν οι εναπομείναντες στην πλατεία. ίσως τίποτα, ίσως όλα. μα τόσα ειπώθηκαν, θα λεχθούν κι άλλα. το θέμα είναι εσύ τι αισθάνεσαι. θες να τα κάψεις ? κάφ'τα. θες να τα σπάσεις ? σπάσ' τα. θέλεις να κρυφτείς κάτω από το σεντόνι (έχει ψύχρα απόψε) ? κρύψου. όλα είναι πλέον αλλιώς. όλοι είμαστε διαφορετικοί. σιχαμένα νομοσχέδια εψηφήσθησαν, χαμερπείς πολιτικοί εθεάθησαν, πεντάστερα ξενοδοχεία χρεωκόπησαν, μια ζωή (η όποια) επωλήθη. κανείς πλέον δεν θα ναι το ίδιο (ο ίδιος). και τα πάντα εν σοφία εποίησε. βρε, δε με χέζεις. κληρωθήκαμε να μαστε εσύ κι εγώ σε τούτο το μέρος, ετούτη τη στιγμή, ετούτη την ώρα. και λοιπόν ? πολεμάμε ή τα παρατάμε ? για πες μου, γενναίε μου, πολεμιστή. πέρα από το ιντριγκαδόρικο της ιστορίας, πέρα από τα καπνογόνα και τις μολότοφ, ας σκουπίσουμε τα μάτια να δούμε τι θα κάνουμε. θα πορευθούμε. θα ρίξουμε την κυβέρνηση. μπορεί και να πτωχεύσουμε. και με τη δραχμή θα ζήσουμε. κι όλα καλά. κουράστηκα να πολεμώ, κι ας είναι η μόνη μου επιλογή. βαρέθηκα, καρδιά μου. θα συνεχίσω, γιατί δεν έμαθα κάτι άλλο να κάνω. μα ο ήλιος καίει όλο και πιο πολύ. έχω ανάγκη από διακοπές αυτή τη στιγμή. θέλω να καεί το σύμπαν, μα, σε παρακαλώ, ας κάνω δυό μπάνια πρώτα. αν δεν μπορεί να περιμένει, εντάξει. επαναστατώ. σήμερα, αύριο, μεθαύριο. εμένα ποιός θα με σώσει ? και γιατί ακούγεται η πόπη αστεριάδη από παντού ? αύριο ξημερώνει μια ίδια ημέρα. φως, μικρό μου, ταξειδιάρικο. αναπολώ τις μέρες που έπινα τσάι στη μεγάλη βρεττανία. τώρα, μας έμειναν τα τουρκοβούνια. ας πάρει κάποιος ετούτο το παράπονο.
μέσ' απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
σχόλια