Κατεβαίνουμε με τον αέρα του φαβορί στο φετινό Euro;
Η ομάδα φέτος είναι πολύ καλή, πάρα πολύ καλή. Αλλά μπορεί και να κάνει τρεις ήττες. Έτερον εκάτερον. Μας αντιστοιχεί η λέξη του αουτσάιντερ. Προγνωστικά δεν υπάρχουν. Συντάσσομαι με τον Γκαγκάτση που είχε πει ότι «όποιος κάνει προγνωστικά αγνοεί τη δυναμική του σπορ». Προφανώς δεν θα το ξαναπάρουμε. Είναι τόσο απλό. Με μια επιτυχία δεν γίνεσαι μεγαθήριο. Για να σε υπολογίσουν πρέπει να έχεις αρκετές. Το ίδιο έγινε και με τη Δανία που το πήρε το 1992 και μετά δεν κατάφερε να περάσει στο Μουντιάλ. Όπως και εμείς άλλωστε, που δεν προκριθήκαμε στο Μουντιάλ της Γερμανίας.
Αν περάσουμε στον επόμενο γύρο πάντως, θα είναι μια επιτυχία...
Προφανώς! Αλλά για μένα τα μεγάλα παιχνίδια είναι στα προκριματικά, γιατί από αυτά εξαρτάται το αν θα είσαι εκεί. Και απ' το αν θα είσαι εκεί εξαρτάται η κοινή συνείδηση που διαμορφώνεις για τον εαυτό σου στη διεθνή κοινωνία. Είμαι εκεί, ρε φίλε. Υπ' αυτή την έννοια, αυτά καθ' εαυτά τα παιχνίδια της Εθνικής στο Mουντιάλ και στο Euro είναι πιο σημαντικά για τη θέση της Ελλάδας στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Το τι θα κάνουμε στα παιχνίδια δεν είναι τόσο σπουδαίο για τη θέση μας στο χάρτη. Και αν περάσουμε στους οκτώ κι αν αποκλειστούμε από τους οκτώ δεν θα συγκλονιστεί κανένας. Άρα το τι θα κάνουμε στα προκριματικά του Μουντιάλ 2010 είναι πιο κρίσιμο απ' το τι θα κάνουμε στην Αυστρία.
Υπάρχουν ποιοτικές διαφορές μεταξύ της τωρινής ομάδας και εκείνης του 2004;
Ναι, υπάρχουν περισσότερες λύσεις, περισσότερη ταχύτητα, περισσότερη έκρηξη. Τότε ήταν μια ομάδα 14, άντε 15 παικτών. Σήμερα ανά πάσα στιγμή υπάρχουν 18 παίκτες-έτοιμες λύσεις. Μπορώ να πω όμως ότι σήμερα υστερεί λιγάκι σε προσωπικότητα. Δεν έχεις δηλαδή Ζαγοράκη, Τσάρτα, Νικολαΐδη, Βρύζα... Εκεί υπάρχει ένα έλλειμμα. Αλλά η ομάδα είναι συγκροτημένη, τα μυαλά είναι στο κεφάλι. Ξέρεις, υπάρχει αυτό το στίγμα, δεν πάει τρα λα λα, είμαστε το φαβορί κ.ο.κ. Έχουν επίγνωση και ξέρουν πού βρίσκονται. Και η πρόοδος των παικτών είναι κολοσσιαία.
Πώς είναι να είσαι κοντά ως δημοσιογράφος, π.χ. σε σχέση με τη ρουτίνα του πρωταθλήματος;
Αυτό που περιγράφουν οι ποδοσφαιριστές ως άλλο κλίμα της Εθνικής το εισπράττεις κι εσύ. Τα πράγματα είναι πιο χαλαρά σε σχέση με τους συλλόγους. Δηλαδή αν ταξιδέψεις με σύλλογο και αν ταξιδέψεις με την Εθνική, είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Είναι ένα συγκεκριμένο γκρουπ παικτών -αφού δεν αλλάζει κάθε χρόνο όπως στους συλλόγους, όπου δεν προλαβαίνεις να κάνεις γνωριμίες, ανθρώπινες σχέσεις κ.λπ.- και αναπτύσσεται ένα πολύ καλό δέσιμο δημοσιογράφων, μερικών τουλάχιστον, για να μη γενικεύω, με τους ποδοσφαιριστές. Εδώ υπάρχουν σχέσεις ζωής, αλληλοεκτίμηση και σεβασμός. Το διασκεδάζω αφάνταστα.
Αυτό δεν σε επηρεάζει στην κριτική;
Όχι, γιατί οι παίκτες το αποδέχονται αυτό. Αν δεν παίξουν καλά, θα επικριθούν. Και εγώ τουλάχιστον όλα αυτά τα 7 χρόνια ποτέ δεν αντιμετώπισα γκρίνια. Για τον Νικοπολίδη μετά τον αγώνα με την Τουρκία ειπώθηκαν πολλά, όταν όμως συναντηθήκαμε στον επόμενο αγώνα με τη Μάλτα, δεν μου είπε τίποτα. Ξέρουν όμως ποιος τα λέει και ξέρουν και τις προθέσεις. Και αυτό είναι καταλυτικό. Τα ίδια λόγια από κάποιον που δεν έχει ευμενή διάθεση μπορεί να εκλαμβάνονταν διαφορετικά. Ξέρεις, εγώ μετά πάω και ρωτάω, «είπα αυτό στο ματς για εσένα, ισχύει, μήπως σε αδίκησα;»
Απ' τις «μεγάλες χώρες» ποιες βλέπεις να διακρίνονται;
Οι «μεγάλες χώρες» έχουν παίκτες που έρχονται από εξαντλητικά πρωταθλήματα. Πολλές φορές το πληρώνουν, κάποιες όχι. Γενικά είναι ένας συνδυασμός κινήτρου και φρεσκάδας, πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο να πετύχει ο προπονητής. Πολλές φορές μάλιστα, μετά την επιτυχία «αδειάζεις», παρά πας με φόρα για το επόμενο. Δηλαδή η Ιταλία που πήρε το Μουντιάλ του 2006 δεν έχει επιπλέον κίνητρο για το Euro. Μόνο η Γαλλία πήρε Μουντιάλ και μετά το Ευρωπαϊκό, παίζοντας μάλιστα καλύτερη μπάλα τη δεύτερη φορά. Τώρα τι να σου πω; Μπορεί να το πάρει η Ρουμανία (γέλια)!! Ρίχνοντας μια ματιά στο πρόγραμμα και στις διασταυρώσεις, μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τη Γερμανία.
Συμφωνείς ότι λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες από το ποδόσφαιρο σήμερα;
Αυτή είναι μια συζήτηση που γίνεται δεκαετίες τώρα. Το θέμα με τις εποχές είναι ότι κάποτε είχαμε έναν μεγάλο παίκτη και περνούσαμε μια δεκαετία. Τώρα οι μεγάλοι παίκτες προορίζονται περίπου για διετή κατανάλωση. Ο Ροναλντίνιο για παράδειγμα. Εγώ λυπάμαι επειδή μια opinion makers' κοινωνία προσπαθεί πιεστικά να μας πείσει ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Και είναι μόλις 23 χρονών. Στα 25 του η βιομηχανία θα θέλει τον νέο καλύτερο ποδοσφαιριστή. Καλύτερα να προσπαθήσει να γίνει ο καλύτερος, παρά να είναι ο καλύτερος και να καταλήξει σαν τον Ροναλντίνιο. Θα είναι πιο ομαλό. Γενικά καταναλώνονται πιο εύκολα οι σταρ, τα είδωλα. Κάποτε για μια δεκαετία ήταν ο Πελέ, έπειτα γι' άλλο τόσο ο Μαραντόνα, ενδιάμεσα ο Κρόιφ. Σήμερα δεν γίνεται αυτό, να βγάζουν δηλαδή τον ίδιο παίκτη. Θα πάθουν ανία.
σχόλια