Η Ραμόνα πιστεύει στην καλοσύνη μ’ έναν εντελώς δικό της τρόπο. Στο προσωπικό της σύμπαν χωράνε θαυμάσια τα ξόρκια και οι προσευχές, το τσεκούρι και το μέλι. Υπάρχει μια σκληρή αγαθότητα σ’ αυτήν τη γυναίκα που καταλήγει να είναι συγκινητική. Έρχεται από μεγάλους δρόμους, από μια Eλλάδα των εθνικών οδών και των εθνικών ματαιώσεων. Η καλοσύνη είναι η δική της συνεισφορά στη νέα ζωή που προσδοκά. Κι αυτή η καλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από το θαύμα μπροστά στα μάτια μας.
Η Ραμόνα χρωστά τις λέξεις της στα μοιρολόγια, στα καψουροτράγουδα, στα πάτερ ημών . Κι εγώ χρωστώ τη Ραμόνα στο folie à deux που με συνδέει με την bijoux de kant και τον Γιάννη Σκουρλέτη. Μαζί πιστέψαμε ότι ο αμερικανικός Νότος της Μπλανς είναι ο ελληνικός Βορράς της Ραμόνας, μαζί θεωρήσαμε αυτονόητο ότι ο ΄Εβρος μπορεί να κυλάει κάτω από τα πόδια μας, μαζί συμφωνήσαμε ότι η πιο προσωπική ιστορία είναι και η πιο παγκόσμια.
Δεν ξέρω πώς μπορείς να περιγράψεις ένα θεατρικό κείμενο. Η Ραμόνα, πάντως, για μένα είναι ένα δημοτικό τραγούδι, μια παραλογή, στην οποία το πραγματικό και το υπέρλογο συζούν εξαίσια.
σχόλια