Τα παιδιά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας μέσω MySpace για τη φωτογράφιση είναι μέλη τριών γκρουπ, των Cyanide 4, των Young Guns και τα κορίτσια των Thunder Dolls, ενός αμιγώς γυναικείου γκρουπ που είναι από τα ελάχιστα του είδους στην Ελλάδα - και όχι μόνο. Οι Nota Wildest of Roses (φωνή), Roxy Tiger (κιθάρα), Melina (κιθάρα), Kat (μπάσο) και Jenny go round (ντραμς) εμφανίζονται πρώτες μαζί με τον G. A. Sinn των Cyanide 4, συστήνονται με τα κανονικά τους ονόματα, αστειεύονται και ποζάρουν λάμποντας σαν πυγολαμπίδες σκαρφαλωμένες πάνω στις σκαλωσιές της οικοδομής. Μιλούν για τις επιρροές τους -διαφορετικές για τον καθέναν, αλλά με κοινό αποτέλεσμα για όλους: τη λατρεία για το γκλαμ ροκ των 80s- για τον τρόπο που ντύνονται, για τις αντιδράσεις των ανυποψίαστων που τους πετυχαίνουν στο δρόμο, για τις αντιρρήσεις των δικών τους. Τα δύο από τα κορίτσια έχουν ροκ καταβολές λόγω γονιών, «ήταν το άκουσμα του πατέρα μας στο σπίτι», λένε, κι είναι η δεύτερη γενιά που μεγαλώνει με τη συγκεκριμένη μουσική - η οποία ποτέ δεν ήταν αδυναμία μου.
Αν υπάρχει μια περίοδος της δεκαετίας του '80 που δεν θα ήθελα ποτέ να ξαναζήσω είναι αυτή με τις αδιάφορες μελιστάλαχτες ροκ μπαλάντες των REO Speed Wagon, των Chicago και των Kansas. Υπήρχαν και οι ροκ ποζεράδες που κυριαρχούσαν στα charts και στο ραδιόφωνο, αλλά αυτοί ήταν κάπως πιο υποφερτοί. Το περίεργο δεν είναι ότι αυτή η περίοδος αναβιώνει -ευτυχώς, όχι του «I can't Stand this feeling any longer», αλλά του «Sweet child o' mine». Tο περίεργο είναι ότι υπάρχουν νέα παιδιά στην Αθήνα, που ενώ εκείνη την εποχή δεν είχαν καν γεννηθεί, έχουν τους Skid Row και τους Bon Jovi για εικόνισμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η εμφάνισή τους θυμίζει περισσότερο γκρούπι των Whitesnake και των Def Leppard, παρά τρέντι φάτσα του 2009 (η χαρακτηριστική τρέντι φάτσα του 2009 ακόμα αναζητείται). Αυτός ήταν κι ο λόγος που μας τράβηξε την προσοχή, βλέποντας τις αναγνωρίσιμες φιγούρες τους έτοιμες για τη βραδινή έξοδο: τα στενά αντρικά παντελόνια, τα κολάν, τα μακριά ξασμένα μαλλιά και το eyeliner με το κιλό που τους κάνουν να ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος.
Ποζεριές και γκλαμ
Πριν από ένα χρόνο περίπου, μέσα στο νυχτερινό λεωφορείο που κάνει τον γύρο του κέντρου, συναντήσαμε τον Άκη-Jersey Snake των Young Guns την ώρα που πήγαινε στο Revenge of Rock στην Αλεξάνδρας, από τα πιο παλιά ροκ μαγαζιά που παίζουν όλη την γκάμα του, με έμφαση στον σκληρό ήχο. Ήταν πρωινές ώρες Σαββάτου, την ώρα του τσακίρ κεφιού, την ώρα δηλαδή που ακούγονταν τα μεγάλα σουξέ: οι ποζεριές και τα γκλαμ. Τσεκάροντας το MySpace του και πηγαίνοντας από link σε link, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ολόκληρη ελληνική σκηνή, γκρουπ, φαν, παιδιά που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τα '80s και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού στο καλό κυκλοφορούν την ημέρα. Ο Ηλίας, τελειόφοιτος του Παντείου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι ένας από τους φανατικούς οπαδούς του είδους -περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα που ξεκινάει από το κλασικό ροκ και καταλήγει στο heavy metal, με ένα σωρό αποκλίσεις- με εμφάνιση που θυμίζει κάποιους συμμαθητές μου απ' το γυμνάσιο. Eighties, αλλά όχι απ' τους τύπους που θα σου φαίνονταν περίεργοι στο δρόμο. «Ξεκίνησα να ακούω ροκ στο γυμνάσιο που ψαχνόμουν ακόμα να βρω μουσική ταυτότητα» λέει. «Αυτή η μουσική είναι λίγο σαν τα ναρκωτικά: συνήθως ξεκινάς με τα πιο μαλακά και μετά περνάς στα σκληρά, σιγά σιγά. Ξεκίνησα από mainstream πράγματα, έμαθα τυχαία τους Guns n' Roses και κόλλησα. Με τη μουσική, το στυλ, την εμφάνιση. Άρχισα να ψάχνω στο Ίντερνετ και ό,τι λεφτά είχα τα χάλασα για τη δισκογραφία τους με τη μία. Μετά άρχισε η μελέτη κανονικά. Εξάντλησα τη δισκογραφία όλων των γνωστών ονομάτων Bon Jovi, Def Leppard, Five House, Skid Row, Kiss, Whitesnake, και μετά έψαχνα για συγκροτήματα πιο "ψαγμένα", ονόματα-φωτοβολίδες που είχαν βγάλει ένα άλμπουμ και μετά εξαφανίστηκαν. Άρχισα να γράφομαι σε μουσικά φόρουμ, να ανταλλάσσω mp3 με άλλα παιδιά, να πηγαίνω σε συναυλίες για να τα ζήσω κι από κοντά. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο Revenge και στο Wild Thing κοντά στον Πειραιά που μαζεύονταν οι φαν, αλλά η πραγματική αποκάλυψη ήταν το Wizard, το ροκάδικο στο Μαρούσι, πάνω στην Κηφισίας, που έπαιζε γκλαμ. Με το που έμπαινες στο μαγαζί, πέρναγες σε άλλη εποχή. Έβλεπες μαζεμένους όλους τους φανατικούς του είδους με εμφάνιση βγαλμένη από βιντεοκλίπ της εποχής. Η μέρα που έκλεισε πριν από μήνες ήταν μέρα θρήνου για όλους μας. Αυτήν τη στιγμή μπορείς να τους πετύχεις τα βράδια του Σαββάτου μετά τις 12:30 στο Legacy, στου Ψυρρή, σε καφέ στο Μοναστηράκι και κάποιες φορές στα Εξάρχεια». Ακριβώς τα ίδια επαναλαμβάνουν και τα παιδιά που ποζάρουν στον φωτογράφο. Οι περαστικοί που γίνονται μάρτυρες της φωτογράφισης κοιτάζουν επίμονα, χαμογελούν, τρεις περιπολίες με αστυνομικούς που περνάνε αδιαφορούν εντελώς.
Κουλτούρα του δρόμου
Ο G.A. Sinn, με όνομα που θυμίζει χαρακτήρα απ' τους Transformers, δικαιολογεί τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ που δεν κατάφεραν να έρθουν - του ενός πέθανε η γιαγιά, οι άλλοι δύο είναι εκτός Αθήνας. Οι Cyanide 4, παρ' όλα αυτά, είναι από τα πιο δραστήρια γκλαμ-ροκ-μέταλ συγκροτήματα στην Ελλάδα, με πολλές εμφανίσεις σε κλαμπ όπως τα Texas, Wizard, On Stage και αξέχαστη εμπειρία το support στους Lizzy Borden. Το καλοκαίρι περιόδευσαν στην επαρχία «με τρομερή ανταπόκριση» και άνοιξαν τη συναυλία των Scorpions μπροστά σε 12.000 άτομα. «Το image είναι μέρος της μπάντας» λέει. «Και είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτό που κάνει τα '80s ξεχωριστά είναι ο δρόμος, είναι η παρέα, η διασκέδαση, αλλά όχι η τυποποιημένη, να διασκεδάζεις καθισμένος δηλαδή σε μια καρέκλα. Τα '80s είχαν την κουλτούρα του δρόμου που σήμερα έχει εξαφανιστεί».
«Αν τα είχες ζήσει, θα ήταν τόσο γοητευτικά για σένα; Είχε άθλια πράγματα μουσικά».
«Τα θυμάμαι τα '80s ως παιδάκι στα τελειώματά τους, τις καφετέριες, τα μπιλιαρδάδικα, την αμερικάνικη μουσική που με συγκινούσε και με συγκινεί. Τα δικά μας '80s είναι αποκλειστικά αμερικάνικα...».
σχόλια