Το μεγάλο μυστήριο της προχθεσινής εμφάνισης των Motorama στο Αν δεν έγκειται στο ερώτημα αν τελικά αγαπάνε περισσότερο τους Smiths από τους Joy Division, ούτε στο ξεκάθαρο γεγονός πως πρέπει να βρουν ντράμερ για να γινούν μια πραγματικά μεγάλη μπάντα (και όχι το γκρουπ που σου αρέσει γιατί παίζει ωραία την μουσική που αγαπάς).
Διαβάζοντας διαγώνια την ιστορία του ροκ εν ρολ θα βρεις ένα σωρό περίεργα πράγματα που έχουν καταναλωθεί επι σκηνής. Από την νυχτερίδα του Ozzy μέχρι τα βαρέλια αλκοόλ του Μάλαμα η απόσταση είναι σχεδόν μικρή. Από εκεί όμως μέχρι να φτάσεις στο σημείο να τρως το μηλαράκι σου ανάμεσα στα τραγούδια είναι σαν να πας με την μπλούζα των Manowar να παρακολουθήσεις το "Pagliacci" του Leoncavallo στο Μέγαρο. Και να βάλεις και τα κλάματα στο "Ridi Pagliaccio".
Αν και έψαξα στο google όλους τους πιθανούς συνδυασμούς του μήλου με κάτι παράνομο δεν κατέληξα σε κάτι ουσιαστικό οπότε μάλλον δεν θα μάθουμε αν οι Motorama πραγματικά χρειάζονται ένα μήλο σε κάθε συναυλία (τα μήλα τα φέρνουν από την Ρωσία; Είναι συγκεκριμένη ποικιλία;) ή το μήλο είναι γεμάτο βότκα ή με κάποια ουσία. Πεέτυχα έναν τρόπο όπου μπορείς με ένεση να κάνεις κάτι τέτοιο αλλά οι Arte Fiasco δεν μου ανέφεραν ποτέ πως στις απαιτήσεις της μπάντας ήταν και η αγορά σύριγγας από φαρμακείο.
Πέρα από την οριστική συντριβή του ροκ εν ρολ μύθου, οι Motorama δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Στην χειρότερη να ενοχληθείς που οι επιρροές τους είναι τόσο εμφανείς. Αλλά και πάλι και των Interpol δεν λες ότι είναι κρυμμένες.
Για το ξεκάρφωμα πάντως αντί να διασκευάσουν το "Transmission" ή έστω το "This Charming Man" που τους ταιριάζει και περισσότερο, επέλεξαν το "Race For The Prize" των Flaming Lips.
σχόλια